اونایی که دختر بچه دارن میفَهمن ، اگر توی بازی یا سر حواس پرتی زانوشون زخم بشه یا یه خراش کوچیک بیوفته روی آرنجشون ، اولش کمی غر میزنن و بعد یادشون میره و برمیگردن سراغ بازی .
اما شب که بابا میاد یکدفعه انگار که یادشون بیوفته ، میدوعن جلوی در و اولین چیزی که شاید حتی قبل از سلام بگن اینکه : بابا پاهامو نگا ! بعدهم با آب و تاب و شیرین زبونی تعریف میکنن که چی شد اون زخم کوچیک نشست روی تنشون!
یوقتایی ام انقدر با هیجان میگن تا بلاخره باباشون بغلشون کنه جای خراشیدگی رو ببوسه ، نوازش کنه و دلداری بده . شاید شاهد اینم بودید که دست بابارو گرفتن و بردن تا نشون بدن به کدوم میز خوردن یا از کدوم پله افتادن .
و باباها هم که حیات و زندگیشون بند به دختر بچه اس ، به پله یا اون میز میزنه تا مثلا دعواشون کنه که چرا دختر منو اذیت کردید !؟ چهره ی دختر بچه اونجا دیدنیه ، با یه لبخند دندون نمای فاتحانه و دل ضعفه ازینکه چقدر عزیز و خواستنیه!
خب ... میخوام بگم قصه ازین ماجراست که دختر ما هم سه سالش بود ، همین عادتارو داشت . از سر شدت عزیز بودن هم بخوایم حساب کنیم ، دردونه ی باباش نبود فقط ... تا قبل اون شب که روی ناقه شتر خوابش ببره . سر نشین و بالا نشین بود .
جایی نشسته بود که هیچ کس هیچ وقت بهش نرسیده بود . شونه های عمو ملک به نام زده ی رقیه س بود ... کاش سر بسته بفهمید چی میخوام بگم ...
#در_عزای_حسین 🏴
