در رثای #رییس_جمهور نه، حَیَّ عَلَی #ریاست_جمهوری همه نگران «#رئیس_جمهورِ» بعدی هستند، اما من نگران «#ریاست_جمهوری». کسی نیست که ریاست جمهوری را دریابد که قرار است، نماد ایران در همه صحنه های قدرت بین المللی باشد، مواضع ایران را در سازمانهای بین المللی بگوید، طرفِ دیدار مقامات بلندپایه خارجی باشد، بالاترین مقام تصمیم گیرنده در حوزه فرهنگ، اقتصاد، سیاست، و متکای رنج کشیده ها و دلهای امیدوار باشد. اما این جایگاه، پس از یک جهش و بالا رفتن انتظار مردم از جایگاه ریاست جمهوری، در معرض «افول» و «تنزل» است. به قول آن عزیز، حاشا که #رئیسی بدهیم و #روحانی تحویل بگیریم. آنان که اختیارات فراوان رئیس جمهور را کم میدانستند، اکنون آن #کاندیدای_پوششی_برای_دولت_روحانی (#پزشکیان) را مُهره ای در دست، و گردن او را پُلی برای رسیدنشان به قدرت دوباره قرار داده اند. و آری، باز من نگران «#ریاست_جمهوری» ام؛ نه «#رئیس_جمهور» که اگر او بیاید، رئیس جمهور حتی همان اختیاراتِ به قول خودشان کم را هم نخواهد داشت و ریاست جمهوری در کشور، «نمایشی و تزیینی» خواهد شد. آری. رئیس جمهورِ مصادره شده یک حزبِ 32 ساله در قدرت، بی اختیار و توپ پینگ پنگ این و آن، نمی تواند کاری هم بکند. من فریاد زدم و تو نشنیده باشی فردا صبح باید بر عذابی که نازل خواهد شد، دو رکعت #نماز_وحشت بخوانی https://eitaa.com/democray