☺️🌷☺️🌷☺️🌷☺️ #داستان_واقعی #من_زنده_ام #قسمت_۱۱۲ *═✧❁﷽❁✧═* نمی دانستم🤔 چرا باید بنویسم من زنده ام . با این حال بی اختیار با انگشت در خیال خودم روی پایم نوشتم📝:«من زنده ام». به راستی مرگ چه ارزان شده بود مسجد🕌 روبروی خانه ی ما بود . وقتی رسیدم خواهرها مشغول آشپزی🍲 و تدارکات و بسته بندی بودند. خواهر دشتی تا چشمش👀 به من افتاد گفت: خانم کجایی؟ ستاره ی سهیل شدی زن های حامله و مادرهای شیرده🍼 پای این فابلمه ها و ظرف ها ایستادن. گفتم: من برای زایمان زن داداشم تهران رفته بودم آبادان نبودم حلالم کنید🙏 از روز سوم جنگ📛 هم در ستاد پشتیبانی جبهه و جنگ اهواز بودم. برای این که غیبتم را در چند روز اول جنگ جبران کرده باشم داوطلب کارهای سخت💪 می شدم تا از دل خواهر دشتی در بیاورم . او هم یک ملاقه به اندازه ی قدم دستم داد و گفت: جریمه ات اینه که تا صبح گندم هم بزنی ☹️ فردا صبح می خوایم به رزمنده ها حلیم بدیم. خواهر دشتی گفت: آذوقه 🥓🥔داره تموم می شه شما چون با فرمانداری در ارتباط هستین با خواهر منیژه رحمانی به فرمانداری برید و مقداری مواد غذایی خشک بیارید👌 من و منیژه به فرمانداری رفتیم ولی گفتند: باید تا دو سه روز دیگه که مجوز تخلیه ی انبارهای آذوقه ی شرکت نفت صادر بشه صبر کنید😒 با خودم 😇گفتم: خب تا سه روز دیگه جنگ تمومه.اما خواهر دشتی گفت: پس برید از همسایه ها🏘 ذخیره ی خونه ها رو بگیرید. همسایه ها برای جبهه ها و رزمنده ها جونشون رو هم میدن. این حرف ها یعنی این که بچه ها از خواب بیدار شوید جنگ تازه شروع شده✅ ══ ೋ💠🌀💠ೋ══ 👈 ادامه دارد... 🔜👉 ☺️🌷☺️🌷☺️🌷☺️