. هیچ وقت یادم نمی‌رود وقتی اولین بار اتفاقی یکی از کتاب‌های شهید آوینی را در یک کتابخانه کوچک پیدا کردم. صبح زود قبل از شروع کلاس‌ها نیم ساعت بین کتاب‌ها می‌چرخیدم، که چشمم افتاد به آینه جادو با آن چاپ دوست داشتنی انتشارات سوره. تا عصر همانجا بالا سر کتاب نشسته بودم. هیچ یک از کلاسها را نرفتم و این شروع لاابالی گری مستانه من با کتاب‌های شهید بود. غروب در توالت مجموعه مخفی شدم. سرایدار درها را بست و رفت و من برگشتم به کتابخانه. تا صبح پیاله پیاله پشت سر هم بر می‌گرفتم. چه شبی بود، چه لحظات تکرار نشدنی. شهید آوینی امروز برای من یک برداشت کم و بیش شکل گرفته از مجموعه نظریاتی درباره رسانه؛ سینما؛ تکنیک و غرب شناسی و غیره است. اما آن روز من تخته پاره‌ایی بودم وسط اقیانوس نفهمیدن. آخر نفهمیدن مثبتی هست که زورش از هر چه دانایی است بیشتر است. وقتی می‌فهمی حرفهایی هست که به خواب هم نمی‌دیدیشان...وقتی می‌فهمی ناگهان داری از خواب طولانی ده بیست ساله بیدار می‌شوی...وقتی با عظمت جانکاهی احساس میکنی هرچه می‌فهمیدی بر باد می‌رود و به چشم می‌بینی طوفانی را که تو را و افکار و گذشته‌ات را عوض تکمله‌ایی موفقیت‌آمیز جارو می‌کند و می‌برد. شهید آوینی در اصل و حقیقت چیزی به من اضافه نکرد مرا و افکار بچه گانه‌ام را شست و برد. ملاقات با آوینی یعنی با ترس و لرز و لبخند و اشک در برابر گرد باد بنیان برافکن حرف‌های ناگهانی او قرار گرفتن. این طوفان گوارای وجود زائرانش... ▫️سید رسول فاطمی #دیدار_آوینی 🆔 @didar_aviny

. فقط می‌خواهی روز بزرگداشتش باشی، هرچند مختصر و کوتاه؛ با کوله‌باری از امید و یأس، اشک و لبخند، یقین و تردید، سؤال و جواب. بین آدم‌ها و لابلای حضورشان، چشم می‌چرخانی به این امید که او را حس کنی. گوش هایت را آماده می‌کنی شاید صدای آشنایش را، بشنوی که می‌گوید، ای دل می‌مانی یا می‌روی؟ یا شاید نهیبی از سویش بیایید که اى دل! نپندار که تنها عاشورائیان را با بلا آزموده‏‌اند، صحراى بلا به وسعت همه‌ی تاریخ است و کار با یک «یالیتنى کنت معکم» ختم نمی‌شود! یا همدلانه در گوشَت نجوا کند، یاران؛ پای در راه نهیم که این راه رفتنی است و نه گفتنی.. هر چه هست می‌آیی به امید دیدارش تا شاید دست یاری به سویت بگشاید و با دم مسیحایی‌اش، تو را از قبرستان عادات‌ و روزمرگی‌ها رهایی بخشد و اگر همچنان تردید و دودلی در وجودت ببیند بگوید؛ اگر مقصد پرواز است، قفس ویران بهتر، پرستویی كه مقصد را در كوچ می‌بیند، از ویرانی لانه‌اش نمی‌هراسد. ▫️مصیر #دیدار_آوینی @didar_aviny

. 🎙 شهادت جوهر آدمی را آشکار می‌کند... 📄 یادداشت دکتر #رضا_داوری_اردکانی در شهادت سید شهیدان اهل قلم #دیدار_آوینی 🆔 https://eitaa.com/didar_aviny

#اشاره نقاش ها مرده ها را میکِشند ثابت، بی جان. مرتضی ولی زنده ها را. چه نقاشی بود. نقاشی هایش نفس می کشند راه می روند مرتضی مرگ های زنده را می کشید ▫️سعید صاعدی #دیدار_آوینی @didar_aviny

. #تیزر/ ببینید ...روز اول... 🎥 مستند؛ تاریخ سازان چه کسانی هستند؟ ▫️فرزندان انقلاب در برابر عرصه‌های تجربه نشده سینما #دیدار_آوینی 📆 امروز شنبه ۱۹ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما @didar_aviny

. سینما برای بسیاری از ما یکی از علاقمندی هاست و عده‌ای نیز استعداد آن را دارند که وارد فضای فیلمسازی شوند. از این جهت سینما و ساخت فیلم با مردم بی نسبت است و بیشتر یک تخصص. آری اگر عالمی در کار نباشد امور پراکنده خواهند بود و هرکس بر اساس استعداد خود و نیازهایش به کاری مشغول و درپی چیزی روزگار می‌گذراند.کسی مهندس و کارگر و دیگری هنرمند و بازیگر است و در این میان افراد به محصولات یکدیگر نیاز دارند. در دیدار آوینی با عالمی روبرو می‌شویم که سینما همچون عرصه دفاع مقدس است که می‌خواهی تا پای جان در آن حاضر باشی و مگر خود او چنین نبود و اگر اینگونه نبود در وسط میدان مین چه می‌کرد؟ و یا آنجا که فرمود: وظیفه فیلم سازان مسلمان در این طریق بسیار دشوار است و مگر وظیفه گردان تخریب، بچه های اطلاعات و عملیات و خط شکن‌ها آسان بود؟ ...فرزندان انقلاب باید که سینما را با راه خویش که راه عشق است همراه و همگام کنند... ...روز اول... 🎥 مستند؛ تاریخ سازان چه کسانی هستند؟ ▫️فرزندان انقلاب در برابر عرصه‌های تجربه نشده سینما #دیدار_آوینی 📆 امروز شنبه ۱۹ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما @didar_aviny

. آوینی برای ما مظهر هنر و اندیشه انقلاب است. دیدار آوینی جستجو در نوشته‌ها و آثاری است که شاید نشانی از هنر به ما بدهد. هنری که در سایه آن انسان امروز می‌تواند خود و جهان پیرامونش را بشناسد و از این سرگشتکی و بی ثمری که شاید به سراغش می‌آید راهی به سوی آینده و مرگ خویش بیابد. جایی که انسان دنبال خودش می‌گردد... به تعبیر او "موضوع هنر جدید انسان است و جبهه‌های دفاع مقدس ما تنها عرصه‌ای است که در آن انسان به تمام معنای حقیقی آن یعنی خلیفه‌الله تجلی یافته است." ما برای آشنایی با آوینی به دیدار او نمی‌رویم بلکه دیدار آوینی خاطره‌ایست که اگر پس از گذشت سالیانی به پشت سر خود نگاهی انداختیم، یادمان بیاید روزی آروزی این دیدار را داشته‌ایم تا محضر او را درک کنیم. و در پی آن جهد و تلاشی کردیم که معنای زندگی‌مان بود. که تا آنروز نیز بتوانیم آن راه را ادامه دهیم. و اینگونه است که انسان پای در راه آینده خویش می‌گذارد. به این معنی خاطره و دیدار برای انسان صرفا یک اتفاق در گذشته نیست که امروز مایه تاسف یا دلخوشی باشد. بلکه این گذشته، تاریخی است که با تکیه به آن راه آینده و پیشرفت برای ما روشن می‌شود. عاقلان نقطهٔ پرگارِ وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند جلوه گاهِ رخِ او دیدهٔ من تنها نیست ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند عهد ما با لبِ شیرین دهنان بست خدا ما همه بنده و این قوم خداوندانند #تاریخ_سازان_چه_کسانی_هستند؟ #دیدار_آوینی @didar_aviny

. برای عزیزانی که موفق به حضور نشده‌اند؛ پخش زنده از طریق #سها_روم https://www.skyroom.online/ch/sohasima/soharoom 🔹 دیدار آوینی...روز اول... 🎥 مستند؛ تاریخ سازان چه کسانی هستند؟ ▫️فرزندان انقلاب در برابر عرصه‌های تجربه نشده سینما 📆 امروز شنبه ۱۹ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما @didar_aviny

🎙 دیدار آوینی... 🔹 مواجهه با آوینی و سینمای او 🔹 مستند؛ تاریخ سازان چه کسانی هستند؟ ▪️روز اول شنبه ۱۹ فروردین ماه ۱۴۰۲ #دیدار_آوینی @didar_aviny

. #باز_نشر 🎙 روضه آوینی 🔹 گفتگو درباره مستند؛ "تاریخ سازان چه کسانی هستند؟" در نسبت با مسئله جهاد تبیین 🔹 شب ششم 📅 بهمن و اسفند ماه سال ۱۴۰۰ #روضه_آوینی #جهاد_تبیین #سید_الشهدای_جهاد_تبیین @soha_sima

. ...با هنر خداحافظی کردم و به سمت خودشناسی رفتم تا راهی برای هنر باز کنم. می خواستم نظر رهبر را در مورد هنر بخوانم. چنین کتابی نبود و کتاب دیگری به من دادند؛ هنوز وارد فیلمنامه نویسی نشده بودم که کتاب "مبانی نظری هنر" شهید آوینی را خواندم، البته به نام نویسنده دقتی نداشتم و نمی شناختم. ولی مطالب بسیار عزیز بودند و خیلی خوشحال بودم که آن کتاب را خوانده ام. به طور تصادفی در یک جلسه ی فیلمنامه نویسی شرکت کردم. معلم، کتاب آئینه جادو را در کنار چند کتاب دیگر معرفی کرد. نام شهید آوینی را که شنیدم، احساس کردم انگار نویسنده ی همان کتابی بود که دوستش داشتم. هر سه کتاب آئینه جادو را خیلی سریع خواندم. پر از روشنی شدم. چقدر غصه ی معماری را خورده بودم. آوینی معمار بود، اما از معماری نگفته بود. راه را درست آمده بودم ... (امیدوارم نشانه هایش بیاید و راه را درست ادامه بدهیم.) ▫️فهیمه چنگیز #دیدار_آوینی @didar_aviny

. 🎥 ...راوی راه آسمان... مشتری همیشگی روایت‌فتح #دیدار_آوینی @didar_aviny

باسمه تعالی اینکه ما وقتی عزم سفر می‌کنیم و هنوز از شهر خارج نشده یاد کارهای نکرده‌مان می‌افتیم اختصاص به سفر ندارد همه ما وقتی از چیزی جدا و کنده می‌شویم یاد نکرده‌هامان می‌افتیم و گذشته همچو ستاره ای در پهنه تاریک پشت‌ سر سوسو و چشمک می‌زند که بیا! و در یک آن همه آن تاریکی‌ها را از نظر می‌اندازیم و فقط به چشمک‌پرانی دروغین ستاره‌ای که نبود دل خوش می‌کنیم ما گذشته را می‌چسبیم و درواقع به سفر نرفته‌ایم می‌خواهیم که نرویم و در سفر هم به‌یاد آن ستاره به آسمان غبارگرفته دل می‌بندیم و ستاره پرست می‌شویم ستاره هایی که ما خلقشان می‌کنیم شاید فرق آوینی با من این بود منی که هربار با دل‌خوش‌کنک بادبادک ستاره‌هایم (که هربار خواستم هوایشان می‌کنم) جا می‌مانم آوینی اما فرزندان دریادل صحرا را برگزید آنها و آنجا را که خون سحاب رحمت قلبشان بر آن می‌ریزد و خاک از آن جان می‌گیرد و نخلستان به‌بار می‌نشاند تاعاشقان با عشقشان لابلای آن بچمند و یا داد غربت سر دهند تا هروقت که یارشان پسندید شیرینی از شاخسار بلند نخل‌ها به دامنشان بیافتد او از شهر ما رخت بست از آب‌های مصنوعی و هوای مصنوعی و عشق‌های مصنوعی لابلای درختان مصنوعی و عکس‌های مصنوعی از منظره‌های طبیعت او به هر پوستری که به یادگار مانده بود پشت کرد و صدای شهیدان را با پرده‌های گوش خود شنید و با پرده‌های قلب خود حفظ کرد و در شهر ما مردگان پخش کرد و خون‌ های به زمین ریخته را بیشتر از خون‌های بظاهر پرجریان (رگ‌های بادکرده) ما باور داشت و ساغر از دست آنها می‌گرفت و جام به جام سرخ هیچ‌کسی جز آن‌ها نمی‌زد و سوسوی هر ستاره‌ای جز سوسوی آن به‌خاک افتاده‌گان راپاس نمی‌داشت و دید نمی‌زد او یک‌بار طعم این دنیا را چشید و یک‌بار آن را تف کرد و هر شب خمار تماشای مرگ، یکی ازدانه‌های حلقه‌ی باوفای شبگردان بود انگار لنز دوربینش هم کم‌کم شکل چشمان خودش با نور نوازش هر فریادی روشن و بی‌خواب نمی‌شد و نوار فیلمش مثل نوار قلب او با هر تماشایی به تاپ‌تاپ نمی‌افتاد و سرگردان، آواره صحراها شده بود من اما وقتی نگاه به کتاب‌هایش می‌اندازم می‌مانم و مغزم صوت می‌کشد که چه شوری و چه شرابی و چه چاه عمیقی از غربت برای اینهمه فهمیدن و تاب نیاوردن از نگفتن و تنهاتر شدن من هیچ ‌یک از اینها را ندارم و خونم کرخت‌تر از این‌حرفهاست که با دیدزدن چیزی به خروش و جنب و جوش که هیچ خردک موجی بر آرام راکدم افتد. وانگهی پیشینیان گویند اینکه پیغامی نیاید نیز پیغمی است پس بلاتکلیفی ما نیز تکلیفی است گرچه ما از بس که بدآورده و بدبخت بس که دلتنگیم و از جان سیر می گوییم: مردن از این زندگیها بهتر است اما شاید این تکلیف ما باشد فقط می‌دانم باید منتظر باشم تا کامرانم مرتضی شود و چانه لختم صورت شیرمردان بخود بگیرد که تا امروز هرچه خواندم و نوشتم آهویی بود وحشی از قماش همین جنگل سرد و اشباح‌زده که به هیچ کارم نیامد و باز باورم نشد که چشمان فریبای این ستارک دروغین، ترس‌های من است که جرات نمی‌کند یک‌بار و برای همیشه باور کند باید از این زندگی که جای عالم و آدم را با شکلک و ایموجی‌هایش پر کرده است دل بکند و سلام و صلات و صیامش به‌هیچ کارش نیامد باید سفر کرد آری باید سفر کند به جایی که جای خدا در آن خالی باشد نه جای پریز برای شارژ موبایلم غرض، عرض دلتنگی بود واگرنه من هم یکی از اهالی بیگانه شهر شما هستم بیگانه با همه‌چیز از خدا گرفته تا آوینی و شما من هم هزاربار با خدا و آوینی‌اش ملاقات کرده‌ام ولی تاب همراهی با چون او همسفری را نداشتم و دو دستی خفه‌اش کردم من هم دلم می‌خواهد دلبسته شهر تاریک و عبوسمان باشم و از هجرت از این دیار ظلمت‌زده باز بمانم واگرنه درخشندگی امثال آوینی در این تاریکی بیش از اینهاست که چشمم نتواند آنرا ببیند بشرط آنکه برای خودم ستاره نتراشم دوستان من صیام این روزگار کف و بازداری از مصرف هرروزی پستانک‌هایی است که هربار بیقرار شدیم بیخیالمان می‌کند حجش هجرت به صحرای بلا و جان فرسایی است که بوی یار می‌دهد و در آن فقط خدا تنها تکیه‌گاهمان باشد صلاتش تجدید عهد و پای عهد با یار ماندن است در طوفان‌های سهمگین این روزگار زکاتش بخشیدن خواستن‌ها و نخواستن‌ها و همینطور آمال و آرزوهای عافیت جان و خودپرستی است ولایتش این که ما از جایی محدودیم و باور به این که هر سخنی هر زمانی در نمی‌گیرد و هرکاری هرزمانی ممکن نیست و هر چه ما می‌خواهیم همان نمی‌شود تا اینکه با خودمان و وجودی فراخ‌تر و زبانی بازتر مثل وجود و زبان آوینی مواجه شویم شاید شهادت آوینی شهادت بر این ها بود صلوات ▫️ شهاب الدین کرمانی #دیدار_آوینی @didar_aviny

دیدار آوینی نشست اول بحمدلله برگزار شد و تلاش کردیم آوینی را به یکدیگر نشان دهیم آنجا که او را در مستند می‌دیدیم که آنچنان ناپیدا روایت را می‌خواند که گویی این حرفها بدیهی است و هرکس می‌تواند چنین روایت کند و با خود می‌گفتی در این صحنه‌ها مگر جز این کلمات را می‌توان بکار برد. مثل این است که بگویی در مقابل مادر جز ادای احترام کاری می‌توان کرد. آری کلمات او چیزی جز شهادت بر یک راه نیست و تاریخ سازان نیز جز آنکه خود را مهیای شهادت کنند کاری نمی‌کنند. آنجا که در شبهای عملیات از یک طرف در مقام توبه هستند و از یک جهت شوق دیدار وجود آنان را در برگرفته است. اما همچنان یک سوال باقی است. که چرا آوینی بجای اسلحه، قلم و دوربین در دست گرفته است؟ کسی که چنین درکی از تاریخ سازی دارد و جبهه را تحقق آن وعده‌های الهی می‌داند به کجا می‌نگرد که وادی هنر و تفکر را بر می‌گزیند؟ آری اگر خوب به جبهه مقابلت بنگری، می‌بینی که چطور مستکبران خود را پنهان کرده‌اند و با مکر لیل و نهار مستضعفان را به ورطه هلاکت کشانده‌اند و تا این مکر لیل و نهار هست این فریب خوردگان و سست همتان در مقابل جبهه حق صف آرایی می‌کنند. و حقیقتا خود را در مقابل یک فرهنگ واحد جهانی می‌یابی که با تسلط رفاه و اقتصاد بر همه وجوه بشری آنها را به وادی هلاکت کشانده است. قلم و کاغذ برای آوینی لوح و قلم تاریخ است و در تمنای آن است تا جهانی دیگر بیافریند. آری همچنان که سعدی و فردوسی با سخن خود در زیر تاخت و تاز مغول، ایرانی دیگر آفریدند و ایران را از زیر دست و پای جباران دوباره متولد کردند. گویا آوینی نیز در انتظار چنین سخنی است تا در زمانی که از هرسو ایران آماج حملات و تاخت و تاز شده است خود را در پناه این سخن بسازد. آوینی برای خود خانه‌ای در دهانه آتشفشان ساخته است و از آنجا ما را به سوی خود فرا می‌خواند و دیدار او دیدار در غربت است... غربت از مخلوق و قربت به خالق و آنجاست که همچون او مظهر آفرینندگی خواهی شد. #دیدار_آوینی ...روز دوم... @didar_aviny

. #دیدار_آوینی ...روز دوم... 🎥 مستند؛ پاتک روز چهارم ▫️روایت و آفرینش عالمی جدید 📆 امروز یک‌شنبه ۲۰ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ مکان: کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما 🆔 https://eitaa.com/didar_aviny

. برو به آنها سلام کن، دستشان را بفشار و بر شانه‌های پهنشان بوسه بزن. آنها مجاهدان راه خدا هستند و علمدارانِ آن تحول عظیمی که انسانِ امروز را از بنیان تغییر می‌دهد... 🎥 ببینید| #روایت_فتح/ برشی از پاتک روز چهارم 🔹 #دیدار_آوینی روز دوم 🆔 https://eitaa.com/didar_aviny

. رقص گندم زار است. گندم‌های بلند، بلندتر از قد آدمیزاد. نور آفتاب بهاری و مرتضی آوینی که از لا به لای گندم‌ها پیدایش می‌شود، همان اورکت خاکی و پیراهن سفیدِ لحظه‌ی شهادتش را پوشیده. با همان عینک همیشگی و لبخند لطیفی که بر چهره دارد. مستقیم دارد به من نگاه می‌کند. نمی‌دانم چرا این تصویر خیالی از مرتضی آوینی بارها به ذهنم آمده. تصویری که واقعی نیست اما برای من واقعیت دارد. مرتضی آوینی را شاید هنوز هم نشناسم تا آوینی نشوی آوینی را نمی‌شناسی اما مرتضی آوینی برای من در نامش خلاصه می‌شود. نمی‌دانم چه تقدیری است که بعضی نام‌ها انگار حقیقت صاحب نام‌اند. مرتضی که معنی راضی و خشنود می‌دهد اما آوینی یعنی به زلالی آب. شاید این معنا ریشه‌ی فامیل آوینی نباشد اما من آوینی را به زلالی آب می‌بینم. اینکه کسی رنگ و روی زمانه نگیرد. در زمانه باشد با زندگی و دردسرهایش سر کند اما همرنگ زمانه نشود. خودش باشد. زندگی ببخشد و همه او را از آن خود بدانند. این همان زلالی و زندگی بخشی آب است. این زلالی را از سالهای جنگ سراغ داریم. جنگ تلخ بود اما زندگی جریان داشت. آدم‌ها خودشان بودند، زلال. تا زلال نباشی نمی‌توانی ببینی چطور در جبهه‌ها باران از زمین به آسمان می‌بارید و چطور این عالم تهی و تنها را تر می‌کرد. آوینی اما حجاب از چشممان بر می‌دارد دستمان را می‌گیرد و حقیقت خودمان را، جهانمان را نشانمان می‌دهد. همان آب زلال رودی است که اگر از جبهه‌ها بگذرد پیوند میان انسان و ایمان را می‌بینیم و اگر از چالشهای ما و توسعه، از هنر جدید و عالمش بگذرد، حقیقت آن را می‌توانیم ببینیم. خیلی وقت‌ها که تصویر خیالی مرتضی آوینی در میان گندم زار به سراغم می‌آید از خودم می‌پرسم در چشمان مرتضی آوینی حقیقت من چطور جلوه می‌کند... آیا من هم می‌توانم به چشمانش نگاه کنم یا شرمنده می‌شوم؟ ▫️حسین نصر #دیدار_آوینی @didar_aviny

. شراره‌ی یک چشم اولین کتابی که از آوینی خواندم کتاب «توسعه و مبانی تمدن غرب» بود. کلام آوینی در لابلای مقالات این کتاب، تحولی شگرف در نوع نگاه من به عالم و آدم ایجاد کرد. گویی با کشفی دوباره از هستی رو به رو شده‌ام. انگار که همه چیز برایم معنای دیگری پیدا کرده بود. بسیاری از سوالاتی که در حوزه‌های مختلف فرهنگی اجتماعی و سیاسی داشتم و برای آنها پاسخ هایی از جنس مشهورات زمانه ردیف کرده بودم؛ بار دیگر جلوی چشمم آشکار شد و پاسخ هایی جدید که جانم را آرام می‌کردم یافته بود. آوینی چشمم را باز کرده بود به حقایقی که تا قبل از آن حجاب غفلت مشهورات، آن را پوشانده بود. برای مشکلاتی که همواره با آن روبرو بودیم، تحلیل‌هایی واقعی و عملیاتی یافته بودم و سرمست از این کشف شگفت انگیز که در مدتی کوتاه در من ایجاد شده بود، در کلاس‌های تدریس داد سخن می‌دادم. آن روزها مدرس مباحث مهدویت بودم که با آوینی، مهدویت معنایی جدید یافت و من که مباحث غرب شناسی آوینی را نیز با آن آمیخته بودم و با چنان شور و حرارتی در کلاس‌های درس از غرب و زمان و انتظار و مهدویت حرف می‌زدم که قابل وصف نبود. یادم نمی‌رود در یکی از کلاس ها بعد از بیان مطالب، با شور و حرارتی که داشتم یکی از دانش پژوهان پرسید؛ استاد شما این حرف‌ها را از کجا می گویید؟ و من گفتم از آوینی! از کتاب توسعه و مبانی تمدن غرب؛ از رستاخیز جان؛ از فردایی دیگر... او گفت من اینها را خوانده ام اما این چیزهایی که شما می گویید را نفهمیده ام !!! من جا خوردم و مدتها ذهنم درگیر این حرف شاگردم بود. تازه فهمیدم که خواندن آوینی و یا هر استاد دیگری به باز کردن کتاب و شروع مطالعه نیست آوینی خواندن وقت می‌خواهد و خدا در وقتش مرا با آوینی روبرو کرده بود، که آن چنان شرری به جانم زد. آوینی خواندن قلب می‌خواهد. آوینی خواندن آمادگی می‌خواهد. باید ببینیم که چطور و چگونه با آوینی باید روبرو شویم تا دیدار، رخ دهد... ▫️رسول صادقیان #دیدار_آوینی @didar_aviny

. #ببینید/ دوربین آوینی ...روز دوم... 🎥 مستند؛ پاتک روز چهارم ▫️روایت و آفرینش عالمی جدید 📆 امروز یک‌شنبه ۲۰ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ مکان: کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما 🆔 https://eitaa.com/didar_aviny

. برای عزیزانی که موفق به حضور نشده‌اند؛ پخش زنده از طریق #سها_روم https://www.skyroom.online/ch/sohasima/soharoom 🔹 دیدار آوینی...روز دوم... 🎥 مستند؛ پاتک روز چهارم ▫️روایت و آفرینش عالمی جدید 📆 امروز یک‌شنبه ۲۰ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما @didar_aviny

. #باز_نشر 🎙 روضه آوینی 🔹 گفتگو درباره مستند؛ "پاتک روز چهارم" در نسبت با مسئله جهاد تبیین 📆 بهمن و اسفند ماه سال ۱۴۰۰ #روضه_آوینی #جهاد_تبیین #سید_الشهدای_جهاد_تبیین @soha_sima

. ¤بسم الله الرحمن الرحیم¤ به یاد ماندنی ترین ماندنی ها...♡ دیدار با شهید آوینی! مدام حرف از ایشان بود از دیدگاه های مختلف‌شان و خیلی چیزهای دیگر که ما سر از آنها در نمی آوردیم ولی برایمان جالب بود که بدانیم این شهید آوینی که این همه حرف از ایشان بود مگر چه کسی بودند و چه کارهایی را انجام میدادند؟ و انگار خداوند صدای دلمان را شنید و بالاخره قرار بود در کتابخانه مرکزی به دیدار آوینی برویم... این اولین برخورد ما با شهید آوینی و روایت فتح ایشان بود. البته کم و بیش حرف هایی از ایشان شنیده بودیم. این که در جنگ نگاه متفاوتی داشتند و به غیر از جنگ و سلاح ها چیزهای دیگری را میدیدند و در گذشته شان حتی دوست دختر هم داشتند و اسمشان هم مرتضی نبود. این ها تنها چیزهایی بود که ما از ایشان میدانستیم. وارد کتابخانه شدیم آنجا پر بود از بنرهای شهید و حرف هایشان روی یکی از بنرها نوشته بود "و چه کند آن نوجوان اگر پروانه عاشقی در درون خود دارد؟" به شوخی به خانم شمس گفتم آمدیم و یکی به جای پروانه در درونش کبوتر عاشقی بود آنوقت چه؟ خندیدیم، درست بود من اولش این حرف را به شوخی زدم ولی بعد ذهنم را به خود مشغول کرد که چرا آن وجود درونی را به پروانه تشبیه کردند؟ و مدت ها فکر کردم و با خود گفتم شاید اینچنین باشد: آن پروانه ابتدا پیله ای بوده است و بعدها شاید به سختی به پروانه تبدیل شده است و درست مانند پروانه زیبا بود و نازک و شاید میتوانست با کمی غفلت عمر خود را از دست بدهد، نمیدانم! جلسه شروع شده بود از حرف هایشان چیز زیادی نمیفهمیدم شاید چون چیز زیادی درباره شهید آوینی نمیدانستم. اما برایم جالب بود که بدانم ربط او با سینما چه بود؟ چون فکر میکنم اکثر حرف ها در رابطه با همین بود. در رابطه با روایت هم صدای آرامش اوایی که پخش کرده بودند و تاریکی سالن رفته رفته برخی ها را به آرامش خواب دعوت کرده بود. ولی من در رابطه با روایت فتحی که دیدیم خیلی برایم جالب بود شاید من و یا برخی دیگر منتظر نشان دادن صحنه های جنگ و نبرد بودیم صحنه های دلخراش و زخمی شدن و شهید شدن شهدا که دست آخر دلمان بسوزد و قدردان باشیم. ولی نه انگار شهید آوینی به دنبال چرایی بود. چرایی آمدنشان به جنگ و حال و هوای آنجا و عشق و صمیمیت و حتی سادگی آنها و جثه های ریز و کوچکشان که با دست خالی به میدان جنگ میرفتند. هیچ کدامشان ظاهرشان شبیه رزمنده هایی نبود که به جنگ با دنیا رفته بودند و اما باطنشان چیز دیگری را نشان میداد و به قول خودشان حتی نمیدانستند که چطور از سیم خاردارها رد شده بودند و چطور تیرهایشان به هدف میخورد! واقعا چرایی اینها هم مهم بود. چرایی خیلی چیزها. چرایی رفتنشان به آنجا حتی چرایی ماندنشان و چرایی جنگیدنشان؟ برایم جالب بود که شهید آوینی وقتی از کسی مصاحبه میگرفتند بیخیالشان نمیشد و بازهم بعدش به سراغشان میرفت. و انسانهای مقابل دوربین هم برایم جالب بودند که چرا به دروبین مستقیم نگاه نمیکردند و طوری بودند که انگار نامحرمی جلویشان باشد سرشان پایین بود و حتی شاید چرایی این هم مهم بود نمیدانم! در این میان نام کربلا زیاد به میان می آمد و من مدام میگفتم چرا کربلا؟ واقعا چه شباهتی بین اینجا و کربلا بود؟ در این روایت انگار تاثیر نقش ها را هم نشان میداد. موثر بودن نقش مداح ها، موثر بودن نقش روحانیون، رزمنده و فرمانده‌ها و در آخر موثر بودن دوربین و فیلم بردار و فیلم هایش! و در آخر به راستی که اگر هوش و ذکاوت و آینده نگری شهید آوینی نبود چه کسی قرار بود اینها را به تصویر بکشاند و چرایی هایی که قرار بود بعد ها در ذهن انسانها به وجود بیاید را جواب بدهد؟ #دیدار_آوینی/ به قلم یک نوجوان دهه هشتادی @didar_aviny

. دیدار آوینی...روز سوم... ▫️ زبان آوینی؛ 🔹 با حضور #استاد_طاهرزاده 📆 امروز دوشنبه ۲۱ فروردین ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ مکان:کتابخانه مرکزی اصفهان سُها/ #سرای_هنر_و_اندیشه دفتر تخصصی سینما @didar_aviny