.از دامن #زن است که مرد به #معراج می‌رود، حتی اگر آن مرد سروقامت تاریخ، #ابالفضل_العباس باشد. عباس، همان‌که #امام_صادق علیه السلام او را به چند خصلت ویژه، ستایش میکند: مواسات، صابر، مجاهد، محامی و کسی که تمام توانش را بدون ذره‌ای دریغ، خرج امامش کرد و تازه به چیزهایی رغبت نشان داد که دیگران دنبال آن نبودند.. همه‌ی اینها را #عباس از دامن #مادر دارد، مادری که بی‌زحمت، #ام_البنین نشده است. صبر بر داغ چهار فرزند، که تازه عباس هم یکی از آن چهارتاست، از ام البنین بر می‌آید. تازه بماند که هر چهار دسته گل رعنایش را هم #فدایی #حسین بخواند و ای‌بسا حسرت بخورد که چرا بیشتر نداشت تا تقدیم #اباعبدالله کند. اگر ادب عباس، ضرب‌المثل است؛ اگر عباس را به مواسات، میشناسند؛ اگر صبر و جهاد توامش در یاد تاریخ مانده؛ اگر اطاعت پذیری و سر به زیری‌ش، الگوست؛ اگر امیدِ کودکانِ امیدوار است و تکیه‌گاه حرم؛ همه را باید در روزهای مدینه سراغ گرفت. روزهایی که ام‌البنین میدانست نه فرزند برای امیرالمومنین، که شیعه برای او و نه برادر برای فرزندان امیرالمومنین که خادم برای آنان باید تربیت کند. و خوب مادری بود ام البنین. دستهای آبرودار فرزندش، آبرومندش کرد و حالا دری نیست که قفل آن را «مددی یا ام‌البنین» باز نکند. ام‌البنین ستاره شد چون ماه پرورید. تابان شد، چون اشک چشمش را برای حسینش فروریخت. و مانا شد، چون خود را و فرزندانش را برای امامش هیچ میدانست. زمین خوردن برای امام، بزرگی برای عالم را به دنبال دارد. https://eitaa.com/doabarayezohoor