‍ #محبوب_دلهای_دریایی روحانيون گيلان هماره پيشتاز قيامهای مردمی و اسلامی بودند. نهضت مشروطه و هيأت اتحاد اسلام گواه صادقی است بر اين مدعا. دهها مسجد، مدرسه علميه، پل، جاده و... به دست روحانيون گيلان ساخته و يا بازسازی شد. صدها مجتهد، مرجع تقليد، نويسنده، شاعر و انقلابی در راه رشد فرهنگ اسلامی قدم نهادند. بسياری از مراجع تقليد شيعه و مجتهدان گيلان از استادان مشهور حوزه‌های عليمه نجف، قم، مشهد، اصفهان و... بودند. دانشمندان گيلانی صدها كتاب گرانسنگ در علوم فقه، اصول فقه، تفسير، فلسفه، اخلاق، عقايد و ديگر علوم اسلامی نگاشته‌اند. بسياری از مجتهدان گيلانی در دوران انقلاب اسلامی از سال 1342 تا كنون رنجهای فراوانی در راه استقرار حكومت اسلامی و ادامه آن به جان خريدند. گيلان به خاطر همسايگی با شوروی سابق از قرنها پيش هماره هدف حمله ناوهای روسی از راه دريا بود. چندين بار قزاقهای روسی با كشتی از راه بندر انزلی وارد گيلان شدند. دولت مركزی ايران، هيچ گاه قدرت دفاع در برابر آنان را نداشت. اين تنها مردم مسلمان خطه سرسبز گيلان بودند كه از تماميت ارضی كشور، استقلال و مذهب خود پاسداری می كردند و به نبرد با دشمنان برمی خاستند. «اشپخدر» نامی است كه ايرانيان به «تسی تسيانف» سردار روسی داده بودند. اين مرد همراه لشكری تا بن دندان مسلح در سال 1220ش، در زمان سلطنت فتحعلی شاه پای به ساحل انزلی نهاد و پس از اشغال انزلی و پيربازار، نيروهايش را به سوی رشت به حركت درآورد. مردم گيلان در يكي از حمله‌هاي روسها به گيلان در حالی كه روحانيون پيشاپيش آنان بودند، به دفاع برخاستند. روحانيون با يك دست قرآن و با دست ديگر سلاح برگرفته، كفن‌پوش و پابرهنه، در مسجدها، كوچه‌ها و خيابانها مردم را به نبرد با روسها فرا مي‌خواندند. مردم با تفنگهای شكاری، داس، تبر، چوب و چماق به دفاع از جان، مال، ناموس و وطن خود پرداختند. #مشاهير_و_علمای_گيلان فيروز ديلمی: وی فرمانده لشكری از ايرانيان بود كه از سوی پادشاه ايران برای سركوبی زمامدار حبشه(اتيوپی) به آن منطقه گسيل شد. بعدها به اسلام گرويد و از ياران پيامبر و راويان حديث گرديد. او از جانب پيامبر مأمور كشتن عنسی، پيامبر دروغين يمن بود. سرانجام در سال 53ق در بيت المقدس رحلت كرد. ديلم حميری: از ياران پيامبر بود. ضحاك بن فيروز ديلمی: از راويان حديث بود. نافع ديلمی (متوفای 117ق): از راويان حديث بود. ابوالحسن مهيار بن مرزويه ديلمی: از بزرگ‌ترين شاعران شيعی قرن چهارم هجری قمری است. ديوان شعرش در چهار جلد به چاپ رسيده است وی در سال 428ق وفات يافت. (سيمای رشت، ص 115) و در قرن چهارم: ابوعبدالله رودباری، ابوعلی رودباری، صاحب بن عباد ديلمی و كوشيار ديلمی (رياضيدان و منجم پرآوازه). قرن پنجم: حمزه بن عبد العزيز، سلار ديلمی، ناصر بن محمد ديلمی، ام محمد گيلانی. قرن ششم: محی الدين عبدالقادر گيلانی (بنيانگذار قادريه)، عيسی بن عبدالقادر، حافظ ديلمی، امير كيكاووس ديلمی. قرن هفتم و هشتم: عبدالكريم گيلانی نويسنده كتاب «انسان كامل». وی به سال 805 ق در سن 38 سالگی درگذشته است. حسن بن ابی الحسن ديلمی، شمس الدين محمد، اسيری لاهيجی. قرن دهم: احمد فدايی لاهيجی، يحيی لاهيجی. قرن يازدهم: ملا عبدالرازق (فياض) لاهيجی، ميرزا ابراهيم لاهيجی، ميرزا حسن لاهيجی، فغفور لاهيجی، قطب الدين اشكوری، ملا حسن گيلانی، شيخ زاهد گيلانی، ملا محمد باقر لاهيجی، ملا محمد امين لاهيجی، ملا محمد شمس الدين و ملا محمد شفيع گيلانی. قرن دوازدهم: حزين لاهيجی و ملا محمد بن محمد رفيع گيلانی (مشهور به بيدآبادی). پس از قرن دوازدهم: حجت‌الاسلام سيدمحمدباقر شفتی (از مراجع مقتدر عصر فتحعلي‌شاه)، ميرزای قمی (نويسنده كتاب گرانمايه «قوانين الاصول» كه نزديك به دو قرن در حوزه‌های علميه تدريس می شد. حاج مهيار عنوان می نمود كه ميرزای قمی در اصل ميرزای گيلانی است، ولی مع الاسف به خاطر اذيتها و فشارهای آخوندهای بی سواد محلی به قم متواری شده است)، ميرزا حبيب‌الله رشتی، شيخ شعبان ديوشَلی لنگرودی، آيت‌الله العظمي بهجت، آيت‌الله محفوظی، آيت‌الله خائفی، آيت‌الله محمدی گيلانی، آيت‌الله سيد مجبتی رودباری، آيت‌الله فيض لاهيجی و... #ادامه_دارد... @doctor_ebrahim_kheradkish