💚🍃💚🍃💚🍃💚🍃
🍃💚🍃💚🍃💚
💚🍃💚🍃
🍃💚
«♡بـسـم رب العشق ♡»
📗رمــان #فالی_در_آغوش_فرشته
🖍به قلم•°: آیناز غفاری نژاد
🔗 #قسمت_صد_و_بیست_و_یکم
بعد از گذشت ۱۰ ساعت به تهران رسیدیم .
به شدت خسته شده بودم و کمرم درد می کرد .
نای راه رفتن نداشتم .
حالت تهوع دیگه داشت کلافم می کرد .
حوالی ساعت یازده شب بود که دیگه رسیدیم ترمینال تهران ...
به سمت یکی از تاکسی ها رفتم و با گفتن آدرسم ، سوار ماشین زرد رنگش شدم .
سَرمو به شیشه ماشینش تکیه دادم و چرت زدم که با شنیدن صداش به خودم اومدم .
با پول هایی که خاله اَمینه بهم داده بود کرایش رو حساب کردم و پیاده شدم .
رو به روی در حیاطمون ایستادم و بیرون خونه رو برانداز کردم که یک دفعه با یادآوری چیزی نالیدم .
ای وای نه !
خدایا نه !
این چه وضعشه !
کلید ندارم که !
بی حوصله به سمت در قدم برداشتم که متوجه شدم در نیمه بازه .
یک دفعه خواب از سرم پرید و چشمام برق عجیبی زد !
خدای من ؟!
مامان اینا که خونه نیستن !
یعنی ممکنه اومده باشن !
اصلا امکان نداره ، مامان وقتی میره شمال تا یک ماه فیکس اونجا می مونه !
پس چرا در حیاط بازه !
اصلا گیریم اومده باشن ، سابقه نداشته در حیاط رو باز بزارن .
دست از فکر کردن برداشتم و با ترس در رو هل دادم که با صدای خیلی بدی کاملا باز شد .
حیاط خیلی کثیف و خاکی بود و این نشون می داد مدت زیادی کسی خونه نبوده !
انگار بعد از رفتن من ، برکت و شادی هم از این خونه رفته .
در حیاط رو کاملا باز گذاشتم که اگر اتفاقی افتاد بتونم فرار کنم .
با ترس و لرز به سمت در هال قدم برداشتم .
هنوز یک متر مونده بود به در هال برسم که صدای خنده بلندی از داخل به گوشم رسید .
دوباره ترس به جونم افتاد ، موهای بدنم سیخ شد و آب دهنمو با صدا قورت دادم .
مروا آروم باش ، آروم آروم ...
هیچی نیست ، هیچی .
نفس عمیقی کشیدم و وسایل هام رو همون جا روی زمین گذاشتم .
به طرف انباری کهنه ای که ته حیاط بود دویدم و از لای وسایل ها یه چوب خیلی بزرگ برداشتم و باز به سمت در هال حرکت کردم .
&ادامـــه دارد ......
~ •°🍃🍃✨💚✨💚✨💚✨🍃🍃°•