🤍بھـٰاࢪعـٰاشقۍ🤍
#پارت‌هشتاد
*ریحانه*
آن روز بعد از اینکه حدیث را به بیمارستان بردیم فهمیدیم که یکی از بچه های حدیث از بین رفته
حال همه ی ما بد بود اما حکمت خدا بود و نمی توانستیم کاری بکنیم
دو روز از آن ماجرا گذشته
شب هم مهدی و خانواده اش مهمان مان بودند.
با دستمال مَشغول پاک کردن میز میشوم
+ریحانه مامان
_بله
+بیا گوشیت داره زنگ میخوره
_کیه؟
+عمه سیماته
گنگ میپرسم
_کی؟؟؟؟
+عمتِ
ناباورانه موبایل را از دست مادرم میگیرم چند بار با دقت صفحه گوشی را نگاه میکنم
عمه بود
تماس را وصل میکنم با تردید پاسخ میدهم
_سلام
اینبار صدای عمه با دفعات قبلی فرق میکرد لحن اش پر از نگرانی و اضطراب بود
+سلام خوبی ریحانه جان؟
_خیلی ممنون شما خوبید؟
از بچگی این را فهمیده بودم که نمی توانستم با عمه گرم رفتار کنم
نمی دانم به چه دلیل اما موقعیت خواستار همچین رفتاری بود
+میخواستم در مورد یه مسئله ی مهم باهات صحبت کنم میتونی بیای کافی شاپ نزدیک خونه ی سابقه عموت؟
با مِن و مِن پاسخ میدهم
_برای چی؟چه مسئله ای؟
+از پشت تلفن نمی تونم بهت بگم اما خیلی مهمه لطفا اگه میتونی خودتو برسون
تماس را بدون خداحافظی قطع میکند صدای بوق های پشت سرهم عصبی ام میکند
موبایلم را محکم روی میز میکوبم
مادرم با ترس میپرسد
+چکار میکنی؟
_ببخشید دست خودم نبود،مامان من میرم بیرون با عمه قرار دارم
+وا مگه امشب مهمون نداریم؟
_تا اون موقع برمیگردم خب
+باشه پس زودبرگرد
_چشم
جلوی آیینه اتاقم میاستم چندپیراهن را جلوی آیینه میگیرم
یکی از پیراهن ها خیلی مناسب بود
رنگ آبی آسمانی اش به دل می نشست روسری سورمه ای سر میکنم
گیره ای با طرح گل های ریز صورتی را روی روسری ام میبندم!
#رمان
#بهار‌عاشقی
نویسنده: سرکارخانم‌مرادی
🤍'جانَم میرَوَد'🤍
#پارت‌هشتاد
مهیا، نمی تونست تو چشمای شهاب نگاه کنه. سرش و پایین انداخت....
_سوال من جوابی نداشت مهیا خانم؟!
ــ من حقیقت رو گفتم.
شهاب، دستی به موهاش کشید.
_پس قضیه تلفن و حرفاتون چی بود.
_شما نباید... فالگوش می ایستادید.
شهاب خنده عصبی کرد.
_فالگوش؟! جالبه!!... خانم، شاید شما حواستون نبود ولی صداتون اونقدر بلند بود؛ که منو از پایگاه کشوند بیرون...
مهیا از حرفی که زده بود، خیلی پشیمون شده بود.
_نمی خواید حرفی بزنید؟!
این اتفاق ساده نبود
که بخواید بهش بی توجه ای کنید.
_من هم تازه فهمیدم کار اونه!
_کار کی؟! اصلا برا چی اینکار رو کردند؟!
مهیا که نمی خواست، شهاب از چیزی با خبر بشه گفت.
_بهتره شما وارد این موضوع نشید. این قضیه به من مربوط میشه! با اجازه!...
شهاب، به رفتن مهیا خیره شد.
نمی دونست چرا این دختر اینطودی رفتار می کنه.
در پایگاه رو قفل کرد و سوار ماشینش شد. سرش و روی فرمون گذاشت. ذهنش خیلی آشفته شده بود.
برای کاری که می خواست انجام بده، مصمم بود....اما با اتفاق امروز....
وقتی اونو تو کوچه دید، اونو نشناخت اما بعد از اینکه مطمئن شد مهیا است، وهمزمان با دیدن ماشینی که به سمتش می اومد، با تمام توانش اسمش و فریاد زد.
وقتی ماشین رد شد و مهیا رو روی زمین، سالم دید؛ نفس عمیقی کشید. خداروشکری زیر لب زمزمه کرد و به طرفش دوید.
ولی الان با صحبت های تلفنی مهیا، بیشتر نگران شده بود.
ماشین و روشن کرد و به سمت خونه رفت.
بعد از اینکه ماشین و تو حیاط پارک کرد، به طرف تختی که تو کنار حوض بود؛ رفت و روی اون نشست....
شهین خانم، با دیدن پسرش که آشفتگی از سر و رویش می بارید، لبخندی زد.
اون می دونست تو دل پسرش چه میگذره...
شهاب، به آب حوض خیره شده بود. احساس کرد که کسی کنارش نشست. با دیدن مادرش لبخند خسته ای زد.
_سلام حاج خانوم!
_سلام پسرم! چیزی شده؟!
شهاب، خودش و بالاتر کشید و سرش و روی پاهای مادرش گذاشت.
_نمیدونم!
شهین خانم، نگاهی به چشمان مشکی پسرش که سرخ شده بودند؛ انداخت....
موهای پسرش و نوازش می کرد.
_امروز قبل از اینکه بری بیرون حالت خوب بود! پس الان چته؟!
_چیزی نیست حاج خانم... فقط یکم سردرگمم!
شهین خانوم لبخندی زد و بوسه ای روی پیشونی شهاب کاشت.
_سردرگمی نداره...
یه بسم الله بگو، برو جلو...
شهاب حالا که حدس می زد، مادرش از رازش با خبر شده بود؛ لبخند آروم بخشی زد.
_مریم کجاست؟!
ــ با محسن رفتند بیرون.
شهاب چشماش و بست و به خودش فرصت داد، که در کنار مادرش به آرامش برسه...
#رمان
#جانم‌میرود
نویسنده:سرکار‌خانم‌فاطمه‌امیری