[♡... #تلنگر میگفت: باید با من حرف می زد من محتاج یک کلمه بودم کلمه ای از او کلمه ای که مرا از آغوش زنجیرهای کلمات ناقص که ته بغض گلویم ماندن و بر زبان جاری نشدن ، برهاند. باید با من حرف می زد تا چیزی میگفتم یا شاید نفسی بی بغض میکشیدم نمیدانست کلید ادامه ی زندگی، در حنجره ی او بود! در صدای او ! در آنی که در من، من را گم کرده بود... و اکنون آن هست و من دیگر ته کشیدم و مدام با حسرت آن جمله را برزبان جان جاری میکند 👇 گاهی چقدر زود دیر میشود و با حسرت و بغض های وا مانده میگوید گاهی بی انکه جسمی نباشد آدم ها چه بی رحمانه میمیرند ! با نگفتن با روزه سکوت گرفتن با ای کاش های که دیگر هیچوقت قرار نیست نهال این همه کاش بر زبان جاری شده جریابان یابد و کاشته شود و زیر سایه وجودش نشست و میوه ای جز حسرت نخورد .... #گاهی چقدر زود دیر میشود