✨اگر مردم محتاج اعانه شده‌اند، نتیجه وعده رفع تحریم است 🔹جریانی که با وعده چرخش توامان چرخ سانتریفیوژها و چرخ زندگی مردم روی کار آمد، هم چرخش سانتریفیوژها را کند کرد و هم چرخ زندگی مردم را. امروز اما همین جریان در برابر طرح‌های کمک به معیشت مردمی که از اقتصاد برجامی آسیب دیده‌اند، می‌گوید مردم اعانه نمی‌خواهند بلکه رفع تحریم می‌خواهند! این همان جریانی است که می‌گفت از دریچه مذاکره چنان رونقی ایجاد خواهد کرد که مردم خودشان به ۴۵ هزار تومان نیازی نداشته باشند. 🔹القائات غلط را تصحیح باید کرد. جریان انقلابی به دنبال سیر کردن مردم با پرداخت اعانه نیست. این سیاست، اساسا نه ممکن است و نه مطلوب. ملتی که تولید ثروت نکند، دولتش پولی نخواهد داشت که به آنها اعانه و یارانه بدهد. دوختن چشم مردم به دست دولت جمهوری اسلامی حتما یک خطاست، اما خطای بزرگ‌تر، دوختن چشم مردم به دست دولت آمریکا و تقلیل دادن نقش دولت ایران به یک "دوزنده" در این معادله است. 🔹ایرانی با دنیا دشمنی ندارد، اما تاریخ این کشور نشان می‌دهد هر که در مقابل دشمن غارتگر کوتاه آمد و سر تسلیم فرود آورد، خاک و عزت و سرمایه وطن را به فنا داد و چیزی عاید ملت نشد. ایرانی حتما دنبال تعامل و داد و ستد با همه دنیاست، اما رنجی که می‌برد، از تفکری است که همواره دنبال "واردات" پیشرفت و رفاه است. با دنیا باید تعامل کرد، در عالی‌ترین سطح هم باید تعامل کرد، اما نتیجه این تعامل باید قدرتمند شدن ایرانی باشد، نه وابسته‌تر شدن به "رفاه وارداتی" که با امضای وحوشی چون ترامپ، رنگ ببازد. 🔹#دولت_جوان_انقلابی ان‌شاءالله نیاز مردم به اعانه را قطع خواهد کرد، اما به دست ایرانی و با کار و سرمایه و تولید خود این مردم، نه با وعده توخالی سرمایه آمریکایی و اروپایی. یادتان هست به ما گفتند رئیس‌جمهور فرانسه می‌خواهد برای جوانان ایران شغل درست کند؟ بیکاری امروز جوانان ایران و رنج معیشتی مردم محصول این توهم است. #سید_یاسر_جبرائیلی #ثامن #بصیرتی

#پرسمان دانشجو: با این‌که شما از اوضاع مملکت خبر دارید و وضع مردم را خوب درک می‌کنید، ولی چرا کاری انجام نمی‌دهید؟ اگر مسؤولان گوش نمی‌کنند، چرا با آنها برخورد نمی‌کنید و افراد لایق و قابل اعتماد و دلسوز برای ملت را جایگزین آنها نمی‌کنید؟ چرا باید بعضی اشخاص مصونیت آهنین داشته باشند و بعضی دیگر نه؟ #پاسخ رهبر انقلاب اسلامی: از نظر من، هیچ کس مصونیت آهنین ندارد. همه در مقابل قانون و مسؤولیت‌های خودشان پاسخگو هستند و باید جواب بدهند. اما این‌که چرا من افرادی را نمی‌گمارم؛ پاسخ این است که طبق قانون عمل می‌کنم. گماشتن افراد، به عهده‌ی رهبری نیست. مهم‌ترین و بیشترین بخش‌های کشور، بخش‌هایی هستند که مسؤولیت گماشتن افراد در رأس آنها، با رهبری نیست. طبق قانون، روالی وجود دارد؛ باید آن روال عمل شود. اعتراض به آنها هم، باز روال قانونی دارد که اگر مسؤولی کم‌کاری داشت و این ثابت شد، چگونه باید با او برخورد کرد. مجلس یک‌طور برخورد می‌کند، دستگاه قضایی هم یکطور برخورد می‌کند. بنابراین، کارها باید بر اساس روال قانون پیش برود. مسائل کشور هم این‌گونه ساده و یکدست و قابل اندازه گیری با یک نگاه نیست که ما بگوییم فلان مسؤول توانست، یا فلان مسؤول نتوانست. مسائل کشور - چه کارهای اقتصادی، چه کارهای سیاسی و چه کارهای فرهنگی - پیچیده است. آن‌جایی که شما می‌بینید بنده به کسی اعتراضی می‌کنم، هنگامی است که جمع‌بندی همه‌جانبه‌ای نسبت به آن کار صورت گرفته؛ والّا این‌طور نیست که انسان بتواند از دور نسبت به کار مسؤولی، ارزیابی‌ای کند و او را محکوم یا تأیید نماید. البته نتایج کارها بایستی در عمل دیده شود. چیزی که من همیشه به مسؤولان - چه مسؤولان قوّه‌ی مجریّه و چه مسؤولان قوّه‌ی قضایّیه - توصیه می‌کنم، عمدتاً این است که در برخورد با تخلّف، هیچ‌گونه رودربایستی‌ای با کسی نکنند... مسؤولان قوّه‌ی قضایّیه هم همین‌طور؛ در حوزه‌ی کارِ خودشان نباید به‌هیچ‌وجه دچار رودربایستی و ملاحظه‌کاری شوند. اگر این احساس مسؤولیتِ بدون رودربایستی در مسؤولان بالا باشد، این امید وجود خواهد داشت که بسیاری از آن چیزهایی که به نظر ناهنجار می‌آید، برطرف شود. ۱۳۷۹/۱۲/۲۲ بیانات در جلسه پرسش و پاسخ دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر #بصیرتی