#رمان_منو_بہ_یادت_بیار #قسمت_بیست_سه عروس و داماد قدم های آخرشان را به سمت بیرون تالار بر میداشتند... همه خوشحال بودن... کنار ایستادم به عروس نگاه میکردم... خودم را به یاد آوردم وقتی کنار محمدرضا قدم برمیداشتم. یک لحظه حس کردم خودم در مراسم خودم حضور دارم و از قبل میدانم قرار است تصادفی اتفاق بیفتد دلم میخواست به خودم هشدار دهم. به محمدرضا هشدار دهم. +آروم تر رانندگی کن...با این ماشین نرو...ماشین ترمز میبره... با چشم هایی اشک آلود سمت یکی از ماشین ها رفتم: -خانم... -بله؟؟؟ -بگید آروم رانندگی کنن... -چی؟؟؟ -ماشینشون ترمز میبره. صدای همسرش بلند شد. -سمیه بیا اینور.چی میگه؟؟؟؟ -نمیدونم دیوونست... من_دیوونه نیستم..اون فراموشی میگیره... اون خانم و همسرش ازم دور شدن... سمت یه خانم دیگه رفتم... -خانم؟ -بفرمایین. -بهشون بگین توی اون خیابون نپیچن... -شما؟؟؟ -منم یه عروسم... اون خانم هم ازم دور شد... بغضم گرفت... ترجیح دادم خودم رو قاطی نکنم... کنار ایستادم به عروس و داماد نگاه می کردم... زیر لب زمزمه کردم: من تو شب بودنم نابود شدم... -خداکنه هیچوقت عشقت فراموشی نگیره... ادامه دارد... رمان #منو_به_یادت_بیار رو در کانال دختران محجبه دنبال کنید @dookhtaranehmohajjabe