#قطرات_بارانی_۵۱
🌾با سلام و احترام به شما أعضاء محترم گروه؛
و تأسف فراوان از اینکه تا امروز « لیاقت و قابلیت و صلاحیتمان » در حدی نرسید که بتوانیم « پذیرای » ظهور آخرین حجت الهی باشیم.
پس به ذکر « صلوات بر محمد و آل محمد » ادامه می دهیم و به برکت همین ذکر نورانی از خداوند تمنا می کنیم که توفیق آمادگی و زمینه سازی ظهور آخرین حجتش را به ما عطا فرماید.
پاسخم به این 🌷پرسش که « فرق مشاهده (و شاهد و تشهد و شهید) و قضاوت » چیست؟ را در سه بخش تقدیم حضور شما می کنم امیدوارم برای شما هم مفید باشد:
🌿بخش اول: از خصوصیات مهم دنیا اینست که اولا: « واقعیت » هر چیزی غیر از « حقیقت » آن چیز است. ثانیا: « واقعیتِ » هر چیزی هم، « مراتب و أبعاد مختلفی » دارد.
پس « واقعیت یک چیز » را فیزیکدان به نحوی و شیمیدان به نحوی و ریاضیدان به نحوی و فیزیولوژیست و دیگر اقشار دانشگاهی و حوزوی هم به نحو دیگری می بیند.
هر نوزادی، بدون هیچ قضاوت و تعصبی، « واقعیتِ هر چیزی » را آنطور که واقع می شود « می بیند و می شنود » و در ذهن خود ضبط می کند اما نمی تواند درباره همانها ، شهادت بدهد.
اما انسانِ عاقل می تواند واقعیت هر چیزی را با دقت به تمام جزئیات و زوایای اطراف آن ببیند یا بشنود، و لذا می تواند درباره آنها شهادت هم بدهد.
به عبارت دیگر با « دیدنِ »،« فیلم یک حادثه »، نمی توان درباره آن، « شهادت » داد. اما با « حضور در صحنه و دیدن دقیق و اشرافِ به آن حادثه » می توان درباره آن حادثه، گزارش و « شهادت » داد و آن را گواهی کرد.
مثلا: تمام مردم آسمان و سیارات و ستارگان آن را « می بینند » اما فقط منجمین و ستاره شناسانند که با دوربین های تخصصی، ستاره ها و سیارات آسمان را « مشاهده » می کنند و می توانند حلول اول ماه را گزارش و شهادت دهند.
مثال دیگر اینکه: مردم فیلمهای سینما را « می بینند و می شنوند » ولی نمی توانند منتقد خوبی برای فیلمها باشند، اما « منتقدین » چون فیلمها را با دقت به جزئیات و زوایای پنهان آنها « مشاهده » می کنند لذا بهتر می توانند درباره آنها « شهادت » بدهند.
#قطرات_بارانی_۵۲
🌷با سلام و احترام
استاد یعنی مشاهده بر پایه واقعیت است نه لزوما حقیقت؟
🌿 علیکم السلام .
بله، ظاهرا « مشاهده انسان » ، محدود به « واقعیتهای مادی و محسوس » است.
و ظاهرا « حقایق » (که در انحصار علم الهی است) قابل مشاهده نیست.
#قطرات_بارانی_۵۳
🌾و اما بخش دوم پاسخ:
🌿هر قدر « مشاهده کننده »، بی طرف تر و خالی از پیشداوری و قضاوت قبلی باشد و او در آن حادثه « حضور عالمانه تری » داشته باشد « مشاهده » او به واقعیت (یا تا حدودی به حقیقت) نزدیکتر و قابل اعتمادتر است.
پس مشاهده، « زُل زدن و خیره شدن و نظاره و تماشا کردن چیزی نیست »،
بلکه مشاهده: اجازه « انعکاس دقیق یک حادثه واقعی در بیننده » و « نوعی نهان بینی » بدون تعصب و قضاوت و حکم قبلی است.
لذا از دعاهای مهم و مکرر رسول أکرم صلی الله علیه و آله این بود که می فرمودند:
« اللهم أرنی الأشیاء کما هی »: خدایا؛ هر چیزی را آنچنان که هست به من بنما.
و مرحوم آیتالله قاضی همواره شاگردانش را به قرائت این دعا به ویژه در قنوت نماز توصیه میکردند.
زیرا « هر چیزی »، آنچنان نیست که ما آنرا می بینیم، « نگاه » ما یک چیز است و آنچه هست چیزی دیگری است.
مثلا: عصای حضرت موسی علیه السلام، در نگاه واقعی، یک تکه چوب است اما در نگاه انسان بصیر، آن عصا، « ظرف تجلی اراده الهی » و یک موجود جاندار توانمند است که می تواند سحر ساحران را تشخیص دهد و نابود کند.
در آن روز، تمام مصریان و درباریان و نظامیان فرعون و بنی اسرائیل، در میدان « ناظر » بودند و صحنه را برای سرگرمی « تماشا یا نظاره » می کردند، اما « ساحران »، در آن « تجلی عظمت اراده الهی »،« حاضر » شدند و اجازه دادند که آن عظمت در آنها « انعکاس » پیدا کند و با آنها « یکی » بشود.
پس آنان با دقت حرفه ای خود، « پشت صحنه ای » را « مشاهده » کردند که دیگران از آن محروم بودند.
پس مشاهده، ورود به « بخشی از أسرار مخفی » هر چیز است و لذا « إذن و إجازه » می خواهد.(که بعدا بیشتر درباره آن توضیح داده خواهد شد.)
باید توجه داشته باشیم که تازه آن « توانمندی عصا » هم تمام حقیقت آن عصا نبود.
پس فرق « مشاهده » با « قضاوت » در اینست که:
در مشاهده، شخص بیننده، « آینه یک حادثه » می شود و گویی آن حادثه یا آن چیز در او ظهور پیدا می کند و با او « یکی » می شود،
اما در قضاوت، انسان « حکمی » (درست یا غلط)(عاقلانه یا جاهلانه)(مؤمنانه یا خودخواهانه) را درباره یک حادثه یا یک رفتار یا هر چیزی (بر مبنای ذهنیت خود یا احکام الهی یا قوانین بشری) صادر می کند، « بدون اینکه آن حادثه در او « ظهوری » داشته باشد و یا او در آن حادثه « حضوری » پیدا کرده باشد.
#قطرات_بارانی_۵۴
🌷سلام استاد
با تشکر از کلام زیبا و ناب شما و توضیحاتی که فرمودید
من کمی گیج شدم چون فکر می کردم مشاهده شهد فهم موضوع است و درک حقیقت مطلب
واین برداشت من از کلام امیر المومنین ع بود
ومن كلام له علیه السلام
وقد سأله ذِعلبٌ الیمانی فقال: هل رأیت ربّك یا أمیرالمؤمنین؟
فقال علیه السلام: أَفأَعْبُدُ مَا لا أَرَی ؟
فقال: وكیف تراه؟ فقال:
لاَ تُدْرِكُهُ الْعُیُونُ بِمُشَاهَدَةِ الْعِیَانِ، وَلكِنْ تُدْرِكُهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِیمَانِ، قَرِیبٌ مِنَ الْأَشْیَاءِ غَیْرُ مُلابِسٍ، بَعِیدٌ مِنْهَا غَیْرُ مُبَایِنٍ، مُتَكَلِّم
🌿 سلام و رحمت الهی بر شما.
ایشان می فرمایند: لاَ تُدْرِكُهُ الْعُیُونُ بِمُشَاهَدَةِ الْعِیَانِ، پس با « مشاهده چشم ماده نگر و واقعیت بین » نمی توان « حقیقت » را « درک » کرد.
إن شاء الله تعالی در یک فرصت دیگری اگر خداوند عنایت فرماید و اعضاء گروه هم همراهی کنند، بحث فرق « رؤیت » و « درک » را مطرح خواهم کرد.
#قطرات_بارانی_۵۵
🌾و اما بخش سوم پاسخ.
🌿فرق « مشاهده » با « تشهد » چیست؟
« مشاهده »، اولا: در محدوده « مادیات و محسوسات » است، ثانیا: نسبت به « واقعیتهای بیرونی » است، ثانیا: خواه ناخواه « خصوصیات خود شخص » در « نحوة مشاهده » دخالت دارند.
مثلا اگر فردی نزدیک بین یا دوربین یا نابینا یا کم شنوا یا ناشنوا باشد یا دقت و اشرافش کم باشد، قطعا « کیفیت و عمق شهادت » او هم « ناقص » خواهد بود.
اما « تشهد »، اولا: نسبت به « حقایق غیر مادی و نامحسوس » رخ میدهد، ثانیا: « شهودی از درون » است، ثالثا: در تشهد (از باب تفعّل و مطاوعه)، انسان باید « با دو سجده کامل ؟» به « حدّی از قابلیت و لیاقت و ظرفیت و صلاحیت و استحقاق » برسد تا « حقیقتی » را برایش به « شهود و مشاهده باطنی » درآورند.
اگر انسان به مقامِ « تشهد » برسد و « یکتایی خداوند » و « مقام بندگی و رسالت رسول أکرم صلی الله علیه و آله » را در « تمام قلبش حاضر و منعکس ببیند »، قطعا چهار واکنش یا چهار ویژگی از او به ظهور در میآید:
۱ـ تمام توجه و سلام الهی را برای محمد و خاندان محمد صلوات الله علیه و علیهم میخواهد،
۲ـ سلام الهی را برای « اُمت صالحی که خودش از آنان است » می خواهد،
۳ـ سلام و رحمت الهی را برای تمام ملائکه و تمام مخلوقات اطرافش هم می خواهد،
۴ـ « کبریایی و حق بزرگتری کردن » را فقط از آنِ خدا می داند. (پس: ۱ـ خودش از کبر و تکبر می گریزد، ۲ـ زیر بار کبر و تکبر دیگران نمی رود، ۳ـ با هر کبر و تکبر و استکباری مبارزه می کند، ۴ـ خودش مطیع أمر الهی است.)
و اما « شهید » بالاترین درجه « حضور عالمانه » در هر چیزی » است: وَ اللَّهُ شَهِيدٌ عَلى ما تَعْمَلُونَ.
« شهید »، چون « تمام نگاه و توجهش » فقط به « وجه الله » است لذا « کمترین خودخواهی و منیت و نفسانیت » و « کمترین تعلق و علاقه و دلبستگی و وابستگی به غیر حق » ندارد
و لذا تمام وجودش، « جلوه » حق شده و در « هر حقیقتی »،« حضور » دارد و همیشه « زنده » و « مقام وساطت » دارد: و بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (آل عمران/۱۶۹)
لذا در امور « نقش مفید » دارد.
« شهید » چگونه « شهید » شده است؟
۱ـ در دنیا از « هر چه » خدا به او « امانت » سپرده « راضی و خشنود » است: فَرِحينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ
۲ـ او در دنیا به تمام « أمر و نهی » قرآن الهی و سنت نبوی و سیره علوی، « حتی در شرائط سخت و در حال جراحت » پایبند است: الَّذينَ اسْتَجابُوا لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ ما أَصابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَ اتَّقَوْا أَجْرٌ عَظيمٌ (آل عمران/۱۷۲)
۳ـ او در دنیا، با « توکل به خدا » از « هیچ تهدیدی » نمی ترسد: الَّذينَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إيماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكيلُ (آل عمران/۱۷۳)
۴ـ او، « رضایت خدا » را با هیچ چیزی معاوضه نمی کند: .... وَ اتَّبَعُوا رِضْوانَ اللَّهِ وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظيمٍ (آل عمران/۱۷۴)
۵ـ او پس از رهایی از محدودیتِ دنیای مادی و بدنش، مؤمنین و مؤمناتی که هنوز به او ملحق نشده اند را با « بشارت » خود شارژ می کند و روحیه می دهد و « نگاهشان » را به حقیقت باز می کند تا از هیچ مخلوقی نترسند و از هیچ چیزی غمگین نشوند: وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (آل عمران؟۱۷۰)
چه جالب که أمیرالمؤمنین صلوات الله علیه در پایان نامه خود به مالک اشتر می فرمایند: از خداوند می خواهم که پایان کار مرا و تو را به سعادت و شهادت ختم کند زیرا از اوئیم و به نزد او باز می گردیم: وَ أَنْ يَخْتِمَ لِي وَ لَكَ بِالسَّعَادَةِ وَ الشَّهَادَةِ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ
اللهم ارزقنا الشهاده فیک.
#قطرات_بارانی_۵۶
🌾با سلام و احترام و عرض صبح بخیر به شما أعضاء محترم گروه.
امروز شنبه و آغاز یک هفته و فرصت جدید برای زمینه سازی ظهور آخرین حجت الهی است.
🌴امروز با هم قصد کنیم که به « میهمانی آخرین پیامبر الهی و رسول أکرم صلی الله علیه و آله برویم و جانمان را از عطر و برکات وجودی آن سرور کائنات و تمام مخلوقات عالم به وجد آوریم. پس به ایشان عرض میکنیم:
أَشْهَدُ أَنْ لَاإِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ رَسُولُهُ وَ أَنَّكَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِاللّٰهِ وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ بَلَّغْتَ رِسالاتِ رَبِّكَ وَ نَصَحْتَ لِأُمَّتِكَ وَ جَاهَدْتَ فِى سَبِيلِ اللّٰهِ بِالْحِكْمَةِ وَ المَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ أَدَّيْتَ الَّذِى عَلَيْكَ مِنَ الْحَقِّ وَ أَنَّكَ قَدْ رَؤُفْتَ بِالْمُؤْمِنِينَ وَ غَلَظْتَ عَلَى الْكَافِرِينَ وَ عَبَدْتَ اللّٰهَ مُخْلِصاً حَتَّىٰ أَتيٰكَ الْيَقِينُ،
فَبَلَغَ اللّٰهُ بِكَ أَشْرَفَ مَحَلِّ الْمُكَرَّمِينَ، الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى اسْتَنْقَذَنا بِكَ مِنَ الشِّرْكِ وَ الضَّلالِ؛
میفهمم که معبودی جز خدا نیست، یکتاست و شریکی ندارد و معترفم که تو رسول اویی و تویی محمّد فرزند عبدالله و شهادت میدهم که تو پیامهای خدایت را به مردم رساندی و برای امّتت خیرخواهی نمودی و در راه خدا با حکمت و اندرز مناسب کوشیدی و آنچه را از حق بر عهده تو بود ادا کردی و تو به مؤمنین مهربانی نمودی و بر کافران سخت گرفتی و خدا را با خلوص کامل تا رسیدن مرگ بندگی کردی، پس خداوند تو را به شریفترین مقام اهل کرامت نائل گرداند؛ سپاس خدای را که ما را با تو از شرک و گمراهی رهانید؛
اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اجْعَلْ صَلَوَاتِكَ وَ صَلَوَاتِ مَلائِكَتِكَ وَ أَنْبِيائِكَ وَ الْمُرْسَلِينَ وَ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ وَ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ وَ مَنْ سَبَّحَ لَكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ وَ نَبِيِّكَ وَ أَمِينِكَ وَ نَجِيبِكَ وَ حَبِيبِكَ وَ صَفِيِّكَ وَ صِفْوَتِكَ وَ خَاصَّتِكَ وَ خَالِصَتِكَ وَ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ أَعْطِهِ الْفَضْلَ وَ الْفَضِيلَةَ وَ الْوَسِيلَةَ وَ الدَّرَجَةَ الرَّفِيعَةَ وَ ابْعَثْهُ مَقاماً مَحْمُوداً يَغْبِطُهُ بِهِ الْأَوَّلُونَ وَ الْآخِرُونَ.
اللّٰهُمَّ إِنَّكَ قُلْتَ: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً،
إِلٰهِى فَقَدْ أَتَيْتُ نَبِيَّكَ مُسْتَغْفِراً تَائِباً مِنْ ذُنُوبِى، فَصَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اغْفِرْها لِى.
يَا سَيِّدَنا أَتَوَجَّهُ بِكَ وَ بِأَهْلِ بَيْتِكَ إِلَى اللّٰهِ تَعَالىٰ رَبِّكَ وَ رَبِّى لِيَغْفِرَ لِى.
خدایا؛ تمام توجهت را برای محمّد و خاندانش قرار ده و درود خود و ملائکه و أنبیاء و رسولان و بندگان شایستهات و همه اهل آسمانها و زمینها و هر آنکه از پیشینیان و آیندگان تسبیح تو گوید را ای زمامدار جهانیان، بر محمّد بنده شایسته و پیامبر و رسولت و امین و برگزیده و محبوب و پاک و بنده و خاص و خالصت و منتخب از میان بندگانت، قرار ده.
خدایا؛ به او فضل و برتری و مرتبهی شفاعت و درجه بلند عطا کن و او را به مقام ستودهای که پیشینیان و آیندگان بر آن رشک برند برانگیز.
خدایا؛ تو فرمودهای: اگر ایشان آنگاه که بر خود ستم کردند نزد تو میآمدند و از خدا طلب آمرزش میکردند و پیامبر نیز برای ایشان درخواست آمرزش مینمود، به یقین خدا را توبهپذیر و مهربان مییافتند.
خدایا؛ من استغفارکنان و پشیمان از گناهانم نزد پیامبرت آمدم پس تمام توجهت را بر محمّد و خاندانش قرار ده و گناهانم را بیامرز.
ای سرور ما، دستم به دامن تو و خاندانت، بهجانب خدای متعال که خدای من و توست روی میآورم تا مرا بیامرزد.