🌸هوالعشــق🌸 . 📜 #رمان_پلاک_پنهان 💟 #پارت_چهلم از حرف های سمانه اخمی بین ابروانش نشست، شاکی گفت: - منظورتون چیه که به من ربطی نداره از این موضوع فقط من خبر دارم، پس در مورد این موضوع چه بخواید چه نخواید تنها کسی که میتونه به شما کمک کنه من هستم سمانه همچنان سرش پایین بود و نگاهش به کفش هایش دوخته شده بود. اینبار کمیل ملایم ادامه داد نگاه کنید اگر به خاطر اینکه من پشت تلفن اینطوری جوابتونو دادم تا سمانه میخواست لب به اعتراض باز کند کمیل دستش را به علامت اینکه صبر کند بالا برد و ادامه داد: - من جایی بودم که نمیتونستم براتون توضیح بدم، برای همین ترجیح دادم حضوری براتون بگم نگا کنید سمانه خانم، میدونم الان شما بی گناه هستید و این ثابت شده و شما آزاد شديد . این درست. اما اینکه چرا شما رو قربانی برای این قله ی بزرگ انتخاب کردند، با سهرابی الان کجاست و این گروه کی هستند معلوم نشده. پس الان هم خطر شمارو تهدید میکنه یعنی ممکنه سکوت کرد، نمی توانست ادامه دهد هم به خاطر اینکه این اطلاعات محرمانه بودند و هم نمی خواست سمانه را بیشتر از این بترساند - پس لطفا حواستون به خودتون باشه، میدونم سخته اما بیرون رفتناتون از خونه رو خیلی کم کنید سمانه حرف های کمیل را اصلا درک نمی کرد اما حوصله بحث کردن را نداشت برای همین سری تکان داد و به گفتن "باشه" پسنده کرد صغری سینی به دست از پشت پنجره کافه به سمانه که سر زد زیر به صحبت های کمیل گوش می داد نگاهی انداخت سفارشات آماده بودند اما ترجیح می داد صبر کند و بگذارد بیشتر صحبت کنند کمیل که متوجه بی میلی سمانه برای صحبت شد، ترجیح داد دیگر حرفی نزند ولی امیدوار بود که توانسته باشد سمانه را قانع کند که در موقعیت حساسی است و باید خیلی مراقب باشد. با اینکه نتوانسته بود خیلی چیزها را بگوید اما ای کاش میگفت کمیل تا میخواست به دنبال صغری بیاید ، صغری را سینی به دست دید که به طرفشان می آمد صغری متوجه ناراحتی کمیل و سمانه شد، ناراحت از اینکه تاخیر آن شرایط را بهتر نکرده هیچ، مثل اینکه اوضاع را بدتر کرده بود. او هم از سردی و ناراحتی آن دو بدون هیچ صحبت و خنده ای شکلات داغ ها را به آن ها داد. سمانه و کمیل آنقدر درگیر بودند که حتی متوجه سرد بودن شکلات داغ ها نشدند. بعد از نوشیدن شکلات داغ ها هر سه سوار ماشین شدند و سمانه سردرد را بهانه کرد و از کمیل خواست که او را به خانه برساند و در جواب اصرار های صغری که به خانه ی آن ها بیاید، به گفتن "به وقت دیگه " پسنده کرد، صغری هم دیگر اصراری نکرد تا خانه ی خاله اش ساکت ماند. با ایستادن ماشین در کنار در خانه سمان از ماشین پیاده شد تا می خواست به طرف در برود، پشیمان برگشت با اینکه ناراحت بود ولی دور از ادب بود که تشکر و تعارفی نکند، او از کمیل ناراحت بود بیچاره صغری که تقصیری نداشته بود به سمتشان برگشت و گفت: - خیلی ممنون زحمت کشیدید، بیاید داخل صغری لبخند غمگینی زد و گفت: نه عزیزم باید برم خونه کار دارم سمانه دیگر منتظر جواب کمیل نشد، از هم صحبتی با او فراری بود، سریع خداحافظی گفت و در را با کلید باز کرد و وارد خانه شد در را بست و به در تکیه داد از سردی در آهنی تمام بدنش بلرزه افتاد اما از جایش تکانی نخورد، چشمانش را بست و نفس های عمیقی کشید بعد از چند ثانیه صدای حرکت ماشین در خیابان خلوت پیچید که از رفتن کمیل و صغری خبر می داد روز ها می گذشت و سمانه دوباره سرگرم درس هایش شده بود، روز هایی که دانشگاه داشت . آقا محمود یا محسن او را به دانشگاه می رسوندند، اما بعضی اوقات تنهایی بیرون می رفت، با اینکه مادرش اعتراض می کرد اما او نمی توانست تا آخر عمرش با پدر یا برادرش بیرون برود در این مدت اصلا به خانه ی خاله اش نرفت و حتی وقتی که صغری تماس می گرفت که خودش و کمیل به دنبالش می آیند تا به دانشگاه بروند با بهانه های مختلف آن ها را همراهی نمی کرد، تمام سعیش را می کرد تا با کمیل روبه رو نشود. از ماشین پیاده شد. - خداحافظ داداش - بسلامت عزیزم، سمانه من شب نمیتونم بیام دنبالت به بابایی بگو بیاد - خودم میام - شبه ، خطرناکه اصلا خودم به بابایی میگم -ا داداش این چه کاریه ،باشه خودم میگم - میگی دیگه سمانه؟ - چشم میخواز اصلا الان جلو خودت زنگ بزنم محسن خندید و گفت: - نمیخواد برو - خداحافظ - سلامت عزیزم سمانه سریع به سمت دانشگاه رفت، امروز دوتا کلاس داشت ، وارد کلاس شد، روی صندلی آخر کنار پنجره نشست استاد وارد کلاس شد و شروع به تدریس کرد. سمانه بی حوصله نگاهی به استاد انداخت امروز صغری نیامده بود. نویسنده:فاطمه امیری #ادامه_دارد... °•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•° ʝσɨŋ»http://eitaa.com/joinchat/1859584013C1086636d4f ❀#انتشاربادرج_لینک_مجازاست.👆