بسم رب الحسین (ع) #ختم_ترجمه_فارسی_قرآن #سوره_بقره #آیات_دویست_و_هشتاد_و_یک_تا_دویست_و_هشتاد_و_شش بترسید از روزی که به‌سوی خدا برِتان می‌گردانند! بعد، در عدالت محض، کارهای هرکس را کامل به او پس می‌دهند. (۲۸۱) مسلمانان! در قراردادهای مدت‌دار، تعهدات مالی‌تان به همدیگر را بنویسید. اگر سواد خواندن و نوشتن ندارید، باید نویسنده‌ای در حضور شما آن را با دقت بنویسد. نویسنده هم به‌شکرانۀ اینکه خدا به او توفیق سوادآموزی داده است، نباید از نوشتن خودداری کند. بدهکار باید در حضور خدا، یعنی صاحب‌اختیارش، میزان بدهی‌اش را بدون کم‌وکاست دیکته کند و نویسنده هم بنویسد. در ضمن، اگر بدهکار به هر علتی، مثل کم‌عقلی یا ضعف  یا ناتوانی در تکلم، توانایی دیکته‌کردن ندارد، سرپرستِ او به‌درستی دیکته کند. علاوه بر نوشتنِ بدهی، دو مرد مسلمانِ معتمد و در صورت نبودنِ دو مرد، یک مرد و دو زن مسلمانِ معتمد را بر این بدهی شاهد بگیرید تا اگر یکی از آن دو زن بعضی جزئیات قرارداد را فراموش کرد، آن‌یکی به‌یادش بیاورد. وقتی شاهدان را برای شهادت‌دادن دعوت می‌کنند، نباید از این کار خودداری کنند. در نوشتن مبلغ و مدت بدهی، چه کم باشد چه زیاد، تنبلی نکنید؛ چون‌که از نظر خدا، نوشتن تعهدات عادلانه‌تر است. همچنین محکمه‌پسندتر است و برای اینکه کارتان به اختلاف و دعوا نکشد، بهتر. از طرف دیگر، اگر معامله نقدی بود و جنس و پول را درجا دست‌به‌دست کردید، اشکالی ندارد که آن را ننویسید؛ ولی به‌هرحال در معاملات مهم، شاهدگرفتن خوب است. همچنین، برای نویسنده و شاهد نباید ایجاد مزاحمتی شود که اگر چنین کنید، منحرف شده‌اید و در واقع به خودتان بد کرده‌اید. در حضور خدا مراقب رفتارتان باشید. خداست که احکام دین را یادتان می‌دهد. آخر، او هر چیزی را می‌داند. (۲۸۲)   اگر در سفر بودید و نویسنده‌ای پیدا نکردید، چیزی به‌عنوان گِرو از بدهکار بگیرید و اگر به هم اطمینان دارید، گروگرفتن لازم نیست. پس بدهکاری که به او اعتماد شده باید بدهی‌اش را در موعد مقرر بپردازد و در حضور خدا، یعنی صاحب‌اختیارش، مراقب رفتارش باشد. بدهی‌تان را انکار نکنید! هرکه بدهی‌اش را انکار کند، واقعاً که سهل‌انگار است. بله، خدا می‌داند که چه می‌کنید.(۲۸۳) آنچه در آسمان‌ها و زمین است، فقط مال خداست؛ بنابراین، عقاید و اخلاق و نیت‌های زشتی که دارید، چه آشکارش کنید و چه پیش خودتان نگه دارید، خدا شما را بابت آن‌ها حسابرسی می‌کند: بعد، هرکه را لایق ببیند، می‌آمرزد و هرکه را مستحق عذاب ببیند، مجازات می‌کند؛ چون‌که خدا از عهدۀ هر کاری برمی‌آید. (۲۸۴) پیامبر آنچه را از طرف خدا برایش فرستاده شده، باور کرد و مؤمنانِ همراهش هم آن را باور کردند. همگی خدا، فرشتگانش، کتاب‌هایش و پیامبرانش را باور کردند و گفتند: «در اصل نبوت، بین هیچ‌یک از پیامبران خدا فرق نمی‌گذاریم.» همچنین گفتند: «گوش شنوا داشتیم و اطاعت کردیم. خدایا، از تو آمرزش می‌خواهیم و به‌سوی توست سرانجامِ همه...»  (۲۸۵) خدا هرکس را فقط به‌اندازۀ توانش مسئول می‌داند. هر کار خوبی بکند، به‌سود خودش است و هر کار بدی هم بکند، به زیان خودش. «... خدایا، اگر فراموش کردیم یا مرتکب خطا شدیم، به ما سخت نگیر! خدایا، هیچ تکلیف سنگینی بر دوشمان نگذار، آن‌طورکه بر دوش کسانی که قبل از ما بودند گذاشتی، به‌خاطر کارهای زشتشان! خدایا، بابت عواقب گناهانمان، کارهای طاقت‌فرسا بر دوش ما نگذار. از گناهان ما چشم بپوش و آن‌ها را بپوشان و با محوکردنشان به ما رحم کن! تو همه‌کارۀ مایی؛ پس بر جماعت بی‌دین پیروزمان کن.»  (۲۸۶) @Ebrahimhadi @EbrahimhadiMarket •••••••••••••••••••••••••••••••