کافیست پایت را از جایی که هستی بیرون بگذاری آن وقت آن بهشت تزیین شده ای که برایت ترسیم کرده‌اند جلوی چشمت نمودار می‌شود که ای دل غافل! این کجا با آنچه می‌گفتند کجا؟ آن جا در مملکت خودت، در موطن حقیقی‌ات، حاضر نبودی بروی پشت یک میز و پنج شش ساعت کار کنی اما اینجا حاضر می‌شوی از خروس خوان تا بوق سگ کار کنی حتی اگر توی مرکز خرید و رستوران ها باشد. این جا کارگری عار نیست اما در ایران عار می‌شود. راحتت کنم، اینجا تو برده ای هستی که به مملکتت پشت کرده ای و مثل دیگران درجه دو و سه محسوب می‌شوی. اینجا هنوز مغزها استعمار زده اند. اگرنگاهت نمی‌کنند و بی تفاوت اند به این معنا نیست که تحویلت گرفته اند و برایت در نوشابه باز کرده اند. نه عالیجناب! اینجا هیچکس تو را، خودِ خود واقعی‌ات را نمی‌فهمد. حتی اویی که به تو لبخند می‌زند تو را یک انسان درجه دو و سه می‌بیند. مخصوصا اگر چشم آبی و مو بور نباشی. در پشت نقاب تمدن و برابری نژادی، برتری سفیدها و انگلیسی زبان ها مشهود است. مخصوصا اگر از کشورت بد بگویی. برایشان حقیر و حقیرتر می‌‌شوی. هم خودت و هم کشورت. تو حتی اگر در مدینه فاضله هم که باشی وقتی تنهایی انگار در زندانی و اسیر. زندانی که برای خلوت خودت ساختی. گرمای زندگی ما ایرانی ها، روابط مان، صله رحم اگر نباشد انسان تبدیل میشود به یک ربات! رباتی که فقط جان میکند تا پول دربیاورد. می دانم دل خسته ای! اما هیچ جای دنیا آرامش کامل را نخواهی یافت. اگر در ایران آرام نیستی مطمئن باش در جای دیگر دنیا چندین برابر ناارامی. صرف عوض کردن زمین حالت را خوب نمی‌کند. چرا که «خلق الانسان فی کبد» آه از نسلی که هیچ از تاریخ و هویتش نمی‌داند. مغز ها را باید شست. جور دیگر باید دید. #نشردهید #هیام @khoodneviss