ذهنم ، قصد کشتنم را دارد ، میدانم ..... #بماند_تاابد

✅ مجموعه جدید خاطرات و محبت‌های شهید عباس دانشگر ۱۴۲ 💠 خانم راد منش از استان تهران: ✍ غروب بود... نور کم‌رنگ و گرم خورشید از لای پرده‌های نیمه‌باز، بر دیوار اتاقم افتاده بود. سرم خم بود روی رمانی که تازه به نقطه‌ی دل‌چسبش رسیده بود. ناگهان، صفحه‌ی گوشی روی میز روشن شد؛ نورش روی صورتم افتاد و قصه‌ام را برید. دستی بی‌اختیار به سمت آن دراز کردم… و تصویر مردی را دیدم که پشت پیام محو شده بود. بعضی تصویرها آدم را خلاص نمی‌کنند. نه اینکه بخواهی فراموششان کنی… که نمی‌گذارند. من، همان دختری که همیشه روسری‌ام نصفه‌ونیمه روی موهایم جا خوش می‌کرد، نه از سر بی‌خبری که حجاب واجب است، بلکه چون «به دل نمی‌نشست». بهانه‌هایم همیشه آماده بودند: گرما، سختی، بی‌حوصلگی، دوستانم… هر چیزی جز حقیقت. اما آن روز… فرستنده‌اش را نمی‌دانم، اما عکس جوانی روی صفحه‌ام جان گرفت. صورتی مهربان… نگاهی مطمئن و آرام… و لبخندی کوتاه که از عمق چشم‌ها جوانه می‌زد. چشم‌هایی که انگار نه به شیشه‌ی گوشی، که به من خیره شده بودند. زیر عکس نوشته بود: «شهید مدافع حرم عباس دانشگر». با خودم گفتم: «باز شروع شد… عکس شهید، بعد هم کلی نصیحت که مدیون خون‌شان هستیم، که بدون آن‌ها امنیتی نبود و...» اما این‌ بار، عجیب، انگشتم روی دکمه‌ی بستن نرفت. همان نگاه، نگاهم را می‌کشید. چشمانی که نه سرزنش می‌کردند، نه محکوم… فقط می‌فهمیدند. گویی سال‌هاست مرا می‌شناسند؛ می‌دانند پشت بی‌حجابی بی‌فکرانه‌ام، دختری ایستاده که شاید می‌توانست برای آرمانی الهی فدا شود… اما نشده. نفسم در سینه گره خورد. تصویری کوتاه در ذهنم جرقه زد: اگر روزی روبه‌رویش بایستم و او آن‌طرف باشد، با همان نگاه… و من هنوز غرقِ همان بی‌تفاوتی‌ها؟ آن زمان جز نامش چیز زیادی نمی‌دانستم. دیدن چند عکس و چند فیلم کافی بود تا دلم بی‌خبر از پا بندها جدا شود؛ پر بکشد تا بین‌الحرمین… همان که مادرم بارها و بارها با شور برایم وصف کرده بود. شب، پس از ساعت‌ها رفت‌وآمد حس‌ها و فکرها، رفتم سراغ آینه. چادری از کمد مادرم گرفتم. پوشیدنش عجیب نبود… عجیب این بود که ناگهان احساس کردم «سبک» شده‌ام. یاد لبخند شهید افتادم؛ انگار نجوا کرد: «بالاخره فهمیدی ارزش داری…» از آن روز، هر بار که چادرم را می‌پوشم یا روسری‌ام را صاف می‌کنم، حس می‌کنم آن نگاه هنوز در گوشه‌وکنار زندگی‌ام جاری است. نه… عکس‌ها زندگی کسی را عوض نمی‌کنند، مگر آنکه پشت آن قاب، دلی باشد که برای حقیقت ـ فقط برای خدا ـ جان داده است. و من حالا… بدهکار همان نگاهی‌ام که ماندگار شد. در دل، از او پرسیدم: «راستی آقا عباس… با خدایت چه گفتی که این‌طور سبک شدی و پر کشیدی؟» نگاهش، نه از عکس، که گویی از شکاف زمان به روحم دوخته شده بود. حرف‌هایم در گلو مانده بودند. اگر دل من با همین اندک آشنایی بی‌قرار است، وای به حال مادرش… چه برسد به دل همسرش. حس می‌کنم از این پس، هرگاه نسیم غفلتی بخواهد آرام وارد قلبم شود، تصویر تو خواهد آمد: همان لبخند ساده و نگاه آرام که بی‌هیچ موعظه‌ای هشیارم می‌کند. نسیمی از پشت پنجره گذشت، پرده آرام به گوشه‌ای رفت. با خود گفتم: «مراقبم باش… که یادگاری حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها را از خودم دور نکنم.» و مطمئنم پاسخم را داده‌ای؛ با همان نگاه آرام. و من عهد کرده‌ام که تا همیشه پای این امانت بمانم… ان‌شاءالله. 📗 نویسنده: مصطفی مطهری‌نژاد #خاطرات_جدید #شهید_عباس_دانشگر #داداش_عباس💚

نه موقعیت‌های ویژه او را خوشحال می‌کرد و نه از دست دادن موقعیت‌ها او را ناراحت

اين ايمان است كه استقامت مى آورد و اگر ديديم كه استقامت و سازندگی نداريم، اگر ديديم كه عمل و حركتى نداريم يا در حيرت و‌در يأس هستيم، بدانيم كه ايمان نداريم. 📚#عوامل‌رشدرکودانحطاط (استاد علی صفائی حائری)

اين ايمان است كه استقامت مى آورد و اگر ديديم كه استقامت و سازندگی نداريم، اگر ديديم كه عمل و حركتى نداريم يا در حيرت و‌در يأس هستيم، بدانيم كه ايمان نداريم. 📚#عوامل‌رشدرکودانحطاط (استاد علی صفائی حائری)

من به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود ...... #بماند_تاابد

دنبالِ نشونه‌ای؟ نیت کن و دستتو رو صفحه نگه‌دار ببین کدوم شهید دستتو میگیره .. #بماند_تاابد

تو قوی تر از غم هاتی :))))❤️‍🩹 #بماند_تاابد

•٠🌱🕊٠• هوای دلت را‌ به شهدا بسپار... طبیب‌ دلت که شـــــهدا باشـــند هوای دلت هم‌ آسمانی می شود♥️! #شهید_ابراهیم_هادی 🌻 •

‌‌‌‌‌‌◍.💓.◍ 🕊⊰| تم شــہیـد رســــول خلیلی 😍⊰| جہت‌ زیبـٰا سـٰازۍ ایتاتـوטּ