#آیه‌های_سبز ۶ #پیشنهاد_ویژه l #تربیت 🍀 مشكل اساسى «دوستى دارم كه دلسوز و آرام مى‌گفت: ما شاهد روزهايى بوده‌ايم كه فوج فوج به اسلام رو آوردند و شاهد روح‌هايى بوده‌ايم كه هستى يک گامشان بود... و امروز هم شاهد آن‌هايى هستيم كه فوج فوج مى‌ميرند و شاهد آن‌هايى هستيم كه باقى مانده‌اند و در خويش مى‌لمند. و مى‌گفت: ما امروز از لحاظ‍‌ تبليغ در سطحى بالاتر هستيم. ما وارث گذشتگان هستيم و از علوم گسترده‌اى هم بهره گرفته‌ايم. و مى‌پرسيد و صادقانه مى‌پرسيد: چه شده كه آن روح‌ها در ميان ما نمى‌شكوفد و آن دل‌ها در درون ما نمى‌تپد؟ گفتمش: گيرم كه آن‌ها كبريتى از تبليغ در دست داشته‌اند و ما خرمنى از آتش، اما تفاوت اين است كه آن‌ها كبريت را به فتيله‌ها زدند و چراغ‌ها را زير نظر گرفتند و با استعدادها كار كردند... اما ما اين خرمن آتش را به باد داديم و سنگ‌ها را داغ كرديم و چراغ‌ها را خاموش گذاشتيم. و اين پيداست كه با يک كبريت استعدادها روشن مى‌شوند، اما با خرمنى سوزان از آتش، سنگ‌ها نورى نمى‌گيرند. و باز گفتمش بگذر از آن كه ما با آن همه ميراث غنى، روش فقيرى داريم و بهره‌بردارى ضعيف، درست مثل كسى كه خوراك‌هاى زياد و مطبوعى ذخيره دارد، اما نيازش را نمى‌شناسد و نياز مهمان‌هايش را نمى‌داند و از روش تغذيه آگاهى ندارد. اين ميزبان، خودش و مهمانش از غذاهاى لذيذى سرشار مى‌شوند، اما نيازهايشان تأمين نمى‌گردد. آخر كسى كه به ويتامين «ث» نيازمند است بر فرض برايش تيهو به سيخ بكشند و آهو برايش كباب كنند، نيازش تأمين نخواهد شد كه آن همه نيرو در اين بدن عفونى مى‌شود و بيمارى دست مى‌دهد و اين است كه ما امروز دايرة‌المعارف هايى داريم، اما همه نيازمند و عليل. معده‌ها سرشار است در حالى كه بدن‌ها فقير و مريض... و اين است كه با اين همه ثروت و اميد، باز به يأس مى‌رسيم و در خويش مى‌مانيم. آن‌ها با يك جرقه خرمن‌هاى آهن را آب مى‌كردند و شكل مى‌دادند و بهره برمى‌داشتند، اما ما با يك خرمن آتش حتى يك ميخ نساخته‌ايم و يك مهره را شكل نداده‌ايم. ميخى كه بتوان به آن چيزى آويخت و مهره‌اى كه بتوان آن را به كار گرفت. آن‌ها هنگامى كه يك كوره آهن را مى‌ديدند، حقارت جرقه‌ها را در نظر نمى‌آوردند كه به روش فكر مى‌كردند و آن جرقه را نه به آهن‌ها كه به گَوَن‌ها مى‌سپردند و گون‌ها را به الوارها و الوارها را به زغال سنگ‌ها و به اين گونه بود كه آهن‌ها هم آب مى‌شدند و شكل مى‌گرفتند و بهره مى‌دادند. ما امروز در كنار درياى مشكلات و كوه‌هاى مانع، يا سرود يأس مى‌خوانيم و مى‌مانيم و يا بدون روش و بدون تفكر دست به كار مى‌شويم و به بن‌بست مى‌رسيم و در چاله‌هاى يأس مى‌خوابيم. ما در برابر يك جامعه‌ى به غرقاب نشسته يا پشت مى‌كنيم كه دست و پا زدن‌ها و ناله‌ها و استغاثه‌ها را نشنويم و يا بى‌تفاوت نگاه مى‌كنيم و يا اگر همتى باشد از دم دست، هر كه به دستمان آمد، بيرون مى‌كشيم و چه بسا كه نعش‌هاى بى‌جان و مرده‌هاى آب خورده نصيب‌مان شود. ما به نجات مرده‌ها مشغول هستيم و استعدادها در آن طرف‌تر، اسير موج‌ها و گلاويز مرگ! در اين موقعيت چاره‌اى نيست جز اين‌كه با استعدادها كار كنيم و آن‌ها را بيرون بكشيم و بعد با همدستى آن‌ها به سراغ ديگران برويم و با كمك گَوَن‌ها و الوارها و زغال سنگ‌ها، آهن‌ها را آب كنيم و مانع‌ها را شكل دهيم و از آن‌ها بهره برداريم. آن اوجِ ديروز و اين ركودِ امروز يا به خاطر اين است كه روش تربيتى نداريم و به داغ كردن‌ها و شاخ و برگ دادن‌ها و بغل كردن‌ها مشغوليم و روشنى نمى‌دهيم و ريشه نمى‌دهيم و بندها را باز نمى‌كنيم و يا به خاطر اين است كه با اين روش صحيح،با استعدادها كار نمى‌كنيم و با اين ذخيره‌ى سرشار و با اين خرمن آتش به فتيله‌ها و چراغ‌ها جرقه‌اى نمى‌زنيم.» 📚 آیه‌های سبز، ص۱۵ ✍️ استاد علی صفایی حائری ☘️ @EinSadTehran 🌐 Einsadtehran.ir