. ✅ شرح دعای روز بیست و چهارم👇👇👇 آنچه در شرح اين فقره دعا مهم جلوه می کند، آن است كه بدانيم خداوند آزار و اذيت نمي‌بيند، زيرا با فرض اينکه اگر خدا آزار و اذيت ببيند، ديگر كامل نيست واين امر با صفات خداوند که کمال مطلق است منافات دارد. پس بايد ببينيم منظور از اذيت خداوند چيست؟ قرآن كريم در آيه‌اي به اين موضوع اشاره كرده است: "إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ‌اللَّهُ فِي‌الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّلَهُمْ عَذَابًا مُّهِينًا ؛ آنان كه خدا و رسول را آزار و اذيت مي‌كنند، خدا آنها را در دنيا و آخرت لعن كرده و بر آنان عذابي با ذلت و خواري مهيا ساخته است". (سوره مباركه احزاب ، آيه 57) علامه طباطبايي (ره) مي‌گويد: "خداي تعالي منزه است از اينكه كسي او را بيازارد و يا هر چيزي كه بويي از نقص و خواري داشته باشد به ساحت او راه يابد، پس اگر در اين آيه مي‌بينيم كه خدا را در اذيت شدن با رسولش شريك كرده، مي‌فهميم كه خواسته‌ است رسولش را احترام كند و نيز اشاره كند كه هركس قصد سوئي نسبت به رسول اكرم (ص) كند در حقيقت به خدا هم قصد كرده است". ‍(الميزان، ج 6، ص 508) لذا اذيت و آزار رسول خدا (ص) موجب آزار و اذيت خداي تعالي مي‌شود. در اين رابطه در روايتي از وجود نوراني پيامبر اكرم (ص) آنچه موجب ناراحتي ايشان مي‌شود، بيان شده است.آنجا که فرمودند: "فاطمه" (س)پاره تن من است، هركه او را بيازارد، مرا آزار داده است و هركه او را شاد كند، مرا مسرور كرده است". (بحارالانوار، ج 27، ص 62) آری هركس حضرت زهرا (س) را اذيت كند، رسول‌خدا‌ (ص) را اذيت كرده است و هركه پيامبر (ص) را اذيت كرده باشد،‌ در حقيقت خدا را اذيت كرده است. البته بايد گفت اذيت حضرت زهرا (س) برجسته‌ترين مصداق اذيت پيامبر اكرم (ص) است و در روايات مصاديق ديگري نيز ذكر شده است. مثلا رسول گرامي اسلام (ص)فرمودند: "هركه مؤمني را بيازارد، مرا آزرده است". (ميزان الحكمه، ج 1، ص 124) و در حقيقت درمي‌يابيم كه اگر مؤمني را خداي ناكرده آزار دهيم، موجبات آزار به خداوند را فراهم کرده ايم و آن نيز لعنت دنيا و آخرت و عذاب خوار كننده را دربردارد. آری، در قسمت اول دعاي اين روز از خدا مي‌خواهيم كه ما را از اين كه او را آزار دهيم، نجات دهد. اما به شرح فراز ديگر از دعا می پردازيم. يکی از دعاهايي كه بايد همواره به آن مشغول باشيم، همين دعا است كه: خدايا! توفيق اطاعت كردن و عصيان نكردن حضرتت را به ما مرحمت بفرما. حضرت امام سجاد (ع) نيز يکی از دعاهاي مجموعه ادعيه خمس عشر كه دعاي مطيعين نام دارد را با همين مضمون آغاز مي فرمايد كه "اِلهي اَلْهِمْنا طاعَتَكَ و جَنِّبْنا مَعْصِيَتَكَ ؛ خداي من! اطاعتت را به ما الهام كن و ما را از نافرمانيت دور بدار". (بحارالانوار، ج 91، ص 147) آری، هر چه هست و نيست در اطاعت خدا و عدم نافرماني اوست؛ امام علي (ع) در اين باره می فرمايند: "خداوند سبحان، براي اطاعت از خود پاداش در نظر گرفت و براي نافرماني‌اش كيفر، تا بندگان خود را از خشم و عذاب خويش دور بدارد و به سوي بهشت خود براند. " (ميزان الحكمه، ج 2، ص 145) امام محمد باقر (ع) نيز فرمودند: "در تورات آمده است: اي موسي! من تو را آفريدم و برگزيدم و نيرويت بخشيدم و به فرمانبري از خود فرمانت دادم و از نافرماني خود بازداشتمت؛ پس اگر از من اطاعت كني، تو را در راه طاعت خود ياري مي‌رسانم و اگر نافرماني‌ام كني تو را بر معصيت خويش، ياري نمي‌رسانم. در طاعتي كه مي‌كني بر تو منت دارم و در نافرماني كه مي‌كني، بر تو حجت دارم". (بحارالانوار، ج 5، ص 9) امام علي(ع) همچنين فرمودند: "اطاعت از خداوند، محكم‌ترين ريسمان است". (غررالحكم، ح .1401) امير مؤمنان در جاي ديگري فرموده اند: "شادي مؤمن، آن گاه است كه پروردگارش را اطاعت كند و اندوهش آن‌گاه كه معصيت كند". (ميزان الحكمه، ج 5، ص 275) حضرت امام رضا (ع) درخصوص اطاعت و نافرمانی خدا در بيان نورانی خود می فرمايند: "اگر خداوند، مردم را به بهشت و دوزخ هم وعده و وعيد نمي‌داد، باز لازم بود كه از او اطاعت كنند و نافرماني اش نكنند؛ زيرا به آنان تفضل و نيكي فرموده و نعمت‌هايش را در اختيارشان گذاشته است، بي‌ آن كه به سبب انجام عملي استحقاق آن را داشته باشند". (همان، ج 70، ص 19) 📚 برگرفته از کتاب "تا آسمان" اثر دکتر حسین محمدی فام #ماه_رمضان #رمضان۱۴۴۳ #روز_بیست_و_چهارم .