#حاج_قاسم_سلیمانی #سردار_بخشنده_دست کمین کرد دیوِ سیاهِ ستم شبانگاه، در ظلمتی سهمگین و آنگاه از روی حـِقد و عناد برآورد دزدانه، سر از کمین — در آن شام تاریک، بر دشت دید درخشنده دُرّی همانند روز مُشعشع، فروزنده، روشن، مُنیر همانند خورشید گیتی فروز — که آن دُرّ یکتا چنان ماهتاب فروزان نموده است «بغداد» را دلِ دیو، آکنده از کینه بود فرستاد «پهپادِ بیداد» را — بینداخت سنگِ ستم بر زمین شکسته شد آن لؤلؤ تابناک ولی دشت، روشنتر از پیش شد از آن دُرّ افتاده در خون و خاک — «نگین سلیمانی» از آن به بعد فروزنده تر گشت از آفتاب چه دلها که زآن گوهرِ پرفروغ شد آیینه گون مثل آیات آب — در آن شب که شد «حاج قاسم» شهید وطن یک نفس خشم و فریاد شد همانند روز عروج امام عجب محشری از غم ایجاد شد _ چو تشییع سردار بخشنده دست نه یک چشم دید و نه گوشی شنید چو یک سیل غُرّنده، طوفان خشم فروبرد در خویش «کاخ سفید» — خروشی عظیم از جهان شد بلند اَلا انتقام، انتقام، انتقام ز «عین الاسد» نیز حتی نیافت دل زخمی چاک چاک التیام — به فرمان سفیانی زاغ چشم همان زردموی سیه روی پست چو گردید «نفس زکیّه» شهید ز غم قامت کوه ایران شکست _ چو شد دست سردار از تن جدا جدایی در آفاق آمد پدید دگر دست دادن به هم منع شد فراگیر گردید «مرگ سپید» _ دگر گل نخندید و بلبل نخواند کسی دُرّ و یاقوت دیگر نسُفت از این واقعه گشت خاطر حزین دگر «شعر تر» هیچ شاعر نگفت — از آن شب همان دیوِ تاریکْ دل بحق، شیشه ی عمر شومش شکست فرو رفت در باتلاقی مَهیب چو شاهانِ پیشینِ کوتاهْ دست — از آن شب همان قاتل دَدمنش شب و روزی آرام بر خود ندید سرانجام، فرعون کبر و غرور به ذلت برون شد ز کاخ سفید — در آن آتشی که برافروخت، سوخت چه زود آه مظلوم او را گرفت هرآن کس که عبرت نیاموخت، باخت چه درسی است تاریخ، درسی شگفت — خدایا تو را آفرین و سپاس گرفتی کزو انتقامی چنین همان کس که «تحریم» کرد و عذاب شد آخر دچار «عذاب مُهین» _ هماره به چشمان خود دیده ایم که دست خدا بر سرِ میهن است شود تیره بخت و سیه روزگار هرآن کس که با نور حق دشمن است — به حقّ شهیدی که با خون خویش بیفزود بر عزت و اقتدار «خدایا چنان کن سرانجامِ کار تو خشنود باشیّ و ما رستگار» _ محمد شجاعی #سپهبد_شهید_قاسم_سلیمانی #حاج_قاسم .