در اسفندماه ۱۳۲۲، شرکت‌های نفتی انگلیسی و آمریکایی «سوکونی ـ واکیوم» خواهان نفت ایران شدند. این موضوع باعث نگرانی روس‌ها شد و در شهریور سال ۱۳۲۳ آنها رسما از ایران امتیاز نفت شمال را طلب کردند. با مخالفت ایران، شوروی نیروهای وطن فروش داخلی را بسیج کرد و توسط جعفرپیشه وری و قاضی محمد دو استان آذربایجان و کردستان از ایران جدا شدند . در این دوره روس‌ها در ایران نیرو داشتند. استدلال روس‌ها این بود چون نفت ایران در اختیار انگلیس و جنوب شرقی در اختیار امریکاست باید شوروی هم سهم خود را داشته باشد. نماینده شوروی این را بی عدالتی میدانست! بلوای بزرگی در کشور براه افتاد و قریب به دو سال این دو استان مهم تحت حاکمیت دولت مرکزی نبودند. قوام نخست وزیر کهنه کار و متمایل به روس و آمریکا این ایده را داشت که باید به هر سه قدرت جهانی امتیاز داد و موازنه را رعایت نمود . این موضع گیری به مذاق انگلیسی ها خوش نیامد و در سال ۱۳۲۵ تِرات کنسولگر انگلستان، ایلات شیراز را تشویق به قیام علیه دولت مرکزی کرد و خود او در درگیری ها حضور داشت. دولت ایران خواهان اخراج او از کشور شد اما بریتانیا نپذیرفت . منابع نفتی، یکی از دلایل اهمیت ایران برای قدرت‌های بزرگ تلقی می‌شد. ایران برای خارجی از ایرانی اهمیت بیشتری داشت. در طول یک مدت طولانی توسری خوردن ایرانی ها از خارجی مردم را به شعار مشهور #استقلال رسانید. مردم استقلال از دخالت خارجی را در صدر درخواست‌های خود قرار دادند. . 📚 کتاب بحران دمکراسی در ایران صفحات ۲۲۰ تا ۲۵۵ این کتاب را بخوانید . تا ۲۲ بهمن به این موضوع با عنوان (چرا مردم به این‌نتیجه رسیدند تا انقلاب کنند؟) خواهیم پرداخت. @emamemobin110