♨️صدقه دادن برای #امام_زمان عجل الله
💢علاقه‌مندان به حضرت می‌توانند اعمال عبادی مستحب را به نیابت از ایشان انجام دهند و به ویژه از طرف آن حضرت و یا برای سلامتی وجود مبارک آن حضرت #صدقه دهند، و این خود یکی از جلوه‌های زیبای نمایش محبت و ارادت به آن امام عزیز است.
💠 سید بن طاووس -از علمای بزرگ شیعه- می‌نویسد:
🔅صدقه دادن از سوی آن جناب را پیش از صدقه دادن از سوی خود و عزیزانت قرار ده و دعا برای آن حضرت را بر دعا کردن برای خودت مقدم بدار و نیز در هر کار خیری که مایۀ وفای به حق آن حضرت است، آن بزرگوار را مقدم بدار که سبب می‌شود به سوی تو #توجه فرماید و به تو احسان کند.
📚 کشف المحجة، ص۱۵۲
مطمئن باشید یک #توجه به حضرت بقية الله روحی له الفداء هرچند به صورت #گذرا و در قلب باشد در محضر ایشان ثبت و محاسبه می شود چونکه ایشان احاطه شهودی به عالم دارند.
|حجت‌الاسلام شیخ جعفر ناصری|
#امام_زمان
♨️نماز هدیه به ساحت مقدس امام زمان ارواحنافداه؛
🔸چه نیکوست که هر روز از دوران عمر و زندگانی خود را با #توسل و #توجه به وجود یگانهٔ دهر و حجت حق، #امام_زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف مبارک نماییم، هرچند با دو رکعت نماز باشد.
🔸این نماز مانند نماز صبح دو رکعت است که فقط بعد از ذکر رکوع و سجده در هر رکعت باید سه بار گفت: «صلّی الله علی محمّدٍ و آله الطاهرین» و پس از اتمام نماز این دعا خوانده شود ؛
🔸«اللّهمّ أنتَ السَّلام و مِنکَ السَّلام، یا ذَا الجلالِ و الإکرامِ صلِّ عَلَی محمّدٍ و آلِ محمّدٍ الطّیبین الطّاهرین الأخیار، و أبْلِغهُم مِنّی أفضلَ التّحیّةَ و السَّلامَ.
أللّهمَّ إنّ هاتَینِ الرَّکعَتَیْنِ هَدیَّةٌ مِنّی إلَی عَبْدِکَ وابْنِ عَبْدِکَ و وَلیِّکَ وابْنِ وَلیِّکَ سِبْطِ نَبیِّکَ فی أرضِکَ و حجَّتِکَ عَلَی خَلْقِکَ، یا وَلیَّ المُؤمِنینَ، یا وَلیَّ المؤمنینَ، یا ولیّ المؤمنینَ.»
🔸«بار خداوندا؛ تو سلامی (مایهٔ سلامت و آرامش و ایمنی هستی) و سلام از جانب توست؛ ای صاحب بزرگی و احترام؛ درود فرست بر محمّد و آل محمّد که پاکان و پاکیزگان و نیکوکارانند، و بهترین سلام و تحیت را از طرف من به ایشان برسان.
خدایا؛ همانا این دو رکعت هدیه ای است از من برای بنده ات و فرزند بنده ات و ولیّ تو و فرزند ولیّ تو، نوهٔ پیامبر و فرستاده ات در روی زمین تو و حجتت بر مخلوقات تو؛ ای سرپرست مؤمنان، ای سرپرست مؤمنان، ای سرپرست مؤمنان.»
📚 جمال الاسبوع سید‌بن‌طاووس، ص ۲۹