♨️بهترین دعا...
هر وقت کسی «التماس دعا» می‌گوید، وقت #دعا، هر چه فکر می کنم، بهتر از #دعای_فرج نمی یابم.
چرا که با آمدن مولای ما,
بیماری نیست که شفا نیابد؛
فقری نیست که به غنا نینجامد؛
خرابی نیست که آباد نشود؛
رزقی نیست که وسعت نیابد
و حاجتی نیست که برآورده نگردد.
🌹ظهور آقای ما جمع بهترین هاست؛هر چه #خیر است در مولای ماست.
امام باقر علیه السلام در تفسیر آیه شریفه «وَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ» فرموده‌اند:
«منظور از خَيْرات: #ولایت اهل بیت است.»
📚 برگرفته از« یاران امام زمان» ؛به نقل از «بحارالانوار»،ج 52،ص 288
♨️بهترین دعا...
هر وقت کسی «التماس دعا» می‌گوید، وقت #دعا، هر چه فکر می کنم، بهتر از #دعای_فرج نمی یابم.
چرا که با آمدن مولای ما,
بیماری نیست که شفا نیابد؛
فقری نیست که به غنا نینجامد؛
خرابی نیست که آباد نشود؛
رزقی نیست که وسعت نیابد
و حاجتی نیست که برآورده نگردد.
🌹ظهور آقای ما جمع بهترین هاست؛هر چه #خیر است در مولای ماست.
امام باقر علیه السلام در تفسیر آیه شریفه «وَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ» فرموده‌اند:
«منظور از خَيْرات: #ولایت اهل بیت است.»
📚 برگرفته از« یاران امام زمان» ؛به نقل از «بحارالانوار»،ج 52،ص 288
♨️محبت و ولایت پذیری قلبی قبل از ظهور❗️
🔸تا زمانی که درمحضر امام زمان(علیه السلام ) قرار نگرفته‌ایم، باید محبت خود به اهل‌بیت را افزایش بدهیم تا به این ولایت‌پذیری قلبی برسیم.
🔸اهل‌بیت خودشان ما را ترسانده‌اند، فرموده‌اند قبل از #ظهور، خودتان را آماده کنید.خورشید اگر به گُل بتابد، شکوفه‌های آن را معطر می‌سازد
و اگر به مردار بتابد، فضا از بوی تعفّن آن پُر خواهد شد.
🔸خورشید #ولایت هم اگر از پس پرده غیبت در بیاید و یک دستور صادر بکند، کسی که یک ذره «انانیت» در گوشه قلبش باشد، بوی تعفّن آن انانیت بلند خواهد شد.
🖋استاد پناهیان
♨️بهترین دعا...
هر وقت کسی «التماس دعا» می‌گوید، وقت #دعا، هر چه فکر می کنم، بهتر از #دعای_فرج نمی یابم.
چرا که با آمدن مولای ما,
بیماری نیست که شفا نیابد؛
فقری نیست که به غنا نینجامد؛
خرابی نیست که آباد نشود؛
رزقی نیست که وسعت نیابد
و حاجتی نیست که برآورده نگردد.
🌹ظهور آقای ما جمع بهترین هاست؛هر چه #خیر است در مولای ماست.
امام باقر علیه السلام در تفسیر آیه شریفه «وَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ» فرموده‌اند:
«منظور از خَيْرات: #ولایت اهل بیت است.»
📚 برگرفته از« یاران امام زمان» ؛به نقل از «بحارالانوار»،ج 52،ص 288