آخرین جمعه سال است بیا آقاجان حالمان رو به زوال است بیا آقاجان من غزلهای به یاد تو فراوان دارم که پر از درد و ملال است بیا آقاجان #الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَـــ‌الْفَـــرَج #لحظه_طلایی https://eitaa.com/emamolasr

‍ ‍ ساعت‌ها؛ این دقیقه‌های که همیشه می‌گوییم دیر شد و چقدر زود گذشت و اصلا اسفند کی شروع شد و کی تمام شد؟ ساعت‌هایی که ما همیشه درگیر سرعت گذشتنش بودیم و هستیم. همیشه هم سریع نیستند! یک‌ حالت دیگر هم دارند. حالتی که اتفاقا کامل می‌دانیم هر ثانیه کی شروع شد و کی تمام شده! مثل آن ساعت‌هایی که پشت در اتاق عمل میگذرد. برای رسیدن جواب یک امتحان سخت می‌گذرد. برای به دنیا آمدن فرزندی که مدتها منتظرش بودیم. همه ما میدانیم کرونا کی شروع شد. کسی هست بگوید آن روزهایی که ۶۰۰ نفر را روزانه در دل خاک میکردیم. زود گذشت؟ و من؛ دقیقا همینجا بود که فهمیدم ساعت دو وجه دارد. وقتی منتظر زمانی و وقتی دونده‌ی وقت اضافه هستی. میدوی دنبال یک لقمه نان یک کار ناتمام و یک آرزوی دشوار و دنبال وقت اضافه میگردی که به آن برسی. و دیگری، منتظری. ساعت منتظر فرق دارد. منتظر شبیه غریقی است که در میان موج دریا بین آسمان و زمین به تکه چوبی تکیه داده و هر حرکت کوچک خورشید را زیر نظر دارد. منتظر میترسد روزی نباشد و وقتش برسد. میترسد خسته شود و آن تکه چوب را رها کند. هیچ‌کس قدر انسان منتظر. مفهوم ثانیه ها را متوجه نیست. افشین یداللهی دکلمه‌ای زیبا دارد. نوشته: "این چند ماه و سال که منتظرت بودم به اندازۀ چند سال نگذشت به اندازۀ همین چند ماه گذشت اما فهمیدم سال یعنی چه ماه یعنی چه روز یعنی چه لحظه یعنی چه این چند ماه گذشت و فهمیدم گذشتن، زمان، انتظار یعنی چه ... " روحش شاد. ساعت‌ها زود نمی‌گذرند. ما منتظر نبودیم که مفهومش را بفهمیم. تصمیمم را گرفتم! سین هشتم را میان سفره گذاشتم. سین هشتمم شد این ساعت. تا یادم بماند. بهار نه تنها زود نیامده. بلکه هنوز نیامده و من تمام این دقیقه‌ها را باید منتظرت باشم. هرچند سخت. ولی این انتظار ارزش هر ثانیه را به رخم میکشد. که می‌توانست کنار تو باشد و نیست. رو به ساعت، روز تولدت، حوالی بهار، با درد ثانیه ها میگویم: "نگاهم به سین هشتم است. به ساعت رسیدنت." #الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَـــ‌الْفَـــرَج #امام_زمان #لحظه_طلایی

پویش همگانی .#لحظه_طلایی در لحظه تحویل سال ۱۴۰۳ شمسی مثل هر سال، همه باهم دعای فرج ( إلهی عَظُمَ البَلاء) را برای رسیدن به لحظه‌ی تحویلِ جهان به دست صاحب جهان، قرائت می‌کنیم.