:#پرسش و پاسخ #شب میلاد حضرت فاطمه معصومه ع

#قطرات_بارانی_۱۲۲۷ #پرسش امام حسین صلوات الله علیه چه کردند که « فقط نهم و دهم محرم » به « تاسوعاء » و « عاشوراء » تبدیل شد؟ پاسخ: "تاسوعا و عاشورا" تا پیش از محرم سال ۶۱ هجری به کار نرفته بود، و از آن سال به بعد استعمال شد و تنها برای روز نهم و دهم محرم استفاده می شود، نه هیچ روز و ماه دیگری از سال. با اینکه تاسوعا و عاشورا برای روز نهم و دهم به کار رفته و شباهتی بین لغت تاسوعا و تسع، عاشورا و عشر هست؛ اما تاسوعا و عاشورا ربطی به سلسله اعداد ندارد. تاسوعا یعنی اتساع: شرح صدر و گشودگی سینه برای بیشترین درک و دریافت (از امام) و عاشورا یعنی معاشرت: بالاترین میزان معاشرت و همراهی (با امام)، امام خواهی و دلیل اینکه امام حسین علیه السلام روز نهم، یک روز دیگر مهلت خواستند، نه به این دلیل که خودشان نماز و قرآن بیشتری بخوانند (چه آنکه ایشان خود قرآن ناطق بودند)، بلکه به خاطر این بود که یاران ایشان به بالاترین حد از یاری و همراهی امام خویش برسند، و آن شب خبر شهادت همه یاران را به ایشان دادند و اتمام حجت کرده و خواستند که تنها کسانی که با آگاهی کامل خواهان ماندن هستند، افراد خالص، فردا به میدان بروند. عاشورا، مولودِ تاسوعاست و تاسوعا، سازنده عاشوراست. تا آن اتساع و گشودگی صدر در یاران امام حاصل نمیشد، عاشورا و همراهی و از خودگذشتگی عاشورا محقق نمیشد. اتساع تاسوعا با چیست؟ با: « قرآن و نماز و دعا » ۱ـ « قرآنی » که عقلانیت، بصیرت و معرفتِ انقلابی و « تعهّد و وظیفه‌شناسی و اخلاق » را رُشد دهد و شخص را از انواع ظلمات برهاند و به اوج روشنایی در ابعاد مختلف زندگی برساند. ۲ـ « نمازی » که با « قبله‌نما و قبولِ امامِ منصوب » و « دست شستن از هر فحشاء و منکری » همراه باشد. ۳ـ « دعائی » که « نگاه زمینی » را آسمانی کند و « محبوبیتِ و دلبستگی و وابستگی و اسارت دنیا » را از « قلب » انسان کاملا خارج سازد. چنین « قرآن و نماز و دعائی »، انسان را از هر لغزش و ریزش و ذلت و رذیلت و فحشاء و منکری بیمه می‌‌کنند. امام حسین صلوات الله علیه، با همراهی « عقیله‌ی بنی هاشم » توانستند با « نماز و قرآن و دعا و مناجات »، اصحاب با بصیرت و باوفای خود را در ابتدا به بالاترین « ظرفیت » و « مقاومت » برسانند تا جایی که آنان خود را « صفر » کنار « یک » قرار دهند و « عشر » و « عاشورایی » شوند. تا آنان در معرکه نابرابر و پُر از دنائت، خباثت و رذالتِ عاشورا، لحظه ای از « امامشان » زاویه و فاصله پیدا نکنند و از « امت » خارج نشوند و « مقاوم و یکپارچه » بمانند و هیچ رفتار ذیلانه و هیچ رذیلتی از آنان سر نزند. فقط افرادی که به مقام « ۹ » برسند می توانند این عقلانیت و بصیرت و معرفت را هم داشته باشند که « صفر » کنار « یک » باشند و « ده و صد و هزار و ..... » و « امت مقام و پایدار » را محقق سازند. 🍃واژه: #تاسوعا #عاشورا @emamzadebastam

#قطرات_بارانی_۱۰۳۹ #پرسش « صبــــــــــــح » یعنی چه؟ و « پیـــام و هشدار صبح بخیـــــــــــــر » چیست؟ #پاسخ « أصبح »: از وضع و حالتی به وضع و حالتی کاملا « متضـــاد » وارد شدن. (مثل: ۱ـ از دشمنی به برادری درآمدن: إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً، ۲ـ از سعادتمندی به زیانکاری درآمدن: فَقَتَلَهُ فَأَصْبَحَ مِنَ الْخاسِرينَ، ۳ـ از تاریکی شب به روشنایی روز وارد شدن: حينَ تُمْسُونَ وَ حينَ تُصْبِحُونَ، ۴ـ از « مرگ در خواب » رستن و برای « مهلتی » دیگر بیدار شدن: وَ يُرْسِلُ الْأُخْرى‏ إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى) « مصباح »: « هر عاملی » است که باعث « تجلّی نور و روشنایی و هدایت » می شود: إن الحسین مصباح الهُدی. « صبح »: « هر زمانی » است که « وعده الهی » تحقق پیدا می کند: إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ و « صبح حقیقی »: زمانِ إستقرارِ « تمام دین » در « تمام زمین » است: أَ لَيْسَ الصُّبْحُ بِقَريبٍ پس « صبح بخیر »، « دعا و هشدار و توجه دادنی » است برای اینکه: « از این خروج از شب و تاریکی و ورود به روز و روشنایی » و « از این مهلت و فرصت و عمر جدید »،« عاقلانه و مؤمنانه و بهتر و زیباتر و آخرتی تر از « دیروز » استفاده کنید تا برایتان « خیـــر » باشد. استاد محمد جعفر غفرانی 🍃🍂🍁🍃🍁🍂🍃