🌺🌸🌺 🌸🌺 🌺 #معرفی_اهل_بیت_امام_حسین_علیه_السلام #حضرت_رقیـه_(س) *آخرﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﯿﻪ (ع):* ﻭﺩﺍﻉ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ (ع) ﺻﺤﻨﻪ ﺍﻯ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﻰ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﻟﺨﺮﺍﺵ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺳﻮﺯ،ﻭﺩﺍﻉ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ: ﻫﻼﻝ ﺑﻦ ﻧﺎﻓﻊ ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩ، ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ: ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﺻﻒ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﯾﺪﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع)، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺧﻮﺩ،ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﻰ ﺁﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﮐﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎﻯ ﻟﺮﺯﺍﻥ،ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ(ع)ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ. آﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ: «ﯾﺎ ﺍﺑﻪ ! ﺍﻧﻈﺮ ﺍﻟﻰ ﻓﺎﻧﻰ ﻋﻄﺸﺎﻥ.» ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎﻥ ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮ،ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ. ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭﻟﻰ ﺟﮕﺮ ﺳﻮﺯ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺗﺸﻨﻪ ﮐﺎﻡ،ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺯﺧﻤﻬﺎﻯ ﺩﻝ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﻧﻤﮏ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺁن چناﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻰ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﻯ شد. ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻰ ﺍﺷﮑﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﺍﻟﻠﻪ ﯾﺴﻘﯿﮏ ﻓﺎﻧﻪ ﻭﮐﯿﻠﻰ.» ﺩﺧﺘﺮﻡ،ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪﺍ تو رﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ،ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻭ ﻭﮐﯿﻞ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﻫﻼﻝ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ: ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﻰ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺩﺍﺷﺖ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻧﺪ: ﺍﻭ ﺭﻗﯿﻪ (س) ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (س)ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﭘﺪﺭ ﺁﺏ ﻧﺨﻮﺭﺩ! : ﻋﺼﺮ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ۲۳ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ (ع) ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ۲۳ ﮐﻮﺩﮎ،ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺷﺪﺕ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﻣﺮﮒ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺏ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﯿﻪ (ع)ﺭﺳﯿﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻇﺮﻑ ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻗﺘﻠﮕﺎﻩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ. ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺠﺎ ﻣﻰ ﺭﻭی؟ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﯿﻪ (س) فرمود: ﺑﺎﺑﺎﯾﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ.ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺁﺏ ﺑﺒﺮﻡ. ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺭ.پدرت ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻬﯿﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﯿﻪ (ع)ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺁﺏ ﻧﻤﻰ ﺁﺷﺎﻣﻢ. #ﺭﺣﻠﺖ_ﺣﻀﺮﺕ_ﺭﻗﯿﻪ_(س): ﺯﻧﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺳﯿﺮﻯ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﺩﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺮﺑﻼ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﺳﻔﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﺁﯾﺪ،ﺗﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﺰﯾﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺩﺧﺘﺮﮐﻰ ﺑﻮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﻪ،ﺷﺒﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻡ.ﺳﺨﺖ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﯾﺰﯾﺪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩ. ﺧﺒﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﻟﻌﯿﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻬﻨﺪ. ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﯾﺰﯾﺪ ﺳﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﯿﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ (ع) ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ حسین(ع) ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ،ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ،ﺑﻮﯾﮋﻩ ﺯﯾﻨﺐ کبری (س) ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﻣﺤﻔﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﯾﺪ. ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﺻﻐﯿﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ مبارﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﯾﻦ،ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﭘﺪﺭ ﺗﻮﺳﺖ. ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﻈﻠﻮﻣﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺸﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭ ﺟﺎﻥ،ﮐﺎﺵ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﻣﻰ ﺷﺪﻡ،ﮐﺎﺵ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺑﻮﺩﻡ،ﻭ ﮐﺎﺵ ﻣﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮎ ﻣﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻤﻰ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﻣﻈﻠﻮﻣﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻬﻮﺵ ﺷﺪ و دیگر بلند نشد. ✨🏴الّلهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج🏴✨ 🆔 @emamzaman 🌸 🌺🌸 🌸🌺🌸