🌸🌼🌸🌸🌸🌸 🌼🌸 🌸 #رمان_ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ_ﺯﯾﺒﺎﯼ_ﻣﻦ #ﻗﺴﻤﺖ_ﭘﻨﺠﺎﻩ_و_ﺩﻭ : * ﺷﺮﻡ * ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ . ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ . ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﻋﺮﺑﯽ ﮔﻼﻭﯾﺰ ﺑﻮﺩﻡ . ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﻦ، ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻫﺎﺩﯼ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺷﮑﺴﺖ . ﺗﻮﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺱ ﻫﺎ ﮐﺎﺭﻡ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩ، ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻋﺮﺑﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﺭﺳﻤﺎ ﺗﻮﺵ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺩﯾﮕﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺩﻟﻢ ﺭﻭ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﺮﺍﻍ ﻫﺎﺩﯼ . _ ﺍﻭﻥ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻬﻢ ﺩﺍﺩﯼ … ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻡ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﻪ … ﺳﺮﯾﻊ ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ . _ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺍﻻﻥ ﻣﯿﺎﺭﻡ . ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ، ﺩﻓﺘﺮ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﺩﺍﺩ . ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯﺵ ﺗﺸﮑﺮ ﯾﺎ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻨﻢ . ﺩﻓﺘﺮ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ … ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﮐﻠﯽ ﺳﻮﺍﻝ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮﺍﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﻣﺪ . ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ … . ﺩﺍﺷﺖ ﻗﻠﻤﺶ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺶ ﺧﻄﺎﻃﯽ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺒﮏ ﻫﺎﯼ ﺧﻄﺎﻃﯽ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺒﮏ ﻫﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ . ﯾﻪ ﮐﻢ ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ . ﻋﺰﻣﻢ ﺭﻭ ﺟﺰﻡ ﮐﺮﺩﻡ . ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻂ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﻭﻥ ﻃﺮﻑ . ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ . ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺹ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . _ﻣﻦ ﺟﺰﻭﻩ ﺭﻭ ﺧﻮﻧﺪﻡ . ﻭﻟﯽ ﮐﻠﯽ ﺳﻮﺍﻝ ﺩﺍﺭﻡ . ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻡ … _ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﺎﯾﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺗﻮﺋﻪ؟ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻤﻌﺶ ﮐﺮﺩ. ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺧﻄﺎﻃﯽ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ . _ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﻫﺎﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ . ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻢ ﺭﻭ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﺗﺪﺭﺳﯿﺶ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ . ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ . ﺷﺪﯾﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺣﻘﺎﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺴﺌﻮﻟﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ . ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ... #ادامه_دارد... نویسنده : #سید_محمد_طاها_ایمانی ✨💖الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج💖✨ 🆔 @emamzaman 🌸 🌼🌸 🌸🌼🌸🌸🌸🌸