🌸🌼🌸🌸🌸🌸 🌼🌸 🌸 #رمان_ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ_ﺯﯾﺒﺎﯼ_ﻣﻦ #ﻗﺴﻤﺖ_ﭼﻬﻞ_و_ﭼﻬﺎﺭ : * ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﻨﺪ * ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﺠﺮیه ﺯﺩ ﺗﻮﯼ ﮔﻮﺷﻢ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﯿﺎﻡ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩ ﺳﻤﺘﻢ ﻭ ﯾﻘﻪ ﺍﻡ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ . _ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﻫﻨﺖ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻫﺎﻧﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺗﻤﻮﻡ ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﺧﺸﻢ ﻭ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺗﻮﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﺩ . ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ. _ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﻓﮑﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ ﭼﯿﻪ؟ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪﺍﺭﻩ . ﻣﮕﻪ ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﮋﺍﺩ ﺧﻮﺩﺕ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻠﻮ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ، ﻣﻦ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺵ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻥ . ﺑﻬﺸﻮﻥ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻥ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻥ . ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺷﻮﻥ ﺑﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ؟ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ، ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ، ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮﺩ . ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﻤﺐ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ . ﺍﮔﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻥ. ﻭﺳﺎﯾﻠﻢ ﺭﻭ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻡ. ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻝ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﺠﺮﯾﻪ ﻧﺒﻮﺩ . ﮐﻞ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻏﺮﻕ ﺷﺎﺩﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﯾﮕﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻢ . ﺍﻭﻝ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ، ﺧﻮﯼ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺗﻮﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺟﺴﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﻓﮑﺮﯼ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺖ ﻫﺎ ﭼﯽ؟ ﺣﺘﯽ ﻫﺎﺩﯼ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ . ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﺵ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ … . ﺍﻭﻥ ﺷﺐ، ﺍﺣﺪﯼ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪ . ﻫﻤﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺣﻤﺎﻡ . ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻣﯽ ﺯﺩﻥ . ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﻫﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ . ﺳﺎﻋﺖ ۳ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﯿﺮﯼ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﮐﺘﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ . ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﺵ ﭼﻔﯿﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﻭ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺑﻨﺪ ﻗﺮﻣﺰ “ ﯾﺎ ﺣﺴﯿﻦ ” ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﺑﺴﺖ … . ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ﺗﺨﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮﺍﻝ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ . ﻫﻢ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺯﻣﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩﻡ . ﭘﺘﻮ ﺭﻭ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ... #ادامه_دارد... نویسنده : #سید_محمد_طاها_ایمانی ✨💖الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج💖✨ 🆔 @emamzaman 🌸 🌼🌸 🌸🌼🌸🌸🌸🌸