‌ «مرگ نزدیک و قیامت نزدیکتر» #شب_ششم درمیان فضای غبارآلود کوفه که نتیجه جنگ روانی شدید دشمن بود، در زمانی که برخی از خواص نیز حق و باطل را گم کرده بودند و مردود شده بودند، در زمانی که دشمن هر روز در بلندگوهای تبلیغاتی خود می‌دمید تا برای جنگ با امام یار جمع کند و نگذارد صدای حق به گوش مردم برسد، در چندشب متوالی، در کنار رود فرات، گفت و‌ گوهایی بین امام و عمر سعد شکل گرفت. گفت و گوهایی که در جاهایی، ابن سعد را نیز مردد کرد که از راهی که در حال طی کردن است بازگردد. خولی که شاهد این ماجرا بود، برای چاپلوسی نامه‌ای به ابن زیاد نوشت با این مضمون که عمر سعد با حسین طرح رفاقت دارد و قصد جنگ با وی را ندارد، پس فرماندهی کربلا را به من بسپار تا کار یکسره شود. فردایش نامه‌ای از ابن زیاد به عمر سعد می‌رسد که شنیده‌ام با حسین به گفت و گو نشسته‌ای. یا از او بیعت بگیر یا اگر حاضر به بیعت نشد، آب بر یهودی و نصاری حلال است، اما بر حسین و یارانش حرام است. در همان روزی که نامه بستن آب به کربلا رسید(ششم محرم)، نامه‌ای نیز به خارج از کربلا فرستاده شد. کوتاه‌ترین نامه دوران قیام کربلا، نامه‌ای از سمت امام حسین در جواب محمد حنفیه بود که در تمام تاریخ، جوابی بر خروش شیعه است و غبارهای تاریخ را می‌زداید. امام نوشته بود: «بسم الله الرحمن الرحیم من حسین ابن علی الی محمد ابن علی و من قبله من بنی‌هاشم اما بعد فکان الدنیا لم تکن و کان الآخرة لم تزل والسلام به نام خداوند بخشنده مهربان از حسین ابن علی به محمد ابن علی و دیگر از بنی هاشم اما بعد گویی دنیا هیچوقت نبوده و آخرت همیشه بوده‌است والسلام.» 🆔 @emlaee