‌ «قمار ده دیناری» #شب_هشتم کوفی‌ها قمار کردند. هرکدام برای هدفی به میدان رفتند که در آخر هیچکدام به اهداف خود نرسیدند. امامشان یکطرف بود و هزاران سکه اموی و افزایش صد در صدی حقوق و مزایا یک طرف. آن یکی ملک ری را اینطرف گذاشته بود و امامش را آن‌طرف دیگر. هرکدام به نوعی برای چیزی می‌جنگیدند که فکر می‌کردند ارزشش را دارد. پس از جنگ معلوم شد که به دنبال سراب می‌دویدند. هیچ خبری از سکه‌ها نبود. می‌گفتند بیت المال آنقدر پول ندارد که به شما بدهد. کمتر از ده دینار دستشان را گرفت و بعضی‌هایشان برای رفتن به کربلا حتی مقروض هم شده بودند. پایان ملک ری نیز هم که آشکار است. در آن زمان، شاید تنها چیزی که دلداریشان می‌داد این بود که جرم بعضی از بعضی دیگر کمتر است و با همین مسئله خودشان را راضی می‌کردند که سرشان کلاه نرفته، در صورتی که گناه هرکدام آنقدر زیاد بود که محال بود با توبه و استغفار کم شود. همه آن‌ها به یک اندازه مجرم بودند، با این تفاوت که برخی مجرم‌تر. چیزی که همه آن‌ها به آن رسیده بودند و برخی حتی آن را به زبان می‌اوردند این بود که خسران زیادی کرده بودند. با روشن شدن ماجرا، دیگر آبرویی نداشتند و کربلا برایشان آورده مالی هم نداشت. آن‌ها زندگی‌شان را در قمار انتخابشان از دست داده بودند. انتخابی که در غبارآلودترین روزهای تاریخ انجام شده بود، ولی اگر کمی گوش‌هایشان را تیز می‌کردند، می‌توانستند که صدای حق را بشنوند. آن‌ها خیلی دیر فهمیدند که مسیردرست از کدام طرف است، زمانی که ماه را بر نیزه کرده بودند. حتی دیر فهمیدند که کم و زیاد بودن جرم در این مسیر، کمک خاصی به آن‌ها نمی‌کند، زمانی که همه روایت صحیح عاشورا را فهمیدند. دیر فهمیدند که انتخاب آن‌ها، از تمامشان مجرمانی ساخته که تاریخ از بیان کردنشان کراهت دارد. آن‌ها باختی داده بودند که جبران نمی‌شد. انتخابی که باعث باختشان شده بود، میتوانست سند افتخارشان باشد، ولی سند رسوایی‌شان شده بود. کوفی‌ها باخته بودند. امامشان، راه رستگاریشان، زندگیشان و تاریخشان را به ده درهم باختند. 🆔 @emlaee