حدیث امام رضا (ع): احساس کردی جادو شد این حدیث رو بخون ... @energyi_mosbat

امام علم‌گذشته‌وآینده وعلم‌هرکاری‌را دارند،هرچه‌بخواهند @energyi_mosbat

به عشق حضرت علی بگو «یاعلی» جز او کسی لیاقت حیدر شدن نداشت عید غدیر پیشاپیش مبارک🌿💐 @energyi_mosbat

انرژی خوب رو ارسال کن😍✋ ✨خدای خوبم شکرت برای وجود عزیزانمون🤲🏻🌸 @energyi_mosbat

⚠️ طـ ـلاق زیاد نشده، ازدواج اشتباه زیاد شده⚠️ . @energyi_mosbat

بفرس‌برای‌"تیر"ماهی‌عزیزت..♡ @energyi_mosbat

آهنگ بسیار زیبا از استاد #شجریان @energyi_mosbat

کلمات خیلی قدرت دارند مراقب کلام هامون باشیم... ❤️‍🩹❤️‍🩹❤️‍🩹 @energyi_mosbat

مراقب وجدان خودمون باشیم ...! کـــــــاری که برای خود نمیپسندی برای دیگران هم نپسند تا وجدانی آسوده داشته باشی ! این آسودگی خاطر را کسی درک میکند که شبها از کابوس و یا اضطراب نمیتواند سر به بالین بگذارد زیرا آسودگی ندارد ... کاری کن که آسوده باشی انســـــانیت نهایت آسودگی است💌 @energyi_mosbat

اصالت ❤️ خوشت اومد بفرس برای دوستاتم لذت ببرن 🌷 آهنگ‌زیبای کرمانجی @energyi_mosbat

#داستان مشاور یه لیوان آب برداشت و روی زمین ریخت. وقتی ریخت به خانم و آقا دوتا ابر اسفنجی داد تا آب ریخته شده رو از رو زمین جمع کنن و تو لیوان بریزند. زن و شوهر متعجبانه این کارو کردن و بعد نشستند. مشاور گفت خب لیوان رو بگذارید رو میز و کمی صبر کنید... بعد از کمی سکوت مشاور گفت ببینید: 1-  شما همه آب ریخته شده رو نتونستین جمع کنید. 2- آب کمی هم که با اسفنج جمع کردید، گل‌آلود شد، البته الان بعد مدتی کمی ته‌نشین شد اما زلالی قبلو نداره. 3- با هر بار که کمترین تکانی لیوان میخوره آب دوباره گل‌آلود میشه و باز باید صبر کنید که ته‌نشین بشه. 4- آیا میشه به نبودن میکروب توی این آب اطمینان داشت؟ این دقیقا زندگی ما آدمهاست. گاهی با یه رفتار شتاب‌زده و غیر منطقی و عجولانه یه تصمیم اشتباه میگیریم.   مثل اون آب میشه که ریخته ، اما بعد سعی میکنیم جمعش کنیم و اون تصمیم اشتباه رو حل کنیم، اما خیلی زمان میبره تا آب گل آلود جمع شده از رو زمین زلال بشه... یعنی زمان میبره تا اون رفتار بد رو فراموش کنیم‌. لیوان مثل قبل آب نداره. مقدار کمترشده یعنی ظرفیت قبلو نداریم؛ چون یکبار از ظرفیتمون کم شده و با کمترین تکونی دوباره آب گل آلود میشه و اینبار خیلی زمان میبره که دوباره آب زلال بشه یعنی دوباره بتونیم همو تحمل کنیم. ‏ پس سعی کنیم زود و شتاب‌زده تصمیم نگیریم شاید دیگه فرصت نباشه آب ریخته شده را جمع کنیم. سعی کنیم حرفهایی که زندگیمونو گل آلود میکنه نزنیم. سعی کنیم زندگی رو مثل شستن لیوان و پر کردن آب تمیز وزلال همیشه تمیز و با نشاط نگه داریم. اینو بدونین هیچ وقت حریم همو نشکنیم و رومون بهم باز نشه. هروقت از هم دلخوریم مدتی صبر کنیم بعد آروم شدن از هم گلایه کنیم. ✅مواظب لیوان پر از آب زندگیتون باشید. @energyi_mosbat

🌸امشب برایت ✨چه بخواهم ز "خدا" ؟ 🌸بهتـر از اینكه خودش ✨پنجره باز اتاقت باشد 🌸عشق، محتاج نگاهت باشد ✨خلق، لبریز دعایت باشد 🌸و دلت تا به ابد ✨وصل خدایی باشد 🌸که همین نزدیکی‌ست شبتون بخیر و زیبا 🌸 @energyi_mosbat

🌸ﺑﺎﺯ ﻫﻢ 🌿ﺻﺪﺍی ﮔﺮﻡ ﺧﻨﺪه‌های ﺁﻓﺘﺎب 🌸ﺑﺎﺯ ﻫﻢ 🌿ﺗﺮﺍﻧﻪ های ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺻﺒﺢ 🌸ﺑﺎﺯ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﻫﺎی 🌿ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﻭ ﭘﻨﺠﺮه 🌸ﻳﻚ ﻃﻠﻮﻉ ﺗﺎﺯه، ﻳﻚ ﺳﻼﻡ دوباره سلام صبحتون عالی🌿 🌸 @energyi_mosbat

شاد و پر انرژی باشین 💐🌹 @energyi_mosbat

کلید غلبه بر تنبلی🚀 هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوید، به خودتان بارها بگویید: “الان انجامش بده.” این جمله ساده می‌تواند کلید غلبه بر تنبلی و اهمال‌کاری باشد. @energyi_mosbat

بفرست برای رفیقت ❤️❤️ @energyi_mosbat

شاد و پر انرژی باشین🌸💐 @energyi_mosbat

گاهی اوقات هـ..ـدیه خداوند در چیز یا کار تلخی واست اتفاق میفته.... یا بالعکس.... از کجا معلوم... @energyi_mosbat

اولین بار که پایم به مدرسه باز شد، کمتر از شش سال سن داشتم و جثه‌ام خرد بود. مأمور بهداشت به مادرم گفت: "این بچه سوء تغذیه دارد". هیچ وقت نفهمیدم چرا مادرم آن جمله را تا مدت‌ها برای دیگران نقل می‌کرد. آن وقتها مهد کودک و پیش دبستانی در روستا نبود و دانش آموزان غیررسمی به نام "مستمع آزاد" در کلاس اول می‌نشستند. جایم آخر کلاس و هم نیمکتی‌ام "سکینه"؛ دختری از فامیل پدری‌ام و همسایه دیوار به دیوارمان بود که جثه ای درشت و حرکاتی کند داشت. بعدها فهمیدم که محصول زایمانی سخت و مبتلای "فلج مغزی" بوده است. هر دوتایمان به حساب آموزگار و دانش آموزان دیگر نمی‌آمدیم و سرمان به کار خودمان بود. کار من این بود که دست سکینه را بگیرم تا بتواند حروف را به سختی بر کاغذ بنویسد. شبها با مادرم به خانه آنها می‌رفتیم مادر او و مادر من در کنار چاله ای پر از آتش مرکبات، قلیان می‌کشیدند و ما در گوشه‌ای به درس و مشقمان مشغول می‌شدیم. در اتاقی با دیوارهای خشتی، سقفی چوبی و دوداندود و دری ساخته شده از حلبی و چوب که اغلب اوقات گوساله یا بزغاله‌ای هم در گوشه دیگر آن همزیست اهالی خانه بود و خوراکمان سیب زمینی آب پز؛سیمای"فقر مطلق"! پائیز به آخر نرسیده؛ سکینه خزان شد. کالبد بی‌جانش را پیچیده در پتو بر تخته گذاشتند گرگ‌ و میش یکی از آخرین غروب های آذرماه بود و این بیخودترین نامی است که بر این ماه سرد و بی"آذر" گذاشته اند. در پیش چشمان وحشت زده و مغموم من و در میان شیون و ضجه های جانخراش زنانی که صورتشان را به ناخن خراشیده بودند، مردان ده، تخته را بر دوش گذاشتند و بردند تا او را در جوار خفتگان بی‌آزار" به خاک بسپارند سکینه که رفت من هم دل و دماغی برایم نماند؛ مدرسه را رها کردم. سال بعد که به سن مدرسه رسیدم، هنوز جثه‌ام ریز بود. با این تصور که هنوز "مستمع آزاد" هستم، من را بر روی نیمکت آخر کلاس نشاندند. آموزگارمان خانم معلمی بود تازه کار که از دانشسرای عشایری آمده بود. نامش"ثریا"، هم نوجوان بود و هم نو عروس؛ در لباس های رنگین عشایری چون طاوسی خوش خط و خال رخنمایی می کرد و صورت شادابش در میانه شبستان چارقد و لچک و طرّه زلفهای سیاهش چون"خوشه پروین"می‌درخشید. دبستانهای آموزش و پرورش در روستا هنوز زیر سایه تعلیمات عشایری کار می‌کردند هنوز قامت خانم معلم‌های عشایری و روستایی در چادر و مقنعه و روپوش"سیاه" دفن نشده بود. خود از عشایر بودند و دست پرورده آن عشایر زاده دانشمند (قاسم صادقی)که دلبسته طبیعت بود و عاشق زندگی زانرو به شاگردانش دستور داده بود که با لباس خودشان بر سر کلاس بروند. لباس پر نقش و نگار آنها با الهام از طبیعتی که در آن می‌زیستند داستانی از نقش خیال بود بر قامت آن فرشتگان"عشق" و "آگاهی"و امید بخش"زندگی"و "نشاط" و آنها نیز چه خوب درس استاد را در گوش شاگردان زمزمه می‌کردند. چه پرشور اما بی‌توقع آموخته‌هایشان را در جان ما می‌ریختند تا ثابت کنند که معلمی کردن و "آموختن" تنها به"عشق" میسر می‌شود نه به "مزد". پائیز و زمستان گذشت و بهار از راه رسید. دانش آموز رسمی، نشسته بر آخرین نیمکت، خاموش و منتظر، نام"مستمع آزاد" را بر خود می‌کشید. تعطیلات نوروز که تمام شد آموزگار پرسیدن آغاز کرد. گویی همه درس‌ها در چهارده روز تعطیلی از کله‌ها پریده بود. کسی جواب نداد. آموزگار دوباره پرسید. با ترس از شنیدن جواب"نه" دست بلند کردم و گفتم: - خانم اجازه! -مگر بلدی؟ -خانم اجازه بله -بفرما برای نخستین مواجهه رسمی با تخته سیاه به پیش تاختم. قامتم به تخته سیاه نمی‌رسید. خانم با بزرگواری و مهربانی یا شاید ترحم و دلسوزی، چهار پایه‌ای زیر پایم گذاشت و من مسلط و چابک، سراسر میدان فراخ "تخته سیاه "را یک تنه، با سلاح" گچ سفید" و رگبار "کلمه"ها فتح کردم. آموزگارم جیغی کشید و سرخ شد. از خوشحالی بود یا شرم از بی‌توجهی؛ نمی‌دانم. هر چه بود متواضعانه خم شد، مرا بغل کرد و بوسید. مهربانی او در میان امواج عطرآگین گردن آویز میخک دوچندان بر من نشست. بی‌درنگ مرا بر نیمکت اول نشاند و دفتری از وسایل شخصی خود به من هدیه داد. همان سال شاگرد اول شدم و سال‌های دیگر هم. امروز در گذر از میانسالی با خود می‌اندیشم اگر در زندگی توفیقی داشته‌ام و اگر از *"انسانیت"* چیز ی بر جان من نشسته باشد به اعجاز آن *"مهربانی بی‌دریغ"* و آن نخستین *"بوسه آموزگار "* بوده است. 👤: دکتر سهراب صادقی فوق تخصص مغز و اعصاب, @energyi_mosbat

آهنگ بسیار زیبای شمالی 🌱🌿🌸🌸 @energyi_mosbat

اگر خوشبخت نیستید، اقلا خوشحال باشید! #دکتر_هلاکویی @hulakue_anoosheh

خطاب به تمام خستگان جهان؛ باشد که اشک بعدی شما اشک شوق باشد..😍🌱 . با این اهنگ حال دلتون رو خوب کنین🌷🌸 @energyi_mosbat

🌸تقدیم به بانوان عزیز عشق یعنی مادر 🌸صبر یعنی یک زن مهر یعنی دختر 🌸نور یعنی خواهر هر چه هستی 🌸عشق یا صبر،مهر یا نور @energyi_mosbat

بفرست برای هرکسی که آرزومند آرزوهاشی❤️ پیشاپیش عید غدیر مبارک💚 ا @energyi_mosbat