🔰 شروع حرکت، از لحظه‌ای است که تو می‌فهمی از همه چیزهایی که با آنها مأنوس هستی، بزرگتری ... 🔹 انسان مى‏ فهمد ارتباط هايى دارد. مى ‏فهمد با تمام هستى پيوند دارد، با نسل‏ها در رابطه است. در خودش نيروهايى را مى ‏بيند كه با يكديگر در رابطه‏ اند. اگر نداند كه اين نيروها چگونه تركيب مى‏ شوند و نشناسد كه چگونه آنها را تبديل كند، قطعا به بن‏ بست مى‏ رسد، ولى اگر براى تركيب آنها راهى را شناخت، در اين تركيب به تبديل مى ‏رسد. اينجاست كه شهوات، هواها و هوس‏ها تبديل مى ‏شوند. غضب تبديل مى ‏شود. ريا و خودنمايى تبديل مى ‏شود. بخل، تبديل مى ‏شود. 🔹 اگر آدمى اين تبديل را بياموزد، در او هيچ بدى پيدا نمى ‏شود. هيچ لجنى باقى نمى ‏ماند. اما اگر اين تبديل را قبول نكرده يا نياموخته است كه حتى نعمت‏ها را به كفر تبديل مى ‏كند: «الم تر الى الذين بدلوا نعمة الله كفرا و احلوا قومهم دار البوار». 🔹 اينها هستى خود را به نابودى و وبال سوق مى‏ دهند؛ زيرا استعدادهايشان را در بن‏ بست گذاشته ‏اند. اما آنها كه استعدادها را با تركيب ‏هايى كه به آن رسيده ‏اند تبديل مى ‏كنند، از بن‏ بست‏ ها بيرون مى ‏آيند و حتى بدى ‏ها و زشتى ‏هايشان تبديل مى‏ شود: «فاولئك يبدل الله سيئاتهم حسنات». پس شروع حركت كه ضرورت حركت نيز از آن مايه مى ‏گيرد، از لحظه‏ اى است كه تو مى ‏فهمى از همه چيزهايى كه با آنها مأنوس هستى، بزرگ‏ترى. بزرگ‏ترى؛ چون آنها به تو ختم شده‏ اند و تو ميوه اين درختى و هيچ وقت به ريشه و خاك و سنگ، برگشت نخواهى كرد. ❛❛ عین‌صاد 📚 #حرکت | ص ۲۰ #علی_صفائی_حائری 🌐 Eitaa.com/eqrah_hassani

🔰 رفاه حیوانی! 💎 بر فرض كه ما به ثروت ها و لذت ‏ها برسيم و در هر دقيقه چند ميليون تومان به چنگ بياوريم. 💎 اين همه ثروت و لذت در ما چه استعدادى را زياد مى‏ كند؟ 💎 اين ما هستيم كه ثروت ‏ها را زياد كرده‏ ايم اما ثروت ‏ها، چه؟ فقط نيروى ما را مصرف‏ كرده ‏اند و روى هم جمع شده‏ اند. 💎 بر فرض اين ثروت ها به ما رفاه و آسايشى بدهند اما بيشتر از اين‏ها از ما گرفته ‏اند. 💎 ما براى رفاه به اين همه استعداد نياز نداشتيم. ما براى رفاه به انسان بودن نياز نداشتيم. 💎 يك زنبور عسل به رفاه در سطح عالى ‏ترى رسيده بدون اين كه اين همه استعداد داشته باشد. بدون اين كه از فكر، عقل، اختيار، وجدان و فرقان برخوردار باشد. 💎 [حیوانات] لباسشان همراهشان است و خوراكشان دم دستشان و هيچ گاه خودكشى هم نكرده ‏اند، زيرا خودآگاهى نداشته ‏اند. 💎 عبوديت در راه نفس و خلق و دنيا و شيطان، چيزى جز از دست رفتن و چيزى جز خسارت نيست.بندگىِ اين‏ها اسارت است و بندگىِ حق، آزادى است. ❛❛ عین‌صاد 📚 #مسئولیت_سازندگی | ص ۷۷ #⃣ #بریده_کتاب #علی_صفائی_حائری 🌐 Eitaa.com/eqrah_hassani

🔰 جُبرانِ سرمایه بچه ‏اى كه شيشه ‏اى را شكسته و يا لباسش را كثيف كرده و با گردن كلفتى ايستاده كه مگر چه شده، ضربه ‏اش مى ‏زنند و تأديبش می کنند. ولى آن كه ناراحت شده و زبانش بند آمده و از ترس رنگش را باخته، اميدش مى ‏دهند و تَسلايش مى ‏دهند و جبرانش‏ مى ‏كنند و حتى برايش چيزى مى ‏خرند. آن‏جا كه اين انسان با غرور ايستاده و گناهش را افتخار مى ‏شناسد، آنچنان آنها را مى ‏گيرد، با فرياد مى ‏شكند... تا آن‏جا كه از آن همه غرور و تفرعن، جز حديثى باقى نمى ‏ماند. ولى در هنگام ترس و هراس و خشيت و همراه انكسار و التهاب انسان، اين انسانِ شكسته ديگر حتى تواناى توبيخى را ندارد كه در گوشش بگويند كه با آن همه سرمايه چه كردى؟ او خودش شكسته است و ديوار غرورى ندارد كه به پتكى نياز داشته باشد. اين انسان نه تنها شكستن و توبيخ نمى ‏خواهد، كه جبران مى ‏خواهد و رحمت مى ‏خواهد، سِتر مى ‏خواهد، پوشش مى ‏خواهد تا حتى خودش گناه خودش را نبيند. غفار و ستّار، هم پاك مى ‏كند و هم مى ‏پوشاند و هم با رحمت و فضلش نه تنها كسرى ‏ها را جبران مى ‏كند، كه سرمايه ‏ى دوباره مى ‏دهد. 📚 تطهیر_با_جاری_قرآن_جلد_اول | ص ۱۵۸ #علی_صفائی_حائری 🌐 Eitaa.com/eqrah_hassani