«خیلی وقت است رهایم کرده‌ای. اهل‌بیت(علیهم‌السلام) هم دیگر با من کاری ندارند. مگر تو خطاپوش نیستی؟ به تیر غیب مبتلایم کرده‌ای که بفهمم گناه‌کارم؟ خدایا حاجتم را نمی‌دهی که تنبیهم کنی؟ اصلاً اگر حاجت‌روایم نکنی، رابطه‌مان شکراب می‌شود.» بیشتر ما از این دست مکالمات فراوان داشته‌ایم. #قرآن را باز کن؛ ببین کدام یک از #انبیا با خدا این طور حرف زده‌اند؛ یعنی خدا چشم‌دوخته تا ما خطا کنیم و او هم چوبش را به تنِ زندگی ما بزند؟ به نظرت منتظر دستور ماست که می‌گوییم: بگذر، ببخش، بده! مگر او تاجر است که با او وارد معامله می‌شویم و خط‌و‌نشان حواله‌اش می‌کنیم؟ کارهای خدا تعیین تکلیف برنمی‌دارد. او می‌تواند ما را ببخشد یا نبخشد اگر ما با گناه از او دور می‌شویم، چرا او را روی‌گردان می‌پنداریم؟ خلاصه که ما حتی نجوای سادهٔ میان بنده و مولا را هم بلد نیستیم، چه برسد عشقبازی با او را. حالا که قرنطینه‌ایم و دست و پای زندگیمان کوتاه شده و وقت بیشتری داریم، بیا با یک جستجو و تحقیق ساده ببینیم انبیا با خدا چطور نجوا می‌کردند؛ تمرین کنیم؛ حتماً ما هم یاد می‌گیریم. برگرفته از بحث #ریشه‌های_بنیادین_اخلاق 📱@Lotfiiazar 🌐 hamgaman-institute.ir