آزادی، یعنی... وقتی حسرت داشته‌های از دست‌رفتۀ دیروز و نداشته‌های فردا را نخوردی؛ وقتی از امکانات زندگی به ضرورت بهره بردی و در نداشتنش ناراحت نشدی؛ وقتی مصیبتی دیدی و در عین عزادار بودن، به خدا گله نکردی؛ وقتی ای کاش‌های دفتر زندگی‌ات را پاک کردی؛ یعنی آزادی. مثل زینب(سلام‌الله‌علیها) که به هیچ چیز، ذره‌ای وابسته نبود؛ حتی به حسین(علیه‌السلام)؛ وگرنه چطور می‌توانست بدن قطعه‌قطعه شدۀ او را از زیر شمشیرها بلند کند و بگوید: خدایا این قربانی را از آل رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) قبول کن. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

این، فرق می‌کنه! گفتم: تعلقات واقعاً عذاب‌آورن. گفت: یعنی چی؟ گفتم: همون وابستگی‌هامون. گفت: خدا رو شکر؛ من که ندارم. گفتم: خوش به حالت. حالا وایستا گوشۀ لباست بسوزه؛ بهت می‌گم. فرداش بهم رنگ زد. داغون‌ و‌ عصبانی بود. آرایشگر مدل موهاشو خراب کرده بود. گفتم: بی‌خیال؛ اگه دوسش نداری، برو‌ کوتاه کن. گفت: می‌دونی چند ساله دارم موهامو بلند می‌کنم؟! گفتم: تو که گفتی وابستگی نداری! گفت: آخه این فرق می‌کنه! برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

درست است که چشم و نور چشم، گوش و توان شنیدن، دست و پا و قدرت راه‌رفتن و کارکردن و همۀ امکانات را #خدا داده است؛ اما اینکه با چشمم چه ببینم، با گوشم چه بشنوم و قدم‌هایم را کجا بگذارم در اختیار خودم است و این‌جا دیگر خودم خالق خودم هستم. کدام #خود؟ همان خودی که با اعمال و رفتار و نیت‌های من ساخته می‌شود و در ابدیت با آن زندگی خواهم کرد. خالق آن خود، خودم هستم. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

یتیم حقیقی می‌گفت: #یتیم فقط کسی نیست که پدر و مادرش را از دست داده است؛ یتیم حقیقی کسی است که از امامش منقطع شده است. پرسیدم: انقطاع یعنی چه؟ گفت: یعنی سنگ شیعه بودن را به سینه بزنیم، اما در همه چیز دنباله‌رو اماممان نباشیم؛ باب میل خودمان حرف بزنیم، ببینیم، بشنویم، قضاوت کنیم و زندگی کنیم. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

مثل #خدا پرسید: مامان اینکه میگی ما هم باید مثل خدا «عَفُو» باشیم، یعنی چی؟ گفتم: عفو، یعنی کسی که گذشت می‌کنه و می‌بخشه. خدای مهربون، دونۀ بخشش رو توی دل همۀ ما کاشته؛ هر بار که دیگران رو می‌بخشیم، این دونه رشد می‌کنه و کم‌کم یه درخت میشه. آخر سر، دلمون پر می‌شه از میو‌ه‌های بخشیدن. اونقدر پر از بخشش می‌شیم که دیگه نمی‌تونیم کسی رو نبخشیم. درست مثل خدا. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

تفاوت #عشق و محبت همه خودشان را عاشق خدا و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) می‌دانند؛ اما این کشش درونی، در واقع #محبت است نه عشق. در وادی محبت، مُحب، دنبال برآورده شدن حاجت‌هایش است و البته #معشوق را هم دوست دارد. اما در وادی عشق، عاشق نمی‌خواهد که به معشوق برسد؛ او رضایت معشوق را می‌خواهد. در این راه او با از دست دادن‌ها حرکت می‌کند. این از دست دادن‌ها باعث می‌شود حقیقت معشوق را در جانش بیابد. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

به سیب نگاه می‌کنم: چه رنگی! چه بویی! برای رسیدن به خاصیتش، باید آن را گاز بزنم و بجوم؛ بعد معده‌ام هضمش کند تا جذب بدنم شود. عبادت‌های ما هم، مثل همین سیب باید جذب جانمان شوند. تنها با انجام اعمال عبادی، به #خدا نزدیک نمی‌شویم. بلکه باید حقیقت #عبادت را درک کنیم که دل‌کندن از غیر خداست. همان «قربة‌الی‌الله». برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

#جسم ملکوتی توجه نکردن به خوشی‌ها و ناخوشی‌های زودگذر مادی، نه تنها #نفس را رشد می‌دهد، بلکه جسم را نیز لطیف می‌کند. بسیار شنیده‌ایم که سال‌ها از #مرگ‌ کسی می‌گذرد، اما جسدش سالم مانده است. سرّ مطلب این‌جاست که جسم او در اثر هم‌راهی با نفْس مطهرش، ملکوتی شده است و دیگر با خاک و موجودات خاکی سنخیتی ندارد؛ پس خوراک مار و مور نمی‌شود. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar #راه_روشن 🌅 پیامبر اکرم(صلي‌الله‌علیه‌و‌آله) می‌فرمایند: «إِذَا دَعَا أَحَدٌ فَلْيَعُمَّ فَإِنَّهُ أَوْجَبُ لِلدُّعَاءِ» هرگاه یک نفر دعا می‌كند، برای همه دعا كند؛ زیرا این دعا به اجابت نزدیک‌تر است. بحارالأنوار، جلد ۹۰، صفحۀ ۳۱۳ @Lotfiiazar

من و شما بچه‌هایمان را دوست داریم؛ می‌بخشیمشان، #محبت می‌کنیم، نازشان را می‌کشیم؛ اما تربیتشان هم می‌کنیم. توقع داریم درک کنند که چون عزیزند، سختی تربیت را به آن‌ها می‌چشانیم. برای همین گاهی توبیخ می‌کنیم و گاهی #تشویق. اما وقتی نوبت به خودمان می‌رسد، فقط ناز و نوازش می‌خواهیم. از که؟ از خدا. قرار است با #زندگی تربیتمان کند؛ اما از تربیتش درمی‌رویم. توجیهمان هم این است که مگر دوستمان ندارد؟ مگر بنده‌اش نیستیم؟ اما باور کنیم چون عزیزیم و بنده‌اش هستیم، تربیتمان می‌کند. چون موفقیت و #آرامش ما در دو جهان، در گرو تربیت الهی ماست. کاش به تربیتش تن دهیم. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

#تربیت ولایی #معلم، برای رشد شاگردش ابتدا چارچوب‌هایی معین می‌کند و مسئله‌های ساده‌ای پیش رویش قرار می‌دهد. اگر این چارچوب‌ها را رعایت و مسئله‌ها را حل کرد، معلم یک گام جلوتر می‌رود. محیطی برایش فراهم می‌کند تا با مسئله‌های عمیق‌تر و پیچیده‌تری روبرو شود. با این‌ روش، به کمک مربی، مسیر رشدش را طی خواهد کرد. کار #ولایت نیز همین‌گونه است. هر کس به دعوت #دین لبیک‌ بگوید و #ایمان بیاورد، وارد در چارچوب شریعت شده‌ است؛ ولی این، ظاهر امر است. در واقع او دست‌‌دردست ولی گذاشته‌ است تا در میدان‌های مختلف امتحان‌ وارد شود و خود را رشد دهد. ولایت هم، امر و‌ نهی نمی‌کند؛ تنها میدان رشد و #هدایت را باز می‌کند. این‌جا وظیفه مدعیان ولایت‌مداری است که ندای هدایت ولی را در لابه‌لای رویدادهای روزمرۀ زندگی بشنوند و بدون چون‌ و چرا اطاعت کنند. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

قانون زندگی قانون زندگی با ریاضی فرق دارد؛ گاهی اوقات دودوتای زندگی، چهار نمی‌شود؛ سه یا پنج یا هر عدد دیگری می‌شود. ما چون دودوتا چهارتا می‌کنیم، نمی‌توانیم خطای دیگران را ببخشیم و عیب آن‌ها را بپوشانیم؛ نمی‌توانیم وقتی خودمان به چیزی احتیاج داریم، ایثار و #انفاق کنیم؛ نمی‌توانیم بی‌چشم‌داشت به کسی خوبی کنیم. در وادی #عشق و #ولایت خیلی وقت‌ها دودوتا چهارتا نمی‌شود. دو دوتای زندگی تو چند می‌شود؟ شاید بگویی هر چه خدا بخواهد. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar

پیش‌زمینه‌ها خیلی دوست دارم معارف دینی در قلبم اثر کند و حقیقت و شیرینی آن را درک کنم. چرا نمی‌توانم؟ آخر قلبم پر از پیش‌زمینه‌های فکری، موروثی، تربیتی و محیطی شده است. تنها کسی که حضورش خیلی‌خیلی کم‌رنگ است، خداست. دائم فکر می‌کنم، اگر این کار را بکنم، آن می‌شود؛ اگر آن کار را نکنم، این می‌شود؛ به نظرم این، خوب است و آن، بد است؛ و خلاصه کلی ارزش‌ها، ضدارزش‌ها، بایدها، نبایدها و نتیجه‌گیری‌ها دارم که همه براساس حرف و نظر دیگران یا خوشآمد و بدآمد خودم شکل گرفته‌اند، نه خواست #خدا. اما دیگر خسته شده‌ام. می‌خواهم دلم را به صاحبش بسپارم و همۀ پیش‌زمینه‌هایم را دور بیندازم. خالی به درگاهش بیایم و این بار صادقانه #استفغار کنم و به آغوشش پناه ببرم. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar