وسواس خنّاس ♦️مستندی می‌دیدم در مورد ایالت بسیار زیبای توسکانی در ایتالیا، و در آن به یک‌ کارخانه‌‌ی پاستا رفتند که خانواده‌ای نسل اندر نسل مالکان و گردانندگان آن بودند. کارخانه‌ای بود نسبتاً مشهور و محصولاتش رده‌ی بالای پاستای ایتالیا حساب می‌شدند. وقتی محیط کارخانه را نشان می‌داد، اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که: اگر این کارخانه در ایران بود، تا حالا سازمان غذا و دارو صد بار تعطیلش کرده بود! یک‌مثالش اینکه میله‌هایی که رشته‌های خشک‌نشده‌ی پاستا را روی آن آویزان می‌کردند چوبی بود؛ در حالی که در ایران استفاده از چوب در کارخانه‌ها و کارگاه‌های مواد غذایی اکیداً ممنوع است. شما اگر حتی پالت چوبی از بهترین استاندارد اروپا (یورو) در کارخانه‌ی مواد غذایی داشته باشید، به شما بلافاصله ایراد می‌گیرند، حتی اگر روی آنها فقط کالاهای کاملاً بسته‌بندی‌شده بگذارید! چند سال پیش، دوستی رستورانی داشت، و آشپزخانه‌ی رستوران فضای نسبتاً بزرگی بود که دیوارهایش بنابر مقررات تا سقف پوشیده از سرامیک بود‌. یک بار از بخت بدش بالای فر بزرگ آشپزخانه دو سه تا از سرامیک‌های زیر سقف به خاطر حرارت افتاده بود. بازرس اداره‌ی بهداشت در بازدید بعدی خود این را دید و در گزارش خود نوشت و تشخیص داد که سرامیک‌ها کهنه شده‌اند، و امر فرمود که مالک رستوران باید تمام سرامیک‌ها را بتراشد و کل آشپزخانه را دوباره سرامیک کند! هر چه دوست ما رفت و سعی کرد حکم بازرس را برگرداند نتوانست، و مجبور شد که این کار را با هزینه‌ای گزاف انجام دهد. حالا اگر می‌توانستید به آشپزخانه‌ی رستوران‌های فرانسه یا انگلیس یا آمریکا سری بزنید، می‌دیدید که دیوارها لزوماً سرامیک نیستند و این قدر وسواسی‌وار با مسئله‌ی تمیزی برخورد نمی‌کنند‌. در حقیقت، خیلی از ایرانی‌ها اگر به آشپزخانه‌های آنها بروند ممکن است فکر کنند آنجا آنقدر کثیف است که "حالشان به هم بخورد"! از این مثال‌ها تا بخواهید می‌توانم برایتان بیاورم که خیلی‌هایش مشاهدات شخصی خودم است. ایرانی‌جماعت، به خصوص جماعت مرکزنشین، کلاً در مورد مسئله‌ی تمیزی وسواسی شده است. این را می‌شود مثلاً در استفاده‌ی بی‌حدوحساب از الکل طبی در ایام کرونا دید (حتی وقتی که مشخص شد که استفاده از الکل واقعاً برای کنترل اشاعه‌ی بیماری نه لازم است و نه سودمند، و حتی مضر است). کارکنان اداره‌‌های بهداشت و سازمان غذا و دارو هم بر حسبِ شغلشان از افراد عادی به مراتب وسواسی‌تر می‌شوند، تا جایی که می‌شود گفت بیماری وسواس دارند. مشکل اینجاست که انبوه مقررات به بوروکرات‌های این سازمان‌ها این قدرت را می‌دهد که، بدون هیچ فایده‌ای، پدر ملت و کاسبکار را با وسواس‌بازی‌های احمقانه‌شان درآورند. این از بیماران وسواسی‌شان. حالا دیگر عقده‌ای‌هایشان که داستانِ تراژیک دیگری است! #بوروکرات مطلب مرتبط عضویت در مجله طب اسلامی👇🏻👇🏻👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/2237792257Cc6bced9763