نمی‌فهمم چرا اسمش را گذاشتند غار. بیشتر شکل گوشه‌ای ست متشکل از چند تخته سنگ بزرگ، که در قلب‌شان جای کسی را خالی کرده‌اند. مثل راهی که برای شخصی باز می‌کنیم. مثل اینکه سنگ‌ها بگویند ما بی توی محمّد سنگ نیستیم و بعد رو به هم اشاره کنند جمع بنشینید که محمّدمان دلش کنج می‌خواهد. شکل بالش هایی هستند که قدیم‌تر با آن برای خودمان گوشه‌ای می‌ساختیم و وسط خانه، خانه‌ی دیگری علم می‌کردیم. شما یادتان هست آخرین بار کی گوشه داشتید؟ گوشه خلوت نیست، انزوا نیست. بسته به تصمیم هم نیست. گوشه‌ها خودشان بودند، فقط باید پیدایشان می‌کردیم. یعنی آن قدیم ندیم‌ها جاها انگار ذاتا گوشه‌خیز بودند. گویا گردش جهان چیزی می‌آورد و چیزی می‌برد. جهان هرچه که آورد کاش این گوشه را از بشر نمی‌گرفت. جهان ما مدت ‌هاست دیگر گوشه ندارد. ما هر کجا باشیم به طرز هولناکی پرتاب شده‌ی وسطیم. در تنهاترین لحظات، ما خلوت نشین نیستیم، ما فقط یک تنهای گیر افتاده در وسطیم. #زمان #اسم #رنج #مکان‌ #جهان @Esrar3