#موانع_استغفار #غفلت #غرور ۲٨/دی/ ۱۳۷۵ بيانات مقام معظم رهبرى در خطبه هاى نماز جمعه ى تهران:👇👇 اگر بخواهيم استغفار - اين نعمت الهي - را به دست بياوريم، دو خصلت را بايد از خودمان دور کنيم: يکي غفلت و ديگري غرور. غفلت: غفلت، يعني انسان به کلّي متوجّه و متنبّه نباشد که گناهي از او سر مي زند؛ مثل بعضي از مردم. حالا عرض نمي کنم بسياري - کار به کم و زيادش ندارم - ممکن است در بعضي از جوامع، کمتر باشند. به هر حال، اين نوع آدمها در دنيا و در ميان افراد انسانها هستند که غافلند و گناه مي کنند؛ بدون اين که متوجّه باشند خلافي از آنها سر مي زند. دروغ مي گويد، توطئه مي کند، غيبت مي کند، ضرر مي رساند، شرّ مي رساند، ويراني درست مي کند، قتل مرتکب مي شود، براي انسانهاي گوناگون و بي گناه پاپوش درست مي کند، در افقهاي دورتر و در سطح وسيعتر، براي ملتها خوابهاي وحشتناک مي بيند، مردم را گمراه مي کند، اصلاً متنبّه هم نيست که اين کارهاي خلاف را انجام مي دهد. اگر کسي به او بگويد که گناه مي کني، ممکن است از روي بي خيالي، قهقهه اي هم بزند و تمسخر کند: گناه؟ چه گناهي! بعضي از اين افراد غافل، اصلاً به ثواب و عِقاب عقيده اي ندارند. بعضي به ثواب و عقاب هم عقيده دارند؛ اما غرق در غفلتند و اصلاً ملتفت نيستند که چه کار مي کنند. اگر اين را در زندگي روزمرّه خودمان قدري ريز کنيم، خواهيم ديد که بعضي از حالات زندگي ما شبيه حالات غافلان است. غفلت، دشمني بسيار عجيب و خطر بزرگي است. شايد واقعاً براي انسان، هيچ خطري بالاتر و هيچ دشمني بزرگتر از غفلت نباشد. بعضيها، اين طورند. انسانِ غافل هرگز به فکر استغفار نمي افتد. اصلاً به يادش نمي آيد که گناه مي کند. غرق در گناه است؛ مست و خواب است و واقعاً مثل آدمي است که در خواب حرکتي انجام مي دهد. لذا اهل سلوک اخلاقي، در بيان منازل سالکان در مسلک اخلاق و تهذيب نفس، اين منزل را که انسان مي خواهد از غفلت خارج شود، منزل «يقظه»، يعني بيداري مي گويند.  در اصطلاحات قرآني، آن چيزي که نقطه مقابل اين غفلت است، تقواست. تقوا، يعني بهوش بودن و دائم مراقب خود بودن. اگر از آدم غافل دهها گناه سر مي زند و اصلاً حس نمي کند که گناه کرده است؛ آدم متّقي، درست نقطه مقابل اوست. اندک گناهي هم که مي کند، فوراً متذکر مي شود که گناه کرده است و به فکر جبران مي افتد. «انّ الّذين اتّقوا اذا مسّهم طائف من الشّيطان تذکروا»  به مجرد اين که شيطان از کنارش عبور مي کند و باد شيطان به او مي خورد، فوراً حس مي کند که شيطان زده شده و دچار اشتباه و غفلت گرديده است؛ «تذکروا»: به ياد مي افتد. «فاذا هم مبصرون»؛ چنين آدمي، چشمش باز است. عزيزان من؛ برادران و خواهران! هر که هستيد ملتفت باشيد. اين خطاب، فقط به يک عدّه مردم خاص نيست که بگوييم مثلاً افراد کم اطّلاع، کم سواد و يا جوان و کم سن، به آن توجّه کنند. نخير؛ همه بايد ملتفت باشند. علما، دانشمندان، برجستگان، شخصيتها، بزرگان، کوچکان، پولداران، فقيران، همه بايد ملتفت باشند که حدّاقل گاهي غفلت گريبان آنها را مي گيرد و غافل مي شوند. اصلاً گناه از آنها سر مي زند و ملتفت نمي شوند که گناه انجام مي دهند. خطر بسيار بزرگي است. اين گناهي که من و شما انجام مي دهيم، ملتفت نمي شويم و چون نمي دانيم گناه کرده ايم، از آن گناه توبه و استغفار هم نمي کنيم. بعد روز قيامت که مي شود، چشم ما که باز شد، آن وقت مي بينيم، عجب چيزهايي در نامه اعمال ماست! انسان تعجّب مي کند، کي من اين کارها را انجام دادم؛ اصلاً يادش نيست. اين، گناهِ غفلت و اشکال آن است. پس، يک مانع استغفار، عبارت از غفلت است. غرور: مانع دوم، غرور است. اندک کار کوچکي که انسان انجام مي دهد، مغرور مي شود. در تعبيرات دعا و روايت داريم که «الاغترار باللَّه». در دعاي چهل وششم صحيفه سجّاديه که روزهاي جمعه خوانده مي شود، عبارتي وجود دارد که خيلي تکان دهنده است. مي فرمايد: «و الشّقاء الاشقي لمن اغترّ بک» ؛ بالاترين شقاوتها، متعلّق به کسي است که به تو مغرور شود. «ما اکثر تصرّفه في عذابک و ما اطول تردّده في عقابک و ما ابعد غايته من الفرج و ماأقنطه من سهولة المخرج». کسي که مغرور مي شود - به تعبير اين روايت - دچار حالت «اغترار باللَّه» مي گردد. غرور، اين گونه است. مغرور، خيلي دور از آبادي است، خيلي دستش کوتاه از رهايي و سلامتي است. چرا؟ به خاطر اين که اندک کار کوچکي که انجام داد، دو رکعت نمازي که خواند، مثلاً خدمتي براي مردم انجام داد، پولي در فلان صندوق انداخت، يا کاري در راه خدا انجام داد، فوراً مغرور مي شود که ما ديگر پيش خداي متعال، کار خودمان را درست کرديم و حساب خودمان را ساخته و پرداخته نموديم و احتياج به چيزي نداريم! اين را به زبان نمي آورد، اما در دل او اين گونه مي گذرد. ادامه مطلب👇👇👇