کتاب #سلونی_قبل_ان_تفقدونی عنوانی شگفت‌و قابل تأمل دارد. چرا نام کتابی در شرح نهج البلاغه «از من‌بپرسید...» است؟ مگر ما امام‌ را از دست نداده‌ایم پس چطور از او‌ بپرسیم؟ برای پاسخ باید مقدمه‌ کتاب را بخوانیم. آیت الله جوادی آملی در مقدمه می نویسد: تنها راه شرح کلام علوی عبور از نهج البلاغه است ، چون بسیاری از آن نه مسبوق به صدر است نه ملحوق به ذیل. چنین کلامی به هیچ رو نمی تواند در حوزه ها و دانشگاه ها مطرح گردد (ص۲۹و۳۰) ولی در ادامه می گوید: « چون آن کتاب کامل و جامع در دسترس محققان نیست فعلا بر مدار کتاب شریف رضی تحریر می شود». در مورد علت صدر و ذیل نداشتن برخی از نقل های کتاب رضی می توان از بلاغی بودن کتاب گفت و بلکه از ساده و‌‌ عام کردن سخن امام. اما ضرورت عبور از کتاب فعلی دو دلیل می تواند داشته باشد: یکی رسیدن به صدر و ذیل و‌ متن کامل است چنانچه که ایشان به کتاب تمام‌نهج‌البلاغه و دیگر کتب حدیثی نظر دارد و در چهل حدیث انتخابی حدود یک‌ چهارم احادیث را از نهج‌البلاغه ‌آورده است. دلیل دوم و در واقع مهم‌ترین دلیل : رسیدن به ماتن متن است. دلیل دوم ربطی به تقطیع در کتاب شریف رضی ندارد و در همه کتابهای آویخته از آسمان مصداق دارد. باید از نهج البلاغه عبور کرد و به امام رسید ، نشانه هایی از این تمنا در مقدمه سلونی وجود دارد: ۱. نام کتاب سلونی است؛ یعنی امام هنوز پاسخگوی سؤالات نیازمندان است به شرطی که امام و محضرش را از دست ندهیم. ۲. آیت الله جوادی معتقد است متنی که ماتن آن ناشناس است پیامی بیش از اراده استعمالی ندارد و هرگز نمی توان به اراده جدی مؤلف ناشناس آن پی برد (ص۳۱) ، یعنی عبور از متن بدون ماتن میسر نیست. ۳. در پایان مقدمه، به شرط علم و‌عمل و قرب ولایی، سخن این است که: «چه خوش است صوت نهج البلاغه را زتو دلربا شنیدن»(ص۵۷) ، این نتیجه «من یمت یرنی» است و همان عبور از نهج البلاغه. آیت الله جوادی آملی شرح را با تعبیر «تحریر» بیان می کند. تحریر یعنی آزادی ، شرح حقیقی یک کتاب، آزادکردن حقیقت آن از قفس تنگ اذهان خواننده سطحی اندیش است و این‌همان عبور از نهج البلاغه است. @estentagh