مشتی از خروارها سرود رایج در این روزها... 🔸 این سرود یا آن سرود، این موسیقی یا آن موسیقی، حلال یا حرام بودنش را نبینید، روند را ببینید! حرکت کلی را ببینید! با این روند، چه آینده ای را برای مراسمات دینیِ ما و فرزندانمان پیش‌بینی می کنید!؟ 🔸 آیا حواسمان هست داریم با ذائقه دختران و فرزندان ایران چه می کنیم!؟ 🔸 چرا به دختران معصوم و متدین این سرزمین رحم نمی کنیم!؟ چرا با بی تدبیری آنان را به ناکجا آباد می کشانیم!؟ 🔸 باشد! نیت ها همه عالی است. اما آیا نباید کارها و آثار هم عالی، طبق ضابطه و‌ با آینده نگری باشد!؟ 🔺 «ترویج موسیقی»؛ «اختلاط دختر و پسر»؛ «تغییر ماهیت هیئات»؛ «کنسرت سازی مراسم های مذهبی»؛ «عادی سازی تک‌خوانی دختران»؛ «تعلیم عشوه گری و‌ نازهای ظاهری و بعضا کارگردانی شده!»؛ «حجاب های جلوه گر!»؛ «حیازدایی»؛ «گاهی با چادر و گاهی بی چادر» و ... ✅ در یک‌ کلام: «انحراف و تغییر ذائقه ها به سمت ذائقه های متأثر از غرب» 🔸 اصلا اتفاق ساده و کوچکی نیست! بر آینده ایمانی فرزندانمان دل بسوزانیم!... #موسیقی #استحاله_فرهنگی #تغییر_ذائقه_ها 💎 @Moshfeghoun 💐

#ابتذالات_مداحی #آسیب_شناسی_مداحی #استحاله_فرهنگی #تغییر_ذائقه_ها 🔻 سِیری به سمت شوری... در زمانه‌ی جوانی ما ملاک اقبال به هیئت‌ها، معمولا هیئت‌هایی بودند که اشک و حزن بهتری داشتند. مداحانی که هنر روضه خوانی و سوز صدای بهتری داشتند، مخاطب بیشتری داشتند. کوثری ها، اکبرناظم ها، حاج احمد شیشه گران، علی اصغر خرّاطها، حاج علی آهی و حاج مرزوق ها و... از معروف‌ترین مداحان آن زمان بودند. کم کم در سِیری آهسته، مزیّت هیئت‌ها از روضه به سمت سینه زنی شروع شد. دوران مهدی اکبری ( آی آی مردم علی از دنیاتون سیره ) و سید جواد ( اگه دیوونه ندیده‌ای و یاحسین غریب مادر ) و مهدی مختاری و هلالی ( بین همه عشقای دنیا ) و ... شروع شد. بعد از آن، در این سالها، سِیری شروع شد که مداحانی که تبحّر در سینه زنی آن هم فقط شورخوانی با سبک‌هایی که دائماً تغییر می‌کنند؛ گاهی بجایی می‌رسد که مخاطب اصلا متوجه محتوا نمیشود و فقط به سبک خواندن و ذکر توجه دارد و غرق در ریتم است. اگزوزی خوانی و ... در این چندساله‌ی اخیر هم‌ رواج نماهنگ و استودیو خوانی! ارزش‌های در میان هیئت‌ها و هیئتی‌ها بسیار متفاوت شده و به سرعت در حال تغییر است‌. از روضه و گریه به سمت شوری که از شورش درامده!! اما جالب اینجاست که قدیمی‌تر های ما می‌گویند جذّابیت در زمان ما به سخنران بود. سخنران اصل بود. سخنرانی، عمده‌ی مراسم بود و برخی هیئت‌ها دو سه سخنران داشتند. کم‌کم مداحان عبا بدوش ظاهر شدند، و کم‌کم کت شلواری و الان هم هودی پوش‌ها با ریش‌های اتوکشیده و نمایشگاه بدلیجات! خدایا بخیر کند... { @etelaresanihamedan }