مهتاب بالا آمد، نگاهی به دنیای چراغانی آدمیان کرد که در شبانگاه، پرشور بود. مهتاب هزار سال و اندی با جهان مدور جنگیده بود که به ملاقات مهر برود؛ اما آدمی بی‌خیال از سفیدی غم او، داشتن معشوقش را جشن می‌گرفت. پس ماه ورد جدایی خواند، که تا لحظه‌ای که آغوش او میزبان خورشید نشود، آدمیان شب‌هایشان به غمکده بماند. عشق ماه را بی‌رحم کرد و از آن هنگام، شب بوی سکوتی گرفت که صدای التماسش بلندتر از ناله‌های ماه بود! ‌ ‌ ‌

گریه‌ی کم از سختی دل است سختی دل از گناه زیاد است گناه زیاد از آرزوهای زیاد است @ir_tavabin

‌ _ منو ببر به چیزی که قبل از دیدن تو بودم بعد ترکم کن... ‌‌

آمد کنارم نشست... گفت: نمی خواهمت! رفتیم... هم او،هم من... او از کنارم... من از این دنیا:)! #دلنوشته_خودم

دیده از خلق ببستم چو جمالش دیدم مست بخشایش او گشتم و جان بخشیدم...♥️🚶‍♂

دل من، چون به عشق مایل شد عشق در گردنش حمایل شد

چون دل و عشق متفق گشتند دل من عشق گشت و او دل شد

گاه بر رست چون نبات از گل از دلم عشق و گاه نازل شد

روی بنمود و دل ببرد و نشست کار من در فراق مشکل شد

من نمی‌دانم این بلا، دل را از چه افتاده وز چه حاصل شد؟

ای عراقی، مکن شکایت دل این بس او را که عشق منزل شد

بزنیم..