رفاقت ابومهدی عیتا با عماد مغنیه به هم‌آن یکان ۱۷ باز می‌گشتند؛ خیلی پیش از آنی که حرکت حزب‌الله لبنان وجود داشته باشد. آن سفر خیلی می‌خواستم از او در باره‌ی آن شهید بشنوم و حرف به جای دیگر می‌رفت؛ و نمی‌دانستم که آن‌ها به زودی به هم می‌رسند و حرف‌هایش را با خودش خواهد برد...

دانش‌گاه شنیع شریف دانش‌گاه مادر است؛ مادر جنبش فواحش...

سازمان بسیج به سیاق همه‌ی این سال‌ها در رزم و رأی ایستاده است و پس از یک سال هنوز وارد امر به معروف و نهی از منکر در جنگ احزاب حجاب نشده است؛ می‌ترسم او هم ترس این را داشته باشد که در گیر شدن با امت ابلیس باعث شود که زیرساخت‌هایش بیست سال عقب بیفتد...

یک سال و اندی عملیات تأخیری، اگر نگوییم عقب‌نشینی، کارگزاران عرفی نظام برابر سکولارهای هار ایرانی در جنگ احزاب حجاب باعث این نشد که آن‌ها پای صندوق رأی بیایند؛ تنها فائده‌ی این صبر راه‌بردی بی‌راه هم‌این بیداری مکتبی‌های ایرانی و باورشان به تنهایی در این معرکه‌ی حیاتی بوده است...

پادگان اشرف در مقایسه با دانش‌گاه [شنیع] شریف ماهیت کم‌خطری برای موجودیت حکومت اسلامی در ایران بوده است...

درستش این بود که انج‌من الحادی دانش‌گاه شنیع شریف پیش از بزرگ‌داشت طاهره‌ی قرة‌العین برای زن لوط نبی بزرگ‌داشت می‌گرفت و برای هند جگرخوار، تا برسد به پری‌بلنده و آن زنک سلیطه‌ی با گیس‌های سیم‌ظرف‌شویی. درستش این بود که بیرق خانه‌ی هند در مکه را بالای در دفترشان در طرشت می‌زدند...

دانش‌گاه شنیع شریف را در بدشت باید می‌ساختند و نه در طرشت...

بچه‌مسلمان بودن در حوزه‌ی شریف مروی یک کنش مدنی است؛ بچه‌مسلمان بودن در دانش‌گاه شنیع شریف کنشی مکی است، و کار هر مسلمان‌زاده‌ی از راه رسیده‌یی نیست...

در دست‌گاه تفرعن سکولار دانش‌گاه، دانش‌جوی مکتبی، مؤمن آل فرعون است؛ کبریت أحمر...

رأی ندادن در جمهوری اسلامی گله‌گزاری نیست، بیعت‌شکنی است...

تبار این هرزه‌پوش‌های هار جنبش فواحش در ایران که این جا و آن جا خود را جنبش زنان می‌خوانند به که می‌رسد؟ خیلی پیش از طاهره‌ی قرة‌العین و بسی پیش از هند جگرخوار به آن دخترک روسپی که سر بریده‌ی یحیای نبی در طشت، کابین عروسیش با پادشاه شد...

کارگزاران صورتی نظام و آخوندهای پروانه‌یی مدعی کار کارشناسی، در تمام این سال‌ها به شیوه اشکانیان کار فرهنگی کرده‌اند: زمین داده‌اند و زمان خریده‌اند. با این همه این تازه شروع جنگ احزاب حجاب است و نه پایان آن؛ درست مانند اشغال خرم‌شهر و حتا آزادی آن که تازه شروع جنگ مقدس ما بود...