من از عراق آمده‌ام، عراق از من نمی‌رود. هنوز یک‌ در میان از دستم در می‌رود و با لبنانی‌ها با لهجه‌ی عراقی صحبت می‌کنم، و بر می‌گردم و شامیش می‌کنم...

فرسایشی شدن جنگ در غزه، جنگ‌ فرسایشی ایران و عراق را به یاد آدم می‌آورد؛ جنگی که در جریان است و مردمی که آرام‌آرام زیست روزمره‌ی خود را در کوران آن از نو تعریف می‌کنند و حتا آن را فراموش می‌کنند...

زمان مهم‌ترین چالش حرکت حزب‌الله و جمهور مقاومت در جنگ با اسرائیل است؛ این که چه طور در جنگی فرسایشی در مراتب معنایی و میدانی دوام خواهند یافت...

کاش وزارت ضاله‌ی گردش‌گری ایران به فکر آب‌ریزهای لبنان نیز می‌بود، که ما وسواسی‌ها این گونه گرفتار سنگ‌های آب‌ریز فرنگی و سرشیرهای پشفته‌کار نباشیم...

روح‌الله عجمیان را امت اسرائیل در دل ایران اسلامی به خاک کشیدند؛ هم‌این است که به خون‌خواهی او تا پشت مرزهای پوشالی ام‌القرای آن‌ها در طریبیل آمده‌ییم...

مؤمن بی سلاح به چه ماند؟ زنبور بی عسل...

لبنان، برای ما در ایران، جبهه است و ایران برای لبنان عقبه است‌. لبنان برای اهالی لبنان اما پیش از هر چیز خانه است...

خودروهای صوت حرکت حزب‌الله در خیابان‌های ضاحیه‌ی بیروت دور می‌زنند و با صدایی که داخل پنجره‌های خانه شره می‌کند سرودهای حماسی پخش می‌کنند‌؛ پیش‌آگهی‌های سخن‌رانی فردای سید..‌.

حسین فروشنده‌ی پشت پیش‌خوان آن مغازه‌ی سوهان و دم‌نوش‌های ایرانی در بئرالعبد را معرفی می‌کند: ویلیام. دست نم‌دارم در دست او است؛ ارتدکس است یا ارمنی؟ حسین گویا ذهنم را می‌خواند: شیعه است؛ پدرش نامش را این نهاده است که در اردوگاه شتیلا از کشتار طائفه‌یی فالانژها در امان باشند...

غذاخوری الجواد پاطوق شیعه‌ها است؛ ملتزم و ناملتزم. چهار طبقه اما پر از خان‌واده‌ها است. حسین می‌گوید: مردم به ایده‌ی الحرب هي الحل رسیده‌اند و این آرام‌شان کرده است؛ این دفعه یا اسرائیل سرکوب می‌شود و‌ خلاص می‌شوند و‌ اگر نشد، حرکت حزب‌الله...

شام خورده‌ییم و نشسته‌ییم و گپ می‌‌زنیم. حسین هر از گاه گوشیش را مرور می‌کند و می‌خواند: شهید اول ام‌روز جنوب، شهید دوم، سوم...

شهادت این جا امر دوری نیست. صبح در راه از کنار مسجد الحسنین رد می‌شوم و در پیش‌خوانش مراسم سومین روز شهادت آن جوان رزمنده را زده است...