שמע ישראל...

من روی نقشه دیدم اما رفقای حاضر در طربیل هواپیمای شناسایی نیروی هوایی سلطنتی اردن را روی صفر مرز عراق و اردن دیده بودند که بالای سر ما پرسه می‌زد...

تازه به طربیل آمده است. می‌گوید: برویم کف جاده‌ی مرزی بخوابیم تا مرز بسته شود. می‌گویم: آن وقت ضمان تمام خسارت دیرکرد آن بارها بر گردن تو است. می‌گویم: این جا حجت شرعی می‌خواهد، و اگر بود می‌توان مرز را بست یا مرز را شکست یا حتا آدم‌ها را بست و شکست...

طربیل مرز عراق از حجاز از شام است؛ مرز طربیل سه‌راه عراق و حجاز و شام است...

تنف تو را می‌خواند...

حضور ایران در سه‌راهی عراق و حجاز و شام ترس‌ناک است. این دلیل ساده‌ی آن است که وجود نیروهای امی ایرانی‌ها پشت مرز طربیل انکار می‌شود...

طوفان بلاحدود، لفتح طریق القدس؛ به روایت محمد مهدی فاطمی صدر؛ ۳۰ مهر ۱۴۰۲؛ صفر مرز عراق و اردن، نقطه‌ی چاووش طربیل...

کافی است تعامل نهادهای ایرانی کف عراق را دیده باشید تا تشتت عراقی‌ها و ناتوانی نسبی آن‌ها از کار کردن با یک‌دیگر برای‌تان عجیب نباشد...

پیرمرد بغ‌دادی می‌پرسد: وین خیمتکم؟ می‌خندم: احنا مشردین. به خیمه‌هایی که در آن پخش شده‌ییم اشاره می‌کنم: های سوریا، های اردن، های لبنان. پیش از اذان مغرب اما گویا داریم به خیمه‌‌ی ایرانی‌ها می‌رویم؛ فلسطین...

رفقای رسانه‌ی کتائب حزب‌الله می‌گویند: مؤسسه‌ی اوج هم وارد منطقه‌ی طربیل شده است. با تجربه‌یی که در ایران و سوریه از آن‌ها داریم، پیدا کردن‌شان در عراق هم چندان دش‌وار نیست؛ می‌یابیم‌شان و هم‌آنند. مسئول‌شان اما من را با حمید اشتباه می‌گیرد. می‌پرسد: مرصاد؟ می‌گویم: وتر...

پس از نماز مغرب و عشاء سوسوی سرخ‌آبی در افق غرب طربیل دیده می‌شود. اردنی‌ها انگار پشت مرزشان با عراق نیروی نظامی پیاده کرده‌اند و آرایش داده‌اند. کسرالحدود اکنون تهدید معتبر است...

فائده‌ی کشاندن نیروهای امنیتی و نظامی اردن به مرز شرقی آن با عراق در طربیل آن است که به هم‌آن میزان مرزهای غربی اردن با فلسطین اشغالی روی جاده‌ی بیت‌المقدس از این نیروها خالی می‌شود، و شکستن مرزهای اردن با کرانه‌ی باختری رود اردن آسان‌تر می‌شود...