برگی از صحیفه/ نامه اخلاقی عرفانی امام به عروسش فاطمه طباطبایی/همسر سید احمد خمینی #قسمت5 ...و مستحبات به قدر میسور و به قدرى که انسان را به عُجب و خودخواهى دچار نکند. دخترم! عُجب و خودپسندى از غایت جهل به حقارت خود و عظمت خالق است. اگر اندکى به عظمت خلقت به اندازه‏اى که تا کنون بشر با همه پیشرفت علم به شمّه‏اى از آن آگاه شده است تفکر شود، حقارت خود و همه منظومه‏هاى شمسى و کهکشانها را ادراک مى‏کند و عظمت خالقِ آنها را اندکى مى‏فهمد و از عُجب و خودبینى و خودپسندى خود اظهار خجلت و احساس جهالت مى‏نماید. در قصه حضرت سلیمان نبى اللَّه- علیه السلام- مى‏خوانیم آن گاه که از وادى نَمل مى‏گذرد: قالَتْ نَمْلَةٌ یا ایُّهَا النَّملَ ادْخُلُوا مَساکِنَکُمْ لا یَحْطِمَنَّکُمْ سُلَیْمانُ وَ جُنُودُهُ وَ هُمْ لا یَشْعُرُونَ. نمله، سلیمان نبى با همراهانش را به عنوان لَا یَشْعُرُونَ توصیف کند و هُدهُد به او مى‏گوید: احَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ. و کوردلان نطق نَمله و طیر را نمى‏توانند تحمل کنند، چه رسد به نطق ذرات وجود و آنچه در آسمانها و زمین است که خالق آنان مى‏فرماید: ... الّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ. @fetneh1🔥 ادامه دارد⬇️⬇️