آقا اجازه؟ خوش به حال تهرانی ها من یک دانش آموز شهریاری هستم البته نه هر شهریاری . می دانید که شهریار با شهرهاش فرق دارد . من دانش آموز آن شهریاری نیستم که خانه هایش متری چند صد میلیون می ارزد و بچه های ساکن این خانه ها واژه فقر را فقط برای انشا نوشتن خوب می شناسند و پدرانشان برای تحصیل یک ساله فرزندشان چند صد میلیون در مدارس غیر انتفاعی خرج می کنند. من دانش آموز شهرستان شهریاری هستم که فقط و فقط شهریار را به یک می کشد و سهم ما از این شهرستان ترافیک است و دود و آلودگی و مستاجری و ... . آقایان وقتی شما را ناراحت می بینیم حالم بد می شود . گاهی از مدیر ناراضی هستید و گاهی از رییس آموزش و پرورش و گاهی هم از وزیر و ... مسئولین محترم شهرستان شهریار لطفا حواستان باشد که مدیر مدرسه کیست و رییس منطقه که نداریم ولی بدانیم معلم خوبی را بکار گرفته ایم یا خیر چون یا رئیس اداره ، مدیر و یا معلم را مدیران ما را سیاسیون شهرستان بر گزیده اند و معلمین یا انجمن ها هیچ نقشی در انتخاب آنها تدارند آقا اجازه حواستان به مدارس ما باشد که هیچگونه امکاناتی ندارد . همان مدارس دولتی را می گویم . آقا لطفا از این به بعد لااقل حواستان به کسانی که برای شما قرار است کار کنند تا شما در کلاس حال خوبی داشته باشید، حال ما با خوبی حال معلم خوب می شود. و آقایان مسئول ماخوب میدانیم که مدیران شهرستان شهریار را به داشتن لیاقت بکار نگرفته اند بلکه با رابطه و شفارش شهریار با داشتن ۱۸۵ هزار دانش آموز باید یک مدیر کل داشته باشد نه یک اداره #صفر_کلهری_خبرنگار_روزنامه_نسل_فردا