💠بازی‌ها، بازی نیستند! 🔹بین ماها معمولا کسی که مشغول به بازی‌های کامپیوتری می‌شه، یعنی از زندگی عادی فارغ شده و می‌ره سمت چیزای بی‌خود که واقعی و جدی نیست 🔹ولی خوب سیستم ادراکی ما اینجوری نیست، ما هر چیزی رو که #درک کنیم، ببینیم، باهاش درگیر بشیم و چارچوب های اعتباریش رو بپذیریم، کاملا درش غرق می‌شیم. مثلا می‌دونیم مارلون براندو واقعا #پدرخوانده نیست، اما وقتی عکسش رو می‌بینیم واقعا احساس می‌کنیم آدم بزرگیه! 🔹مردم بازیگر شمر و حرمله و... رو به باد کتک می‌بندن، چون مخاطب در نظام #اعتباری سینما، کاملا باور کرده که این شخصیت خود شمره. اگر باور نکنیم که فیلم دیدن لذت نداره دیگه 🔹بازی از #سینما هم عمیق‌تره؛ در بازی ما فقط هم‌ذات‌پنداری نمی‌کنیم، بلکه عین اون شخصیت می‌شیم. یعنی تمام کنش های اون فرد چون با ارادهٔ ما انجام می‌شه، اصلا یک هویت جدید در دنیایی جدید پیدا می‌کنیم و اونجا دست به اعمال مختلفی می‌زنیم 🔹گیمر ها خصوصا در بازی های سبک نقش‌آفرینی (Role Playing Games) آدم خاص خودشون رو می‌سازن، #لباسی که دوست دارن بهش می‌پوشونن و معمولا سعی می‌کنن اون «خودی که می‌خوان» رو در جهان بازی تجربه کنن. قتل و غارت و تجاوز و مصرف #مواد و جادوگری و احضار شیطان و پرستش شیطان و توهین به مقدسات (که نمونه هایی که گفتم واقعا همش هست) و خلاصه هر کاری می‌کنن، انگار در جهان واقعی مرتکبش شدن 🔹بازی‌ها #مربی گیمر ها هستن؛ قبلا به نقل از یه مجلهٔ تخصصی (جادوگری و بت پرستی در وارکرفت) نوشتم که ما در این بازی واقعا مرتکب جادو می‌شیم. به قول علامه جوادی: فضای مجازی، واقعی است! 🖌️فیلموسوفی @Filmosophy