محرم بود و حرم امن بی‌بی معصومه س؛ دسته‌های عزا عرض ادب می‌کردند و می‌رفتند. ناگهان دسته‌ای رسید؛ آتش از میانشان دیده می‌شد؛ایستادند؛ خوراک آتش را بیشتر کردند؛ دود و آتش همه جا را گرفت. علم‌هایی با ده‌ها مشعل روشن خودنمایی کرد و شروع کردند به چرخاندن چندین علمِ این دسته عجیب. حرفی با هیاتی که رسم مشعل گردانی در قم را بنا کردند، پیش می‌آید: آن شب دیدم علم‌های آتش، ترس و لرز به دل دخترکان زائر انداخت؛ اشک‌هایشان را جاری کرد؛ دودِ آن همه آتش، نفس کودکان را گرفت. به یاد دارید که حتی یزیدیان به خود اجازه نداده بودند تا وقتی مردهای لشکر حسین ع زنده بودند، آتش به جان اهل حرم بیاندازند؟ عزای حسین ع را گرفته‌اید و ترس به جان مردم می‌اندازید؟ اگر از جرقه‌های آتشتان به دامن طفلکی می‌افتاد، جواب عموی غیرتمند کودکان آتش به دامن را چگونه می‌دادید؟ قبول باشد عزاداری که به رسم یزیدیان به پا می کنید. و سخنی با مسئولین مرتبط: با انتظامات حرم و حتی اطراف حرم حرف زده شد، خوشحال بودند که دیگر وارد حرم نمی‌شود و اینکه سال‌هاست این رسم اجرا می‌شود. چشم و دلتان روشن. به آن کس که پای مجوز انجام این رسم را امضاء زده باید گفت جواب ترس و اشک کودکان اطراف حرم را بايد به سه ساله‌ی ترس چشیده‌ی حسین ع پس بدهی. اگر رسم خیمه سوزان وجود دارد، در جای مشخص اجرا می شود و هر کس طفلکش می‌ترسد، به آنجا نمی رود. نه آنکه بین جمع زائران پناه آورده به حریم امن بی‌بی آتش و دود راه بیافتد و انحراف در عزاداری به فرهنگ "در عزاداری برای امام نمی‌شود خرده گرفت" پوزخند بزند. #انحراف_در_عزاداری #مشعل_گردانی #محرم