#رویای_نیمه_شب ❤️رویای نیمه شب 🥰 🍁 #پارت_هجده 🌷 با دیدن من برخاست و به سویم آمد. پس از سلام و احوال‌پرسی ، دستم را گرفت و مرا نزد آن‌هایی برد که بالای سکو بودند. آن‌ها هم به احترام من برخاستند. وقتی نشستیم ، ابوراجح از من و پدربزرگم تعریف و تمجید کرد. در جواب گفتم :« همهٔ بزرگواری‌ها در شما جمع است.» حکایت شیرینی را که با آمدن من ، نیمه‌تمام گذاشته بود به پایان برد. مشتری‌ها برخاستند‌. هرکدام سکه‌ای روی پیش‌خوان اتاقک چوبی گذاشتند و رفتند. با اشارهٔ ابوراجح ، خدمتکار جوانش ‹ مسرور › ، ظرفی انگور آورد. مسرور از کودکی آن‌جا کار می‌کرد. ظرف انگور را که جلویم گذاشت ، از حالت چهره‌اش فهمیدم که مثل همیشه از دیدنم بیزار است. از همان کودکی ، وقتی دیده بود که ریحانه به من علاقه دارد ، کینه‌ام را به دل گرفته بود. مجبور بود در حمام بماند. نمی‌توانست در گشت‌وگذارها و بازی‌های من و ریحانه ، همراهی‌مان کند. ابوراجح دستم را گرفت و گفت :« گرفته‌ای! طوری شده؟» دست‌پاچه شدم. گفتم :« در مقابل شما مثل یک تُنگ بلورم. با یک نگاه ، هرچه را در ذهن و دلم می‌گذرد می‌بیند.» دستم را فشرد و خندید. – ابونعیم هم هروقت ناراحت و غمگین بود می‌آمد پیش من. به چهرهٔ مهربانش نگاه کردم. چطور می‌توانستم بگویم که ناراحتی‌ام به خود او مربوط می‌شود. چهره‌اش مثل همیشه زرد بود و موی تُنُک و پراکنده‌ای داشت. لبخند که می‌زد ، دندان‌های زرد و بلندش بیرون می‌افتاد. عجیب بود که با آن چهرهٔ زرد و لاغر ، نجابت و مهربانی در چشم‌هایش موج می‌زد! چشم‌هایش همان حالت چشم‌های ریحانه را داشت. سال‌ها پیش پدربزرگ گفته بود :« هیچ‌کس باور نمی‌کند که ریحانه به آن زیبایی ، فرزند چنین پدری باشد ، مگر این‌که به چشم‌های ابوراجح دقت کند.» 🍂 پایان پارت هجده @fotros_dokhtarane