ای که از کودکی ام پای غمت پیر شدم بر درِ خانه ی تو بسته به زنجیر شدم من که با چای تو یک عمر نمک گیر شدم جز تو از عالم و آدم به خدا سیر شدم به امیدی که جوابم بدهی آمده ام جرعه ای از مِی نابم بدهی آمده ام از ره دور طواف حرمت را عشق است هروله کردنِ پای علمت را عشق است تا ابد لطف و صفا و کرمت را عشق است گریه ی روز و شبم پای غمت را عشق است یک نظر کن که دلم از نگهت مست شود یا که دلبسته ی آن ساقیِ بی دست شود #امام_حسین #شعرخوانی #روح‌اله‌گائینی