کودک و هویت دیجیتالی(قسمت سوم) 🔸شخصیت های دیجیتالی علاوه بر اینکه به تعبیر نیکلاس کار مولف کتابی در همین رابطه، دچار کم عمقی می شوند، حوصله و صبر پایین، #اراده_های_انفجاری و نه مستمر و مقاوم، نوسان رفتاری و فردیت عاری از معنا می شوند بگونه ای که هم از جمع و جامعه گریزان هستند و هم از تنهایی بشدت هراسان. 🔸این تناقض آنها را دچار شخصیتی متزلزل، ضعیف، #کم_اراده، افسرده و دارای اعتمادبه نفس پایین می نماید. برای جبران چنین آسیب ها یا پیشگیری از چنین وضعیتی می توان مدیریت فضای تربیت کودک را جدی تر گرفت. 🔸عناصری که در تعلیم و تربیت کودک، #مداخله_کننده_مثبت محسوب می شوند را تقویت کرد و عناصر منفی را حذف یا کمرنگ و تضعیف نمود. 🔸مثلا میزان حضور اجتماعی و ارتباط با همسالان را بایستی افزایش و ارتباطات مجازی و میزان دسترسی به بازی های دیجیتال را کاهش داد. 🔸#لذت_های_دیجیتال چون آنی و در دسترس و سهل الوصولند و نیاز به عرق ریختن و جنب و جوش و همکاری و ارتباط میان فردی ندارند، انفجاری هستند. 🔸یعنی بطور حبابی #متورم می شوند و خیلی سریع نیز رو به خاموشی و سکوت می گرایند.اما لذت های ارتباطات واقعی که با کانال های ادراکی چشمی، شنوایی و حتی لامسه و بویایی در ارتباط مستقیم قرار دارند، #جرعه_جرعه به تجربه در می آیند و درونی سازی می شوند و جزیی از وجود و شخصیت فرد یا کودک می شوند. 🔸راز ماندگاری و ثبات و عمق اتفاقاتی که در غیر از فضای دیجیتال و مجازی رخ می دهند در همین مساله است. شخصیت دیجیتال یعنی شخصیتی که امکان #توهم_دانایی بالایی دارد و با حافظه اطلاعاتی چه بسا بسیار بالا، عاقله و هوش پایینی به سبب تحلیل های اندک داراست. 🔸جهانی بسیار متنوع و مشوش و شلوغ دارد اما درون و واقعیتی نحیف، کوچک و #زودرنج را یدک می کشد. ✍علیرضامحمدلو 🆔 @andisheengelabi