#برنامه‌سازی #نابلدی تلویزیون دارد برنامه کودک پخش می‌کند موضوع برنامه "سخاوتمندی"! است و همه دارند تلاش می‌کنند که کودکان سخاوتمندی را یاد بگیرند، گزارشگر می‌رود سراغ کودکان که همه دبستانی و سال‌های اول دبستان هستند و از هرکدامشان می‌پرسد که سخاوتمندی یعنی چه و همه بچه‌ها بدون تأمل شروع می‌کنند به تعریف این کلمه و در حد علمای اخلاق تبیینش می‌کنند، گزارشگر هم به‌به و چه‌چه می‌کند و باز سراغ بعدی می‌رود... "علی علیزاده" جایی گفته بود تلویزیون "نظرسازی" می‌کند نه "نظرسنجی" ، راست گفته بود، این گزارش یکی از مصادیقِ دم‌دستی این ادعاست. (لطفا نیایید و نگویید که پس علی علیزاده را قبول داری! اینجا داریم درباره حرف‌ها حرف می‌زنیم نه ماهیت آدم‌ها) رسانه به آدمها یاد می‌دهد که خودشان نباشند به آنها یاد می‌دهد که حرف را دیکته کنند و بگویند و رسانه چیزی جز ما آدمهای نابلد نیست که نمی‌دانیم باید چطور برنامه بسازیم، کودک، کودک است قرار نیست ادای بزرگترها را دربیاورد قرار نیست همه چیز را بداند آن هم وقتی منِ برنامه‌ساز کج‌سلیقگی کنم و با یک کلمه سخت به سراغ این طفل‌های معصوم بروم و بخواهم چیزی را بگویند که من می‌خواهم. یادم هست چندسال قبل "حسین‌رفیعی" مصاحبه‌هایی با کودکان می‌گرفت که خیلی ساده بودند و هرچه آنها در عالم کودکانه خود می‌گفتند پخش می‌شد، این گزارش‌ها آنقدر جذاب بودند که هرروز عصر پیگیر دیدنشان بودم تا برای دقایقی شریک زلالیت و صفای کودک‌طور گزارش‌ها باشم، ما آدمهای نابلد شفافیت را از رسانه می‌گیریم تظاهر و فریبکاری را ترویج میکنیم و اجازه نمی‌دهیم آدمها خودِ خودشان باشند و حواسمان نیست که اگر خودشان باشند چقدر جذاب‌تر می‌شود آنچه که ما برای تعداد مخاطبانش دغدغه داریم. ف. حاجي وثوق @ghalamzann